Η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία δεν φαίνεται να εξέρχεται άμεσα από την κρίση. Οι σχετικοί δείκτες λιμνάζουν. Η κρίση οδηγεί καθημερινά στη μεγαλύτερη όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για την αναδιανομή των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Η επιθετικότητα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε βάρος των λαών και των αδύναμων χωρών γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη, όπως δείχνουν τα παραδείγματα της Συρίας, της Ουκρανίας, της Βενεζουέλας κλπ. Νέες εστίες συγκρούσεων και πολέμων ξεσπούν.
Η Ελλάδα, ως χώρα εξαρτημένη και μέσου επιπέδου ανάπτυξης, έχει μπει στη δίνη της κρίσης και θα αργήσει να βγει. Ακόμη και αν η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία ανακάμψει, η κρίση εδώ θα είναι παρατεταμένη και πιο μακροχρόνια. Η όποια ανάκαμψη θα είναι αναιμική και βασισμένη στα ερείπια των λαϊκών κατακτήσεων. Συνεχίζεται η κρίση πολιτικής αξιοπιστίας των υφιστάμενων κομμάτων όπως καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις. Η άρχουσα τάξη δοκιμάζει συνεχώς νέα σχήματα: ΕΛΙΑ, Ποτάμι κλπ.
Η κυβέρνηση θα εξακολουθήσει να υπηρετεί ολοένα και με πιο αντιδραστικό τρόπο τις επιδιώξεις του ξένου και εγχώριου μεγάλου κεφαλαίου. Θα στρέφει το τιμόνι πιο αντιλαϊκά και πιο αντιδημοκρατικά. Η αφαίμαξη του πλούτου της χώρας και του ελληνικού λαού θα συνεχιστούν και ενταθούν, στο βαθμό που δεν υπάρξουν αντιστάσεις. Είναι χαρακτηριστικά τα ξένα δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για «ανάγκη» να φτάσουν οι μισθοί στο επίπεδο της Βουλγαρίας και Αλβανίας, δηλαδή 350 περίπου ευρώ.
Διατηρείται από την άρχουσα τάξη σε εφεδρεία τη νεοναζιστική – παρακρατική τρομοκρατία, παρά τις αντιθέσεις ΝΔ και ΧΑ για τον έλεγχο των ψηφοφόρων της Χ.Α. Δεν αποκλείεται η εμφάνιση άλλου, δήθεν αξιόπιστου ακροδεξιού σχήματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει τη διολίσθησή του προς θέσεις απολύτως συμβατές με τις επιδιώξεις της εγχώριας και ξένης ολιγαρχίας. Ατμομηχανή της υποταγής του είναι η θέση του για την ΕΕ. Αν κατορθώσει να έρθει στην κυβέρνηση, στην καλύτερη περίπτωση θα δώσει κάποια ευκαιριακά ψίχουλα (ανάλογα βέβαια και με την εξέλιξη της κρίσης στην ευρωζώνη) με τα οποία θα προσπαθήσει να ξεγελάσει την εκλογική του επιρροή και το λαό. Παρά την ύπαρξη ριζοσπαστικών δυνάμεων στο εσωτερικό του, δεν μπορεί να υποστηριχθεί στα σοβαρά ότι το κόμμα και η ηγεσία του μπορούν να αλλάξουν ρότα. Η δομή και ιδεολογία του, η κοινωνικο-ταξική σύνθεση του κόμματος και κυρίως της ηγεσίας του, αλλά ιδίως οι αναπτυσσόμενες σχέσεις της ηγεσίας του με την ολιγαρχία διαμορφώνουν το πλαίσιο.
Το ΚΚΕ συνεχίζει την πορεία που χάραξε ιδίως με το νέο πρόγραμμά του στο 19ο συνέδριο. Αρνείται οποιαδήποτε μετωπική προσέγγιση, περιορίζεται στην κούφια επαναστατική φρασεολογία. Στην πράξη η πολιτική του είναι ακίνδυνη για το σύστημα. Παρά την ύπαρξη αγωνιστικών δυνάμεων στο εσωτερικό και κυρίως στον περίγυρό του, δεν υπάρχουν στοιχεία που να πείθουν ότι η πορεία αυτή θα αντιστραφεί. Οι γραφειοκρατικές δομές, το νέο αντιδημοκρατικό καταστατικό, η φυσική απουσία της έμπειρης γενιάς της αντίστασης και η απουσία διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος δεν επιτρέπουν αισιοδοξία.
Στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά υπάρχουν ποικίλες διεργασίες. Κάποιες από αυτές κινούνται σε γόνιμη, μετωπική κατεύθυνση. Κυριαρχεί όμως ο σεχταρισμός και ο αριστερισμός. Είναι φανερή η έλλειψη δεσμών με την εργατική τάξη.
Εξαιτίας της κρίσης και της συνεπαγόμενης πίεσης της ανεργίας αλλά και εξαιτίας της κατάστασης στο ΚΚΕ και στην Αριστερά, το μαζικό κίνημα βρίσκεται σε φάση υποχώρησης. Η απογοήτευση και η αποστράτευση κυριαρχούν. Η τάση μπορεί και πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει. Υπάρχουν διεργασίες που πρέπει να εξελιχθούν (βλ. συμπληρωματικά τη σχετική απόφαση του συλλόγου μας για το συνδικαλιστικό κίνημα).
Ενώ κατά την πρώτη διετία (2010-2012) της εκδήλωσης της κρίσης υπήρξαν λαϊκές εκδηλώσεις που χαρακτηρίζονταν από πολύ μεγάλη μαζικότητα -τις μεγαλύτερες εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια- και ενώ για πρώτη φορά κατέβηκαν στον δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είναι χαρακτηριστικό ότι στην συνέχεια από τα μέσα του 2012 μέχρι σήμερα οι μαζικές εκδηλώσεις αντίστασης εξαλείφθηκαν ολοκληρωτικά και να κυριαρχήσει το σημερινό, καταθλιπτικό για μεγάλο μέρος του λαού, τοπίου. Η ελπίδα του κόσμου ακόμα και αν συνοδευόταν (τουλάχιστον όσο αφορά ένα μεγάλο κομμάτι του) με μεγάλες αυταπάτες, σχετικά με τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθηθεί για το ξεπέρασμα της κρίσης, αποτελούσε το ισχυρότερο όπλο του οργανωμένου κινήματος για να ανατρέψει τις πολιτικές των κυβερνήσεων της ολιγαρχίας, της Ε.Ε., του ΔΝΤ, των ΗΠΑ και των άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών και οργανισμών.
Η μεταστροφή αυτή οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στην αδυναμία των δυνάμεων της Αριστεράς, να διατυπώσει μια πολιτική πρόταση που θα μετατρέψει την διάχυτη δυσαρέσκεια και την πρωτογενή αντίδραση σε ένα ευρύ λαϊκό κίνημα που θα ανατρέψει τις αντιλαϊκές πολιτικές –ιδιαίτερα μάλιστα αυτών της τελευταίας τετραετίας.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, φαίνεται η ανάγκη δημιουργίας αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου που θα έχει ως βασικούς άξονες: 1.τη διαγραφή του χρέους, 2. Τη ρήξη και έξοδο τελικά από την ΕΕ, 3. Την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας με εργατικό λαϊκό έλεγχο, 4. Τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, 5. Το ριζικό εκδημοκρατισμό του κράτους.
Επίσης σήμερα φαίνεται η έλλειψη επαναστατικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης που θα έχει πολιτική βασισμένη στη μαρξιστική λενινιστική ανάλυση και θα χαράζει την κατάλληλη για τις συνθήκες πολιτική κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών.
Στην κατεύθυνση αυτή ο σύλλογος Γ.ΚΟΡΔΑΤΟΣ θα συνεχίσει τις ιδεολογικές, πολιτικές, συνδικαλιστικές, πολιτιστικές παρεμβάσεις του. Θα προσπαθήσει καταρχήν να συντηρήσει τη φλόγα του μαρξισμού λενινισμού, να συμβάλλει στο έργο της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος και, σε διαλεκτική σχέση με αυτή την προσπάθεια, στο έργο της συγκρότησης αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού του μετώπου που τόσο έχει ανάγκη η εργατική τάξη και ο λαός μας.
