Η αισθητική της ελληνικής αστικής τάξης (με αφορμή την Ακρόπολη)
του Βασίλη Λιόση
Η αισθητική που σχετίζεται με τον πολιτισμό μιας κοινωνίας και τις γενικότερες αξίες, συνδέεται με τις κοινωνικές τάξεις. Αν και αυτό δεν γίνεται με έναν απόλυτο τρόπο υπάρχουν διαγραφόμενες τάσεις. Και τουλάχιστον όσον αφορά την ελληνική κοινωνία η αισθητική της αστικής τάξης είναι οικτρή.
Τη γνωρίσαμε από την αντιπαροχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή που μετέτρεψε την Αθήνα, μία πόλη που θα μπορούσε να είναι μία από τις πιο όμορφες στην Ευρώπη, σε μία τσιμεντένια τερατούπολη.
Τη γνωρίσαμε από τις αρχαιόπληκτες και γελοίες παραστάσεις της χούντας με τις καρικατούρες Αρχαίων Ελλήνων στα στάδια.
Τη γνωρίσαμε από τα σκυλάδικα της παραλιακής και την πανταζίλα (που έλεγε και ο Μάνος Χατζηδάκις) της μεταπολίτευσης, τότε που τα σκυλάδικα χαρακτηρίζονταν από τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο ως πολιτιστικά κέντρα.
Τη γνωρίσαμε από τα πάρτι της Μυκόνου όπου ξοδεύονται από τους μεγιστάνες αμύθητα ποσά την ώρα που άνθρωποι πεινάνε.
Τη γνωρίσαμε από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια των Μακεδονομάχων που μαζί με τις περικεφαλαίες φόραγαν μπλουζάκια ξένων ποδοσφαιρικών ομάδων.
Τη γνωρίζουμε εδώ και χρόνια από το τσίρκο της Γιουροβίζιον με τα σκουπιδοτράγουδά της. Και τη γνωρίζουμε σήμερα με το τσιμέντωμα της Ακρόπολης και την καταστροφή των αρχαιοτήτων στη Θεσσαλονίκη.
Αυτοί που τσιμεντώνουν την Ακρόπολη, δήθεν για να διευκολύνουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες, είναι οι ίδιοι:
α) που μιλάνε στο όνομα των αρχαίων προγόνων και τη συνέχεια του ελληνικού έθνους·
β) που έχουν «εξασφαλίσει» μία μίζερη ζωή με επιδόματα πείνας κι εξαθλίωσης για όλους τους ανθρώπους με κινητικά και διανοητικά προβλήματα·
γ) που εισάγουν στα σχολεία μαθήματα για μαζορέτες την ώρα που αφαιρούν το μάθημα της Κοινωνιολογίας·
δ) που με απροσμέτρητο θράσος βάζουν το όνομά τους στην Ακρόπολη που ανάθεμα κι αν ξέρουν για ποιο λόγο ο Παρθενώνας θεωρείται ένα κορυφαίο αρχιτεκτόνημα στην ιστορία της ανθρωπότητας (αλήθεια γνωρίζουν τι είναι η χρυσή τομή;)·
ε) που επιτρέπουν στους οίκους μόδας να διαφημίζουν την πραμάτεια τους στους αρχαιολογικούς χώρους·
στ) που υποδέχονται τους τουρίστες με κιτς φολκλόρ εκδηλώσεις και πυροσβεστικά οχήματα με διασταυρούμενες ρίψεις νερού·
ζ) που κάθονται σαν σκυλάκια του σαλονιού όταν ακούνε τους εφοπλιστές να λένε πως τους έχουνε χεσμένους.
Όλα αυτά δείχνουν μία βαθιά σήψη. Μία μη αντιστρέψιμη παρακμή. Ένα παρατεταμένο σάπισμα το οποίο έχει αιτίες και αποτελέσματα. Το σύστημα εντός του οποίου ζούμε όσο κι αν φτιασιδωθεί θα παραμείνει ένα έκτρωμα. Αν το καταλάβουμε υπάρχει ελπίδα. Αν όχι θα σαπίζουμε μαζί του…
*Πήραμε την κεντρική εικόνα από σχετικό άρθρο reader.gr