του Γιώργου Παυλόπουλου*
Την τελευταία εβδομάδα η Βρετανική πολιτική σκηνή έχει αναστατωθεί με τις αποκαλύψεις για συνεργασία του γνωστού δημοσιογράφου, «ακτιβιστή της Αριστεράς» και ιδεολογικού μέντορα, Πολ Μέισον με τις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας. Ο ίδιος δεν επιβεβαιώνει ούτε διαψεύδει την διαρροή προσωπικών του e-mail με προϊστάμενο των μυστικών Υπηρεσιών, αν και η όλη επιχειρηματολογία είναι του στυλ «αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις».
Οι περισσότεροι θυμούνται τον Πολ Μέισον σαν επικοινωνιακή πριμαντόνα του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν, και μετέπειτα στενό συνεργάτη των Κόρμπιν, Βαρουφάκη. Η περίπτωση είναι εξόχως αποκαλυπτική, όχι τόσο γιατί ο Μέισον αποδεικνύεται «συνεργάτης», (αυτοί πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε όλους τους χώρους) αλλά η ευκολία με την οποία έπαιζε τον ρόλο του.
Όποιος θυμάται την αρθρογραφία του πρώην τροτσκιστή και επιφανή «ριζοσπάστη» δημοσιογράφου της Βρετανικής Τηλεόρασης, θα παρατηρούσε ότι χαρακτηριζόταν από την εγκατάλειψη της μαρξιστικής ορολογίας και ανάλυσης, και την αντικατάσταση της από έναν δήθεν ριζοσπαστικό mew age λόγο, που συνοδευόταν από ιδεολογικό ακταρμά (μην ξεχνάμε ότι είναι και ο συγγραφέας της θεωρίας του Μετακαπιταλισμού), διανθισμένο με εξυπνακισμούς και ενίοτε θεωρίες συνομωσίας.
Οι περισσότεροι θα θυμούνται ότι την περίοδο 2012-2015 ο Μέισον είχε γίνει πριμαντόνα του ΣΥΡΙΖΑ, και οι απόψεις του αναπαράγονταν σωρηδόν με άνωθεν εντολή. Το θέμα φυσικά δεν είναι η δεξιά προσέγγιση που προσπαθεί να απαξιώσει όλο το αντιμνημονιακό κίνημα, αλλά η υπερπροβολή του Μέισον από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στην αποθέωση του τακτικισμού εκείνη την περίοδο από τον ΣΥΡΙΖΑ (πρέπει να αναγνωριστεί σαν ένα από τα δυνατά και συγχρόνως αδύνατα σημεία του Τσίπρα) όπως και η πολιτική επιλογή να ποντάρει στον Ομπάμα και στις ΗΠΑ σαν αντίβαρο στην πολιτική της Μέρκελ. Αυτό ήταν το κατάλληλο πλαίσιο που εξυπηρετούσε την διείσδυση του Μέισον για μια ελεγχόμενη κόντρα, καθώς και η αλλαγή της στάσης του όταν ο Ομπάμα άδειασε Τσίπρα και Βαρουφάκη. Από αυτή την άποψη είναι απολύτως κατανοητή η δήλωση Βαρουφάκη, ότι «ο Μέησον ήταν συνεργάτης μου αλλά είχαμε διαφωνήσει στο θέμα του ΟΧΙ για το δημοψήφισμα». Όπως επίσης ήταν χαρακτηριστική η προσέγγιση των άρθρων του Μέισον εκείνης της εποχής που συχνά αναπαρήγαγαν θεωρίες συνομωσίας για τα Μνημόνια σε αντίθεση με άλλες πιο «παραδοσιακές» προσεγγίσεις της Αριστεράς.
Όπως δε, συμβαίνει συνήθως, στις κρίσιμες στιγμές εκδηλώνονται τα πρακτοριλίκια (η εναντίωση του Μέισον στο ΟΧΙ είναι χαρακτηριστική), έτσι και στην σημερινή συγκυρία η δραστηριοποίηση ταυ γνωστού ακτιβιστή για την δημιουργία ενός αντιρωσικού μετώπου εντός της Αριστεράς με υπόγειες επιχειρήσεις δυσφήμησης για όσους αντιδρούν στην ενίσχυση και το ρόλο του ΝΑΤΟ, ήταν τα βασικό θέμα το οποίο συζητούσε με τον υπεύθυνο των Βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Το θέμα δεν είναι η θέση του ενάντια στην Ρωσία, αλλά το σχέδιο υποστήριξης του ΝΑΤΟ και η υπονόμευση με βρώμικες επιχειρήσεις όποιου αντιδρά σε αυτό. Αυτός μάλλον είναι και ο λόγος υποκλοπής της αλληλογραφίας του, αλλά και οι χαμηλοί τόνοι που τηρούνται από την ΝΔ στο θέμα, γιατί τα όποια οφέλη από την κατασυκοφάντηση του αντιμνημονιακού κινήματος (που πλέον δεν υφίσταται) αντισταθμίζονται από τον ρόλο σε βρώμικες επιχειρήσεις στο Ουκρανικό όπου η ΝΔ είναι πλήρως ενσωματωμένη στην γραμμή ΗΠΑ. Σε τελευταία δε ανάλυση δεν έχει πολλά να πει η ΝΔ γιατί ο Μέισον κυρίως δημοσιογράφος ήταν, δεν είχε οργανική σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε με το λεγόμενο αντιμνημονιακό κίνημα.
Δεν μπορεί όμως να ειπωθεί το ίδιο γΙα δύο άλλες περιπτώσεις, Στην περίπτωση του Κόρμπιν και του Βαρουφάκη . Δεν αναφερόμαστε σε μια περίπτωση ενός σκιώδους γραφειοκράτη που οι μυστικές υπηρεσίες φυτεύουν δίπλα στην ηγεσία ενός κόμματος. Αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Εδώ μιλάμε για μια πριμαντόνα στο επικοινωνιακό επιτελείο του Κόρμπιν, έναν βασικό μέλος του think tank του Εργατικού Κόμματος Αγγλίας, έναν άνθρωπο που έδινε γραμμή και συγχρόνως υπονόμευε τον Κόρμπιν όπως δείχνουν τώρα όλα τα στοιχεία.
Αναφερόμαστε σε έναν βασικό συνεργάτη του Βαρουφάκη και ιδεολογικού μέντορα του ΜΕΡΑ25, αν κρίνουμε ότι το ΜΕΡΑ25 έχει προμετωπίδα την εξόχως προβληματική θεωρία του Μετακαπιταλισμού που λάνσαρε ο Μέισον. Το θέμα δεν είναι πως κάποιος συνεργάτης μυστικών υπηρεσιών βρέθηκε δίπλα στον αρχηγό κόμματος, αλλά πως αυτό το δημόσιο πρόσωπο περνάει την πολιτική ή την ιδεολογική γραμμή. Είναι η υποχώρηση του ρόλου των κομμάτων, της εσωκομματικής δημοκρατίας και της αντικατάστασης της από ένα επιτελείο γύρω από τον αρχηγό καθώς και η έκπτωση της μαρξιστικής θεωρίας και της θεωρητικής αναζήτησης αυτό που δίνει έδαφος σε «επικοινωνιακές πριμαντόνες και επιστημονικούς τενεκέδες» να παίζουν ρόλο μεγαλύτερο από αυτό που τους αναλογεί. Ίσως τώρα ο Κόρμπιν, ένας τίμιος αριστερός σοσιαλδημοκράτης, ο οποίος υπονομεύθηκε σε κρίσιμες στιγμές από το ίδιο του το κόμμα αλλά και το Βρετανικό κατεστημένο, να καταλαβαίνει το ρόλο συμβούλων όπως ο Μέισον ενάντια στην λαϊκή σοφία της βάσης του κόμματος σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής, του brexit, του ΝΑΤΟ, κλπ
Ο κίνδυνος με αφορμή την σχέση ενός πολιτικού προσώπου με αναφορά το ριζοσπαστικό κίνημα με τις μυστικές υπηρεσίες, πάντοτε εγκυμονεί τον κίνδυνο να πέφτει η πολιτική ανάλυση και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις στην πρακτορολογία. Μάλιστα στην Αριστερά υπάρχει κακή εμπειρία όπου πολιτικές αντιπαραθέσεις επιλέχθηκε να επιλυθούν σε αυτό το επίπεδο, ιδιαίτερα στο παρελθόν. Αλλά όσο λανθασμένη είναι αυτή η αντίληψη άλλο τόσο προβληματική είναι η σημερινή τάση του ιδεολογικού χυλού, της απαξίωσης του κόμματος και της αντικατάστασης σοβαρής πολιτικής διαδικασίας από επικοινωνιακούς εξυπνακισμούς.
Ας γίνει κατανοητό ότι η υιοθεσία πιασάρικων αρλουμπολογιών περί Μετακαπιταλισμού, ενδέχεται να οδηγεί σε ιδεολογική καθοδήγηση από την ΜΙ6…
*Ο Γιώργος Παυλόπουλος είναι οικονομολόγος, εργαζόμενος στον τραπεζικό τομέα.
