Οι εκδόσεις Τόπος σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Κουζή
Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΗ
ΤΑ 30+ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ
Ομιλητές:
Αλέκος Καλύβης, πρ. Αναπληρωτής Πρόεδρος της ΓΣΕΕ
Αλεξάνδρα Κορωναίου, Ομότιμη Καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου
Κώστας Παπαδάκης, Δικηγόρος
Μάνος Σπυριδάκης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Πελοποννήσου
και ο Γιάννης Κουζής, συγγραφέας του βιβλίου, Καθηγητής, Πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής Παντείου Πανεπιστημίου
Τη συζήτηση συντονίζει ο Σπύρος Σακελλαρόπουλος, Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου, Διευθυντής της σειράς Σύγχρονη Ριζοσπαστική Θεωρία των Εκδόσεων Τόπος.
Πέμπτη 19 Ιανουαρίου, ώρα 19.00
στην αίθουσα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων
(Ερμού 134, Σταθμός ΗΣΑΠ Θησείο)
Το βιβλίο «Η μεγάλη εργασιακή απορρύθμιση: Τα 30+χρόνια προς το ευέλικτο πρότυπο», Γ. Κουζής. Εκδ. Τόπος, περιέχει την αναλυτική καταγραφή και απεικόνιση της μακράς πορείας της απορρύθμισης της εργασίας στην Ελλάδα όπως αυτή προκύπτει από τις συστηματικές παρεμβάσεις που συντελούνται από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι τις μέρες μας.
Πρόκειται για μια συνεχή διαδρομή στην οποία νομοθετούνται μέτρα για την σταδιακή ευελικτοποίηση της ελληνικής αγοράς εργασίας χάριν της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων με μειωμένο εργασιακό «κόστος», και της απασχολησιμότητας υπηρετώντας τις πολλαπλές εργασιακές ταχύτητες. Σε αυτό το πλαίσιο εισάγονται νέες ρυθμίσεις και επαναρρυθμίσεις που απορρυθμίζουν το περιεχόμενο βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, διαμορφώνοντας ένα νέο εργασιακό τοπίο με κύρια χαρακτηριστικά την ευέλικτη, επισφαλή και φτηνή εργασία. Ειδικότερα ενθαρρύνεται η ανάπτυξη μιας μεγάλης ποικιλίας μορφών ευέλικτης εργασίας που αμφισβητούν και ανατρέπουν την σταθερή και πλήρη απασχόληση, ελαστικοποιούνται τα ωράρια, απελευθερώνονται οι απολύσεις, αποδιαρθρώνεται το σύστημα των συλλογικών συμβάσεων και της διαιτησίας ενισχύοντας την εξατομίκευση των εργασιακών σχέσεων, αποδομείται το απεργιακό δικαίωμα και υποβαθμίζεται το εργασιακό καθεστώς στον συνεχώς συρρικνούμενο δημόσιο τομέα. Το φαινόμενο της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων δεν είναι ελληνικό, αλλά απόρροια της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας στον διεθνή χώρο και των ευρωπαϊκών πολιτικών που «συνταγματοποιούν» τους όρους της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Σε αυτή την ελληνική διαδρομή αναλύεται διεξοδικά το σύνολο των μέτρων με τις επιπτώσεις τους που περιλαμβάνει κάθε νόμος ανά κυβερνητική θητεία σε σταθερή κατεύθυνση, παρά τις διαφορετικές ταχύτητες που αναπτύσσονται ανά κυβερνητική περίοδο. Η πορεία των σταδιακών αλλαγών στην εργασία έχει σαν αφετηρία το 1990 με την κυβέρνηση της ΝΔ, και αναπτύσσεται ιδιαίτερα κατά την περίοδο του εκσυγχρονισμού και της επανόδου των νεοδημοκρατικών κυβερνήσεων ,δημιουργώντας ήδη συνθήκες έντονης επισφάλειας για μεγάλα τμήματα του κόσμου της εργασίας. Τα τρία μνημόνια συνδέονται με την ένταση της δοσολογίας των μέτρων απορρύθμισης που σε διάστημα μιας επταετίας ισοπεδώνουν τα εργασιακά δικαιώματα. Έτσι δημιουργείται ένα εντελώς νέο εργασιακό τοπίο με υποβαθμισμένα εργασιακά δικαιώματα και με κύριους αποδέκτες τις νέες ηλικίες που εισέρχονται σε ένα εργασιακό περιβάλλον αποκτώντας μια νέα κουλτούρα για την έννοια και το περιεχόμενο της εργασίας. Επιπλέον οι μακρόχρονες μεταμνημονιακές δεσμεύσεις κινούνται στο ίδιο «αναπτυξιακό» και εργασιακό μοντέλο χωρίς περιθώρια ριζικών αλλαγών κάτω από την διαχείριση πολιτικών που κινούνται στην ίδια κατεύθυνση. Η κατάσταση επιδεινώνεται με τις πολιτικές διαχείρισης της πανδημίας από τη νέα κυβέρνηση που με τον αναπτυξιακό νόμο του 2019 και το νόμο Χατζηδάκη ολοκληρώνει την απορρύθμιση ήδη απορρυθμισμένων εργασιακών δικαιωμάτων σε μια λογική ενός νέου εργατικού δικαίου που εκτρέπεται από τον ρόλο του ενισχύοντας τον βαθμό της εργασιακής εκμετάλλευσης. Η υπερτριαντάχρονη διαδρομή που καταλήγει στην δημιουργία και παγίωση του ευέλικτου εργασιακού προτύπου και της φτηνής εργασίας, καθιστά την Ελλάδα μια χώρα ειδικής εργασιακής ζώνης με γεωγραφικά πλεονεκτήματα εντός του ευρώ . Παράλληλα παρουσιάζει την μεγαλύτερη υποβάθμιση της εργασίας στον ευρωπαϊκό χώρο, μαζί με τα πρωτεία στην ανεργία, με πορεία ταχείας σύγκλισης με την ανατολική ευρωπαϊκή περιφέρεια. Η διέξοδος απαιτεί ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα απαλλαγμένο από τις γνωστές του παθογένειες, και κυρίως ισχυρή πολιτική βούληση για σοβαρές ρήξεις απέναντι σε κατεστημένα συμφέροντα εντός της χώρας, αλλά και μέτρα σύγκρουσης με ευρωπαϊκές πολιτικές και μεταμνημονιακές δεσμεύσεις μιας χώρας που έχει καταστεί αποικία χρέους με μακρόχρονη υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας.
Αναδημοσίευση από το Αριστερό Ρεύμα
