Πρώτες εκτιμήσεις του Δ.Σ. για τις εκλογές του Μαϊου 2014

Το αποτέλεσμα των πρόσφατων τριπλών εκλογών έδειξε με πολύ σαφή τρόπο το πολιτικό αδιέξοδο της ελληνικής κοινωνίας. Συγκεκριμένα, από τη μια πλευρά είχαμε την έκφραση της δυσαρέσκειας του ελληνικού λαού προς τη συγκυβέρνηση, την τρόικα, τα μνημόνια και αυτό αποτυπώθηκε στη μείωση του ποσοστού της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Από την άλλη, η φιλολαϊκή διέξοδος δεν είναι ορατή. Τα κόμματα της Αριστεράς δεν πείθουν και στα μάτια του λαού δεν είναι φερέγγυα για να δώσουν μια πραγματικά φιλολαϊκή, ριζοσπαστική πολιτική. Γι’ αυτό και τα εκλογικά τους ποσοστά είναι δυσανάλογα προς τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

1.Ο λαός αναζητά εναγωνίως διέξοδο. Η κρίση του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος συνεχίζεται. Το δηλώνει η πτώση της ΝΔ, η κατακρήμνιση του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ και του κυρίαρχου επί δεκαετίες δικομματισμού, ο κατακερματισμός των συστημικών κομμάτων που επιχειρούν να υφαρπάξουν την εμπιστοσύνη των λαϊκών στρωμάτων. Το υποδηλώνουν και τα μεγάλα ποσοστά αποχής, λευκών και άκυρων ψηφοδελτίων.

Ωστόσο, παρά τη φθορά που υπέστησαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τα πελατειακά δίκτυα και τα εκβιαστικά διλήμματα αντέχουν ακόμη. Με μια έννοια, στο βαθμό που δεν δημιουργείται μια αυθεντική, ριζοσπαστική, επαναστατική πρόταση αλλαγής, η εξαγορά και το ρουσφέτι αποκτούν μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς αξιοποιούν τη βαθιά φτώχεια και την εκτεταμένη ανεργία.

2. Παράλληλα, η νεοναζιστική απειλή είναι παρούσα. Η άρχουσα τάξη δεν εγκαταλείπει τη στήριξη της ΧΑ, μια και αποτελεί ένα αποφασιστικό όπλο σε βάρος του λαϊκού κινήματος. Πίσω από την κούφια, υποκριτική αντιμνημονιακή ρητορεία της κρύβεται η πιο βαθιά αντιδημοκρατική, αντιλαϊκή, σκοταδιστική πολιτική. Η πολιτική αυτή έχει τη στήριξη εφοπλιστών και τμήματος του μεγάλου κεφαλαίου με σκοπό να υποτάξει με τη βία το λαό στην ασυδοσία τους. Στις συνθήκες της κρίσης, της σήψης του συστήματος και των αξιών, ένα τμήμα λαϊκών στρωμάτων στηρίζει εκλογικά τους δήμιους του, με τη «συμβολή» πελατειακών και άλλων δικτύων.

Στην ίδια λογική βρίσκεται και η εκλογική επιτυχία στις δημοτικές εκλογές παραγόντων του μεγάλου κεφαλαίου και των σκοτεινών κυκλωμάτων.

Χρειάζεται επειγόντως να αναπτυχθεί πλατιά διαφωτιστική προσπάθεια μέσα στο λαό, ενάντια στο φασισμό και στα παρακλάδια του, αλλά και να καταδειχθούν και να αντιμετωπιστούν από το λαϊκό κίνημα οι σχέσεις κράτους και παρακράτους.

3. Από την άλλη, φιλολαϊκή διέξοδος δεν διαφαίνεται προς το παρόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πραγματικά φιλολαϊκή, ριζοσπαστική πρόταση. Συνεχίζει τη διολίσθησή του προς θέσεις απολύτως συμβατές με τις επιδιώξεις της εγχώριας και ξένης ολιγαρχίας. Ατμομηχανή της υποταγής του είναι η θέση του για την ΕΕ. Αναπτύσσει κάποια δυναμική, αλλά η πολιτική του γίνεται μέρα με τη μέρα ολοένα και πιο συμβιβαστική, κάνει παραχωρήσεις τη μια μετά την άλλη στην κυρίαρχη τάξη, στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και της ΕΕ. Αυτό το διαισθάνεται ο λαός, παρότι από την άλλη, μια σειρά λαϊκά στρώματα προσφεύγουν στη στήριξη του κόμματος αυτού με τη λογική του μικρότερου κακού, καθώς δεν βλέπουν άμεσα άλλη εναλλακτική πρόταση.

4. Στο χώρο της Αριστεράς η κατάσταση του κατακερματισμού και της απουσίας ενωτικής αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής πρότασης στο σήμερα που να ανοίγει δρόμους επαναστατικών αλλαγών οδηγεί στην αδυναμία, και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης, ευρύτερης συσπείρωσης δυνάμεων. Το ΚΚΕ πήρε το χαμηλότερο ποσοστό που έχει λάβει σε ευρωεκλογές, χαμηλότερο και από το 6.3 που έλαβε το 1994 λίγα χρόνια μετά την κρίση του 1991. Σε σχέση με τις βουλευτικές του Ιουνίου 2012 είναι λίγο ψηλότερα, αλλά δεν μπορεί να μην αναλογιστεί κανείς ότι το κλίμα και τα διλήμματα των βουλευτικών είναι πολύ διαφορετικά και πιεστικά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δέσμια και αυτή του σεχταρισμού της ηγεσίας της, δεν μπόρεσε να αναπτύξει κάποια δυναμική.

5. Με βάση όλα τα παραπάνω, επείγει η ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού και γενικότερα του μαζικού κινήματος με ενωτικές, αγωνιστικές πρωτοβουλίες. Επείγει η οργάνωση μαζικής αντίστασης του λαού (εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων) στο νέο μνημόνιο και στην επίθεση που θα συνεχίσει να δέχεται το επόμενο διάστημα, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, παντού.

6. Σε πολιτικό επίπεδο, επείγει να συγκροτηθεί μια συμμαχία, ένα μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων οι οποίες, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους διαφορές και διατηρώντας η κάθε μία την αυτοτέλειά της, θα παρέχουν μια ενωτική, αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή, δημοκρατική λύση που θα περιέχει ως ελάχιστο τα ακόλουθα σημεία:

* τη διαγραφή του χρέους

* τη ρήξη και αποδέσμευση τελικά από την ΕΕ, τη χάραξη εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου

* την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας με εργατικό, λαϊκό έλεγχο, έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου σε όφελος των εργαζομένων, δημόσια αναβαθμισμένη δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους

* τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των μικρομεσαίων αγροτών, με ενθάρρυνση δημοκρατικά οργανωμένων συνεταιρισμών

* το ριζικό εκδημοκρατισμό σε όλα τα επίπεδα με την αποφασιστική συμμετοχή της εργατικής τάξης, την εκκαθάριση του κράτους από τα φασιστικά στοιχεία, τον εκδημοκρατισμό εκ βάθρων και τον αναπροσανατολισμό των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας, της δημόσιας διοίκησης, την υιοθέτηση νέου Συντάγματος που θα κατοχυρώνει την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, την απλή αναλογική, τη δυνατότητα του λαού να ανακαλεί οποτεδήποτε τους αντιπροσώπους του, τη δημόσια ιδιοκτησία των στρατηγικών τομέων της οικονομίας.

Μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για καλύτερες μέρες. Μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη κοινωνία. Υπάρχει ακόμη καιρός!

To Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Διάδοσης της Μαρξιστικής Σκέψης “Γιάννης Κορδάτος”