Στις 9 Σεπτεμβρίου πέθανε η Ελισάβετ Ουίνδσορ, βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας, του Τουβάλου, των Νήσων του Σολομώντα, της Παπούα Νέα Γουινέα, της Νέας Ζηλανδίας, της Αυστραλίας, του Αγίου Βικεντίου και Γρεναδίνων, του Αγίου Χριστόφορου και Νέβις, της Γρενάδα, του Μπελίζ, των Μπαχάμας, της Τζαμάικα, και την Αντίγουας και Μπαρμπούδα.
Μια νεκρολογία της γραμμένη από έναν λευκό σε χώρα της Ευρώπης, ίσως δεν είναι αυτό που αρμόζει. Θα ταίριαζε περισσότερο να διαβάσουμε με προσοχή τα γραπτά που θα προέλθουν από τις πρώην αποικίες της Βρετανίας ή από χώρες που ναι μεν κατέκτησαν την ανεξαρτησία τους, αλλά ακόμα και σήμερα, διατηρούν δια της συμμετοχής τους στην Κοινοπολιτεία μνήμες του αποικιακού παρελθόντος. Υπό αυτήν την έννοια, η απουσία τιτάνων όπως ο Τζαμαϊκανός Stuart Hall γίνεται πιο αισθητή, καθώς τονίζει την απουσία της ματιάς του Παγκόσμιου Νότου στα πράγματα της Δύσης. Μπορούμε μόνο να περιοριζόμαστε σε φωνές όπως εκείνες του Ινδού Vijay Prashad που μας θυμίζει διαρκώς τα εγκλήματα στην πατρίδα του τη Βεγγάλη ή του Πακιστανού Tariq Ali που τόλμησε σε φετινό βιβλίο να τα «βάλει» με ένα άλλο βρετανικό σύμβολο, τεκμηριώνοντας την εγκληματική δράση του Oυίνστον Τσόρτσιλ.
Εξάλλου, για την ίδια την Ελισάβετ Ουίνσδορ δεν μπορούν να γραφτούν και πολλά πράγματα. Η ζωή της αποτελεί έναν ιδιότυπο συνδυασμό αποστασιοποίησης από το κοινό και τήρησης του πρωτοκόλλου. Το πέπλο της μυστικότητας που καλύπτει τη βασιλική οικογένεια σκιζόταν μόνο από κουτσομπολιά που δεν αφορούσαν την ίδια, αλλά τον σύζυγό της Φίλιππο, τον γιο της Κάρολο, τις νύφες της Νταϊάνα και Καμίλα, τα εγγόνια της και τις δικές τους συζύγους.
Η συνέχεια στο Κοσμοδρόμιο
