Μία από τις «αυτοτιμωρίες» της Δύσης για την άφρονα πολιτική της αναφορικά με τη σύρραξη στην Ουκρανία, αλλά και στην ενεργειακή πολιτική της, είναι η έλλειψη καταρχάς και η ακρίβεια ως συνέπεια στις πρώτες ύλες. Ελλείψεις και ακρίβεια όχι μόνο στην καύσιμη ύλη και στα τρόφιμα, αλλά κυρίως σε κρίσιμα για την παραγωγή σπάνια μέταλλα και ορυκτά, που είναι απαραίτητα για την τεχνολογική παραγωγή και την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων, από την αυτοκινητοβιομηχανία και τις τηλεπικοινωνίες και τα κινητά τηλέφωνα , ως την «πράσινη ενέργεια».
Η Ρωσία, χώρα από την οποία εξάγεται μέγα ποσοστό της παγκόσμιας παραγωγής σε σπάνιες γαίες και μέταλλα και κατά δεύτερο λόγο η Κίνα, έχουν μείνει λόγω των κυρώσεων ή της στοχευμένης απομόνωσής τους απρόσιτες για τις καινοτόμες επιχειρήσεις στη Δύση, που βλέπουν η παραγωγή τους να υποφέρει από αυτή την έλλειψη. Για τον λόγο αυτό, ο δυτικός επιχειρηματικός κόσμος έχει αναγκασθεί να στρέψει το βλέμμα του (και τις αρπαγές του) σε κράτη που ίσαμε σήμερα περιορούσε, περιθωριοποιούσε και σκόπιμα υποβάθμιζε στην τάξη του «παρία» της διεθνούς κοινότητας.
Ένα από αυτά τα κράτη είναι και η Σερβία, η οποία ξαφνικά χάρις στα μεγάλα κοιτάσματα λιθίου έχει γίνει μήλο της έριδος ανάμεσα στις πολυεθνικές και την Κίνα. Το λίθιο είναι το βασικό στοιχείο για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα ενόψει της αλλαγής παραδείγματος υπέρ της εναλλακτικής ενέργειας και ηλεκτροκίνησης που έχει εξαγγείλει η Ε.Ε.. Φιλοδοξία που δεν μένει μόνο στην παραγωγή ή την αυτονομία, αλλά αποβλέπει και στη δυνατότητα της ηπείρου έως το 2025 να μετατραπεί στη δεύτερη περιοχή στον κόσμο ικανή να παράγει μπαταρίες λιθίου, αμέσως μετά την Κίνα. Πράγμα πολύ δύσκολο, δεδομένου ότι σήμερα η Ευρώπη εισάγει αυτό το στοιχείο από το εξωτερικό.
Η συνέχεια στο Κοσμοδρόμιο
