Η θεωρητική σύγχυση του ΚΚΕ στα δύσκολα

Είναι εύκολο να ξεκινήσει κανείς με μια σειρά από κατηγορίες ηθικού τύπου και με την αντίστοιχη εικασία περί των όποιων κινήτρων. Ή να σιωπήσει, τηρώντας έναν ορισμένο αστικό σεβασμό προς το ΚΚΕ. Όμως και οι δύο στάσεις είναι για διαφορετικούς λόγους, εξίσου λανθασμένες, όταν αυτό που χρειάζεται είναι συζήτηση και αντιπαράθεση από θέση αρχής.

Το ΚΚΕ από την αρχή της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» στην Ουκρανία επέλεξε μια (τηρουμένων των αναλογιών) «γραμμή Άγι Στίνα». Το ΚΚΕ μίλησε για δύο ιμπεριαλισμούς (ή «ληστές») που συγκρούονται και κάλεσε σε ίσες αποστάσεις, τις οποίες βάφτισε ως «ουδετερότητα». Η ουδετερότητα βεβαίως δεν είναι αυτό που περιγράφει το ΚΚΕ με την εν λόγω στάση του: η ουδετερότητα έχει να κάνει με τη μη ενίσχυση οποιασδήποτε από τις δύο πλευρές, πράγμα πολύ διαφορετικό από το να κατονομάζεις και τις δύο πλευρές ως ιμπεριαλιστές και ληστές και έτσι να μην παίρνεις θέση ως προς το ποιος έχει μεγαλύτερο δίκιο ή ποιανού η νίκη θα ωφελήσει περισσότερο τους λαούς. Η ουδετερότητα είναι τακτική, ενώ οι επί της αρχής ίσες αποστάσεις, είναι στρατηγική. Αυτή η σύγχυση, πέραν όλων των άλλων, αποδεικνύει ότι στο ΚΚΕ και μάλιστα σε ηγετικό επίπεδο υπάρχει εδώ και πολύ καιρό σοβαρότατο πρόβλημα θεωρητικής επεξεργασίας.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ