Γιατί γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου κι όχι τη λήξη του;

Γράφει ο Βασίλης Μπάκος

Ακούγεται -καλοπροαίρετα τις περισσότερες φορές- το ερώτημα “μα είναι δυνατόν να είμαστε η μόνη χώρα που δε γιορτάζουμε την απελευθέρωση, αλλά την έναρξη του πολέμου;” 

Η συζήτηση αυτή διεξάγεται στο έδαφος της καθιέρωσης ιστορικών επετείων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες με βάση τις ημερομηνίες απελευθέρωσης από τη ναζιστική σκλαβιά. Στη χώρα μας η συζήτηση επικεντρώνεται στην ημερομηνία της 12ης του Οκτώβρη. Εκείνη την ημέρα,  το 1944 απελευθερώνεται το κέντρο της Αθήνας από τις δυνάμεις του ΕΑΜ. Το κέντρο! Γιατί οι συνοικίες κι ένα τεράστιο μέρος της επικράτειας είχαν απελευθερωθεί ήδη μέρες ή/και (αρκετούς) μήνες πριν. Από τον ίδιο τον λαό, που οργανωμένος στο ΕΑΜ, με αιχμή του δόρατος τον ΕΛΑΣ, με επιστέγασμα την Κυβέρνηση του Βουνού (ΠΕΕΑ) είχε κερδίσει το ψωμί και τη λευτεριά του πολεμώντας και τραγουδώντας. 

Αναμφίβολα η 12η του Οκτώβρη είναι μια ξεχωριστή ημέρα, που θα έπρεπε να τιμούμε ως επίσημη αργία της Αθήνας με εκδηλώσεις μνήμης, με σχολικές γιορτές στην πρωτεύουσα, με επισκέψεις σε τόπους μαρτυρίων. Αντίστοιχα, το κίνημα οφείλει να πιέσει για την καθιέρωση ως τοπικών αργιών των ημερομηνιών απελευθέρωσης της κάθε πόλης από τη ναζιστική σκλαβιά. Γιατί δε γίνεται; Ρητορικό το ερώτημα. Μα γιατί σε αυτές τις εκδηλώσεις θα έπρεπε να παραδεχτούν όλοι τον πρωταγωνιστικό ρόλο του ΕΑΜ. Και δεν το θέλουν.. 

Η συνέχεια στον Εργατικό Αγώνα