ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Η σύγκρουση στην Ουκρανία αντιμετωπίζεται λανθασμένα από σημαντική μερίδα της Δυτικής αριστεράς ως ένα τοπικό γεγονός. Αυτή η ανάλυση αποπροσανατολίζει από τον χαρακτήρα του σημερινού πολέμου και οδηγεί σε θέσεις λίγο-πολύ απολογητικές προς τον πραγματικό επιτιθέμενο, τις δυνάμεις του ευρωατλαντικού άξονα. Η σύγχυση γίνεται μεγαλύτερη, όταν για να αυτοεπιβεβαιωθεί το παραπάνω αφήγημα, χρησιμοποιούνται ανεξέλεγκτα τα επιχειρήματα των πολεμοκάπηλων που ξεκίνησαν την αιματοχυσία.
Το ΝΑΤΟ είναι ο πραγματικός εισβολέας
Οι δυτικές κυβερνήσεις επέβαλαν σειρά κυρώσεων στη Ρωσική Ομοσπονδία, ισχυριζόμενες ότι ξεκίνησε έναν πόλεμο κατά της Ουκρανίας στις 24 Φεβρουαρίου του 2022. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, από τους ίδιους τους αυτόκλητους «θεματοφύλακες της ειρήνης». Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, με τη κατάργηση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, υπήρξε ταπεινωτικό για τη Ρωσία, καθώς δεν συνοδεύτηκε από αντίστοιχη διάλυση του ΝΑΤΟ. Έγγραφα της εποχής εκθέτουν τις υποσχέσεις των δυτικών ηγεσιών, πως το ΝΑΤΟ δεν θα προχωρήσει «ούτε μια ίντσα» προς ανατολάς, οι οποίες έγιναν κουρελόχαρτο μόλις έναν χρόνο μετά, όταν η κατάρρευση της ΕΣΣΔ «απελευθέρωσε» τις αγορές της στη λεία του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου της Δύσης.
Από τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη το 1997, η Ρωσία είδε τη σταδιακή είσοδο 14 πρώην χωρών στην ευρωατλαντική συμμαχία, που σηματοδοτούσε την ιμπεριαλιστική περικύκλωση της χώρας, όπως εύστοχα επισήμανε τότε η ηγεσία του ΚΚΕ (βλ. Αλέκα Παπαρήγα, «Η Ρωσία θα είναι το επόμενο θύμα», Ριζοσπάστης, 30 Μάρτη 1999). Η στρατηγική τους ομολογείται σε έγγραφο του ψυχροπολεμικού Ινστιτούτου Ραντ με τίτλο «Επέκταση της Ρωσίας – Ανταγωνισμός από πλεονεκτικό έδαφος», που πρακτικά προτείνει την επανάληψη την τακτικής που εφαρμόστηκε κατά της ΕΣΣΔ στον Ψυχρό Πόλεμο, θέτοντας το δίλημμα να αποδεχθεί την ιμπεριαλιστική περικύκλωση ή να καταναλώσει τους πόρους της σε μια εξαντλητική στρατιωτική αντιπαράθεση. Η επέκταση στα ρωσικά σύνορα περιλάμβανε υποδαύλιση εθνοτικών εθνικισμών, στον αιματηρό διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, υποβοηθούμενη από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ. Η «επανάσταση της μπουλντόζας», με πρωταγωνιστή την -χρηματοδοτούμενη από το αμερικάνικο Ταμείο για τη Δημοκρατία (NED)- «Otpor», αποτέλεσε το πρότυπο για τις επόμενες υβριδικές παρεμβάσεις του Πενταγώνου, όπως η «επανάσταση των ρόδων» στην Γεωργία (2003) και οι «πορτοκαλί επαναστάσεις» στην Ουκρανία (2004, 2014). Τα παραπάνω γεγονότα αποτελούν επεισόδια του ίδιου πολέμου δια αντιπροσώπων των ευρωατλαντικών δυνάμεων.
Οι σχεδιασμοί δεν περιορίζονται στην ανατροπή της κυβέρνησης ή ακόμα του πολιτικού συστήματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αλλά περιλαμβάνουν τον διαμελισμό της χώρας, όπως παραδέχθηκε πρόσφατα και ο πρώην πρόεδρος της Πολωνίας Λεχ Βαλέσα. Πρόκειται για την επιβεβαίωση διανοητών, όπως ο Σοβιετικός φιλόσοφος Βίκτωρ Αλεξέγεβιτς Βαζιούλιν, πως «η αλλαγή των σχέσεων παραγωγής απαιτεί δικτατορία ή κατακερματισμό της Ρωσίας σε πληθώρα μικρών μορφωμάτων». Από αυτή την άποψη, δικαιώνονται οι δηλώσεις της βουλεύτριας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ), Α. Ο. Ουντάλτσοβα, στη Ρωσική Κρατική Δούμα, ότι: «Αυτός ο αγώνας δεν ξεκίνησε το 2022, το 2014, το 1991 ή ακόμη και το 1941. Ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1917, όταν η Ρωσία, έχοντας ξεκινήσει τον δύσκολο αλλά δικαιολογημένο δρόμο της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, αμφισβήτησε την απρόσκοπτη κυριαρχία του παγκόσμιου κεφαλαίου».
Η συνέχεια στο Kommon
