Ας ξεκινήσω με την προσωπική μου αντίδραση: από μικρός με έχει συνεπάρει η διαστημική περιπέτεια της ανθρωπότητας. Είμαι ο τύπος που στα 10 μου ήξερα αποστολές, ονόματα αστροναυτών, τηλεσκόπια και βασική αστρονομία. Μια από τις πρώτες μνήμες μου από ιστορικά γεγονότα είναι η προσσελήνωση του Apollo 11. Αμερικάνοι και Σοβιετικοί αρχικά, αλλά όλο και περισσότερο και άλλες χώρες πλέον, επέκτειναν μέσω μιας ετερογονίας στόχων, τη γνώση και τη σχέση μας με το εγγύς διάστημα, αλλά ανέπτυξαν και τις υποδομές για να ερευνήσουμε το βαθύ διάστημα. Το γεγονός πως το έναυσμα για την κούρσα για τη σελήνη ήταν ψυχροπολεμικό, δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα μια και κάθε σύστημα παράγει τον τεχνικό πολιτισμό που θα συμβάλλει στο να το εκτρέψει και να οδηγήσει στη διαδοχή του – έλεγα. Το ταξίδι της ανθρωπότητας στο διάστημα και η επί τόπου ανακάλυψη των μυστικών του ηλιακού μας συστήματος θεωρούσα και – με λιγότερη βεβαιότητα – θεωρώ και σήμερα ήταν αναπόφευκτη νομοτέλεια, ένα ιστορικό έργο του οποίου τα πρώτα βήμα ζήσαμε και ζούμε.
Παρότι λοιπόν η εκκίνηση του προγράμματος Άρτεμις της NASA ανοίγει τον δρόμο για την επανδρωμένη επανεμπλοκή με το κοντινό μας διάστημα μετά από πολλά χρόνια, και σηματοδοτεί την πρόθεση για μεταφορά ανθρωπίνων δραστηριοτήτων στο φεγγάρι αρχικά και μετά στους αστεροειδείς και στον Άρη, είναι ένα πρόγραμμα που αντιμετωπίζω με μεγάλο σκεπτικισμό και ανησυχία.
Η συνέχεια στο Κοσμοδρόμιο
