▸Χρίστος Κρανάκης
Ο αγώνας υπεράσπισης της 12χρονης και της οικογένειάς της από τα χείλη των πρωταγωνιστριών
Με τη χώρα αποσβολωμένη από την προκλητική αδιαφορία που επέδειξε η ΕΛΑΣ απέναντι στην 29χρονη Κυριακή, το παράδειγμα μίας λαϊκής αθηναϊκής γειτονιάς, που υπερασπίστηκε απέναντι σε «θεούς και δαίμονες» μία 12χρονη επιζώσα και την οικογένειά της, αποκτά αναβαθμισμένη σημασία. Η υπόθεση του Κολωνού μπορεί να μην έχει τελειώσει οριστικά, αλλά έχει – προς το παρόν – επισφραγιστεί από ένα θετικό γεγονός: Το δικαστήριο, χάρη και στη ψήφο των ενόρκων , υπέδειξε τον Μίχο ως ένοχο, ενώ αθώωσε από τις βασικές κατηγορίες τη μητέρα της 12χρονης.
Δικαστικοί αναλυτές μίλησαν για απόφαση που βγήκε υπό το βάρος της κοινωνικής κατακραυγής με αποτέλεσμα να ανατραπεί η πρόταση της εισαγγελέως Μαρίας – Ελένης Νικολού. Σε μία προσπάθεια να βρει ποιος ή τί κρύβεται πίσω από την κοινωνική πίεση αυτή, το Πριν βρέθηκε στον Κολωνό και συνομίλησε με 4 μέλη συλλογικοτήτων που συγκρότησαν την Επιτροπή Αλληλεγγύης στην 12χρονη.
Η πολιτική συνέχεια και ο ρόλος της Λαϊκής Συνέλευσης
«Η υπόθεση του Κολωνού συνδέεται με παρόμοιες υποθέσεις του παρελθόντος», ξεκινάει η Μαρίνα μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης στη 12χρονη. «Κάθε μάχη που δίνεται δημιουργεί γνώση και αποτελεί παρακαταθήκη για να αντιμετωπίσουμε την επόμενη. Αρχικά, στην περίπτωση Λιγνάδη κινητοποιηθήκαμε λιγότερες. Λίγο μετά, σε εκείνη της Ηλιούπολης ο αγώνας πήρε ορισμένα πιο σταθερά χαρακτηριστικά. Τα δύο αυτά παραδείγματα αποτέλεσαν κρίκους σε μία αλυσίδα αγώνων που έφτασε μέχρι τον Κολωνό!»
«Στον Κολωνό συναντήθηκε η δουλειά των φεμινιστικών συλλογικοτήτων με αυτή της τοπικής συνέλευσης», προσθέτει η Τατιάνα, μέλος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Αριστοτέλης» και γέννημα θρέμμα της περιοχής. Όπως εξηγεί, η Λαϊκή Συνέλευση Κολωνού – Σεπολίων – Ακαδημίας Πλάτωνα ξεκίνησε τη δράση της αμέσως μετά το τέλος του «κινήματος των Πλατειών» και από τότε συνεχίζει απρόσκοπτα την πολιτική δραστηριότητα της.
Ιστορικό των δράσεων
Το πρώτο κάλεσμα, θυμούνται, βγήκε από τη Λαϊκή Συνέλευση την αμέσως επόμενη ημέρα από όταν κατηγορήθηκε η μητέρα της 12χρονης. Όπως εξηγεί η Ζαμπία, μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης στη 12χρονη, «το ταξικό μας ένστικτο μας έσπρωξε να καλέσουμε σε αντανακλαστική συγκέντρωση στο μετρό Σεπόλια». Η συγκέντρωση, εν τέλει, μετατράπηκε σε πορεία 100 ατόμων στους δρόμους της γειτονιάς με στάση στην επιχείρηση του Μίχου. «Αυτό ήταν η απαρχή», εξηγεί η Άννα, μέλος της Λαϊκής Συνέλευσης, «για τη μεγαλειώδη πορεία χιλιάδων που διεξήχθη λίγες ημέρες αργότερα, υπό το κοινό κάλεσμα της Λαϊκής Συνέλευσης και της φεμινιστικής συλλογικότητας Sabbat». Όπως αναφέρει, παρότι η Αστυνομία είχε χτυπήσει βάναυσα την πορεία, στέλνοντας διαδηλωτές στο νοσοκομείο, ο κόσμος της γειτονιάς είχε διαλέξει «στρατόπεδο». «Μας χειροκροτούσαν από τα μπαλκόνια, ο κόσμος μας έλεγε μπράβο, μοιράσαμε εκατοντάδες φυλλάδια…». «Το ταξικό ένστικτο λειτούργησε» συμφωνούν όλες. «Ο ντόπιος κόσμος γνώριζε πως ήταν μία πάμφτωχη πολύτεκνη οικογένεια, ενώ εκείνος ένας γνωστός επιχειρηματίας που διατηρούσε διασυνδέσεις με πολιτικούς και εκκλησιαστικούς παράγοντες. Τα κοινωνικά αντανακλαστικά ήταν σε ετοιμότητα. Χρειάζονταν απλώς μία ώθηση…».
Κόντρα στο κυρίαρχο αφήγημα
«Στις διαδικασίες μας αποφασίσαμε ομόφωνα και από πολύ νωρίς να σταθούμε στο πλευρό της μητέρας», τονίζει η Άννα. Κόντρα στο αφήγημα «για όλα φταίει η μάνα», που προσπάθησαν να καλλιεργήσουν τα ΜΜΕ, η Επιτροπή Αλληλεγγύης πήρε την επιλογή να αναλύσει τα γεγονότα υπό ταξικό πρίσμα. Όπως περιγράφει η Μαρίνα, η πραγματικότητα που βλέπαμε εμείς ήταν η εξής: «Μία μάνα ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, εργάζεται για να ζήσει μόνη της 8 παιδιά και όταν προσπαθεί να καταγγείλει τον κυκεώνα που περνάει το παιδί της, το τοπικό Α.Τ. την διώχνει όχι μία αλλά δύο φορές. Όταν, μετά από την αδιαφορία του τοπικού τμήματος, το καταγγέλλει στη ΓΑΔΑ, συλλαμβάνεται. Η στάση της Αστυνομίας -όταν γνωρίζουμε πως ο Μίχος διατηρεί στενές σχέσεις μαζί της- έδειξε ξεκάθαρα και από την πρώτη στιγμή πως κάτι προσπαθούν να καλύψουν».
Ο ρόλος του σωματείου
«Τα εκπαιδευτικά σωματεία θα πρέπει πιο συστηματικά να παίρνουν θέση σε τέτοια ζητήματα», ξεκαθαρίζει η Τατιάνα. Η δράση του «Αριστοτέλη» την επιβεβαιώνει. Με τις υπηρεσίες πρόνοιας διαλυμένες και με τις διοικήσεις του δήμου (Μπακογιάννη – Δούκα) να αδιαφορούν για τη μοίρα της οικογένειας, το σωματείο στάθηκε ως κοινωνική «ασπίδα» στην οικογένεια και συμμετείχε δημόσια στις κινητοποιήσεις υπέρ της. Όπως εξηγεί, σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός πως οι εκπαιδευτικοί που δραστηριοποιούνται στον «Αριστοτέλη» είχαν ως μαθητές/τριες τα παιδιά της οικογένειας.
Ταξική αλληλεγγύη
«Δώσαμε μία ιδιαίτερη μάχη να μην σταθούμε στην οικογένεια με όρους φιλανθρωπίας«, ξεκαθαρίζει η Άννα. «Ήταν σημαντικό πως καταφέραμε να προσφέρουμε στον διπλανό μας χωρίς να μας αντιλαμβάνεται ως κάτι “ανώτερο” αλλά ως κάτι “ίσο”. Αυτό επετεύχθη επειδή η αλληλεγγύη που δείξαμε συνοδεύτηκε από πολιτικό αγώνα και πρόταγμα αλλά και επειδή επιχειρήσαμε να εμπλέξουμε ενεργά –στο βαθμό που μπορούσαμε– τα μέλη της οικογένειας στις δράσεις μας». Όπως σημείωσε, το ότι η πρώτη δημόσια τοποθέτηση της μητέρας έγινε μέσω τηλεφωνικής σύνδεσης σε συνέλευση της Επιτροπής, ή ότι μέλη της οικογενείας συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, αποτελούν σημαντικά πολιτικά κατορθώματα! «Η οικογένεια βρήκε αποκούμπι στις δράσεις μας», συμπληρώνει η Ζαμπία.
Διαρκής αγώνας
Οι τέσσερις αγωνίστριες συμφώνησαν πως «πηγή» της δύναμης του κινήματος αλληλεγγύης ήταν οι συνεχείς ανοιχτές και εξώστρεφες συνελεύσεις, όπου άνθρωποι από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους συνέθεσαν και συμφώνησαν συντροφικά πάνω στο αναγκαίο πολιτικό πλαίσιο και σχέδιο. Η διαρκής και ζωντανή λειτουργία της Επιτροπής, σε συνδυασμό με τη συμμετοχή πολλών και διαφορετικών συλλογικοτήτων, επέδρασε σημαντικά ώστε η Επιτροπή να υλοποιήσει τις πολυποίκιλες δράσεις που αποφάσιζε. Πέρα από τις κινηματικές πρωτοβουλίες και τις δεκάδες ανακοινώσεις, απλοί άνθρωποι –παρά τις δυσκολίες της καθημερινότητας– στάθηκαν έμπρακτα δίπλα σε μία οικογένεια που το είχε ανάγκη, στηρίζοντάς τη με πολλαπλούς τρόπους. Αν μη τι άλλο, τα παραπάνω σκιαγραφούν ένα πολιτικό εγχείρημα που αξίζει να μελετηθεί ως οδηγός για το πώς οι γειτονιές μπορούν να οργανώνουν την πάλη τους…
Ένα εγχείρημα που δε σταματάει εδώ, αλλά συνεχίζει τον αγώνα, (σ.σ ειδικά μετά τη δικαστική ρελάνς στην αθωωτική απόφαση) μέχρι την τελική δικαίωση της 12χρονης κοπέλας και της οικογένειάς της, την οριστική καταδίκη των παιδοβιαστών αλλά και την συντριβή του συστήματος που τους γεννά, τους καλύπτει και επιχειρεί να τους αθωώσει.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (6.4.24)
