Από την αρχή της σύρραξης στην Ουκρανία ένα από τα κυριότερα θέματα από την πλευρά της Δύσης στην διελκυστίνδα της εκατέρωθεν προπαγάνδας αφορούσε το «ουκρανικό» σιτάρι. Μεγάλη ποσότητα από μελάνι χύθηκε για να συνδέσει την ακρίβεια (που κοντόθωρα λησμονούμε πως είχε ξεκινήσει την κούρσα της πολύ πριν τη ρωσική εισβολή) και την επισιτιστική κρίση στην Αφρική (που μυωπικά παραβλέπουμε πως η καναδική και κινεζική ή η ίδια αμερικανική περίσσεια θα μπορούσε κάλλιστα να καλύψει με μία αύξηση της σχετικής ανθρωπιστικής βοήθειας). Εξόν από το μεγάλο ψεύδος για τον ουκρανικό «σιτοβολώνα» της Ευρώπης, στο οποίο αναφερθήκαμε σε παλαιότερες παρεμβάσεις μας, μία άλλη ανακρίβεια στην οποία κανείς δεν αναφέρεται συναρτάται με το γεγονός ότι οι επίμαχες ποσότητες σιτηρών δεν είναι ουσιαστικά καν «ουκρανικές» και δεν είναι ο λαός της χώρας και οι αγρότες της εκείνοι που πλήττονται από τον αποκλεισμό στις εξαγωγές τους. Για τον απλούστατο λόγο ότι από καιρού η πλειονότητα των καλλιεργούμενων γαιών και των εσόδων δεν ανήκουν από καιρού στην γηγενή αγροτιά, αλλά σε μεγάλες δυτικές εταιρείες, που ελέγχουν την παραγωγή και τον τρόπο καλλιέργειας, εισάγοντας μάλιστα γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες και επικίνδυνα εντομοκτόνα και λιπάσματα, που απαγορεύονται στην Ε.Ε..
Αλλά ας το πιάσουμε από την αρχή: η ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς το 2014, τερμάτισε την επωφελή συμφωνία του 2013 με τη Ρωσία για ένταξη της Ουκρανίας στη Ρωσική Ευρασιατική Οικονομική Ένωση. Βάσει αυτής, η Ρωσία θα αγόραζε χρέος 15 δισεκ. δολαρίων της Ουκρανίας και θα μείωνε κατά 33% το κόστος του εισαγόμενου ρωσικού αερίου. Αι βουλαί όμως των Αμερικανών, του ΔΝΤ και των μεγάλων μονοπωλίων ήθελε άλλα. Μετά το πραξικόπημα, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα «εισήλασαν» κανονικά στην Ουκρανία, που το μόνο που κέρδισε από την ανατροπή Γιανουκόβιτς ήταν μία ουτιδανή «ιδιότητα συνδεδεμένου μέλους». Και αυτό έγινε για να καταστεί ευκολότερο το διαγούμισμα της εύφορης «μαύρης γης» της χώρας. Τα δάνεια 17 δισεκ. δολαρίων από το ΔΝΤ και την ΠΤ συνοδεύθηκαν από αιματηρές αυξήσεις φόρων (έως και 66% για φυσικά πρόσωπα), αυξήσεις έως 50% στο φυσικό αέριο, διεύρυνση κατά 10 χρόνια του χρόνου συνταξιοδότησης και κυρίως από επιθετικές και αποικιοκρατικές ιδιωτικοποιήσεις, ιδίων των καλλιεργήσιμων εδαφών.
Η συνέχεια στο Κοσμοδρόμιο
