Φταίει άραγε ο Γκορμπατσόφ για την αντεπανάσταση στην ΕΣΣΔ;

Είναι άραγε ο Γκορμπατσώφ και οι συνεργοί του απλώς δόλιοι πράκτορες και προδότες, οι οποίοι μεθόδευσαν αυθαίρετα (επειδή έτσι τους κάπνισε ή έλαβαν σχετικές εντολές απ’ τα αφεντικά τους) την πραξικοπηματική διάλυση της ΕΣΣΔ; Οφείλεται άραγε η αστική αντεπανάσταση και η κεφαλαιοκρατική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ στην υποκειμενική βούληση και δράση αυτής της κλίκας;

Παρά την περί του αντιθέτου ρήση του αποστόλου Παύλου (Επιστολή προς Ρωμ. 6,7), ο άθλιος αποθανών ουδέποτε δεδικαίωται. Ο Μιχαήλ Σεργκέγιεβιτς Γκορμπατσώφ (Михаил Сергеевич Горбачёв‎, 2 Μαρτίου 1931 – 30 Αυγούστου 2022) ήταν το πρόσωπο-σύμβολο της πρωταρχικής εμφάνισης της απροκάλυπτης αντεπανάστασης/κεφαλαιοκρατικής παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ.

Όπως έχουμε δείξει σε κείμενά μας εδώ και πάνω από τρείς δεκαετίες, είναι άκρως αντιεπιστημονική και επικίνδυνη η αναγωγή των αιτίων της αντεπανάστασης συλλήβδην στον υποκειμενικό παράγοντα.

Πολύ συχνά, η αναπόληση του πρώιμου σοσιαλισμού, του «σοσιαλισμού που γνωρίσαμε» (μάλλον δια της άμεσης βιωματικής ταύτισης ή και της φαντασιακής εξιδανίκευσης, χωρίς πραγματικά επιστημονική γνώση), ως κατ’ εξοχήν ανιστορικά υπαρκτού (ακριβέστερα: υπάρξαντος), με την οπτική των «θετικών» κατακτήσεών του, σαν να είναι δοκιμασμένο μοντέλο, έτοιμο προς χρήση ως έχει, συνδέεται με αναγωγή της ήττας και της αντεπανάστασης κατ’ εξοχήν σε βουλησιαρχικά εννοούμενες υποκειμενικές αδυναμίας, «λάθος γραμμή» ή/και συνωμοσιολογικά σενάρια.

Αυτό είναι ευνόητο για αντιλήψεις, που βολεύονται με «εξηγήσεις», βάσει των οποίων ο σεπτός «σοσιαλισμός που γνωρίσαμε και τον κλάψαμε», κάποτε «απλώς ατύχησε» για εξωτερικής προελεύσεως λόγους, που ανάγονται τελικά σε υποκειμενικές αδυναμίες και ανεπάρκειες (συνωμοσίες, παραβίαση δημοκρατικών αρχών λειτουργίας, ελλιπής επαγρύπνηση των οργάνων, αυταρχισμός, φαλκίδευση της εργατικής δημοκρατίας, χαλάρωση της ταξικής διαπαιδαγώγησης, ολοκληρωτισμός, υιοθέτηση «λάθος γραμμής» από την ηγεσία, κ.ο.κ.).

Η συνέχεια στον Όμιλο Επαναστατικής Θεωρίας