Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Φωτιά σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή κι όχι μόνο στην Παλαιστίνη επιχειρεί να βάλει ο υπόδικος Μπενιαμίν Νετανιάχου για να γλιτώσει το δικαστήριο!
Τα δραματικά και αιματηρά γεγονότα που εξελίσσονται τις τελευταίες εβδομάδες στην ανατολική Ιερουσαλήμ με επίκεντρο το τέμενος του Αλ Ακσά είναι μια χονδροειδής προβοκάτσια εκ μέρους του Ισραήλ με ένα και μοναδικό ζητούμενο: την δημιουργία μιας έκρυθμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης που θα εδραιώσει τη θέση του αμφιλεγόμενου και διεφθαρμένου Νετανιάχου στην πολιτική σκηνή της χώρας του η οποία βυθίζεται στην κρίση. Ό,τι έκανε και ο σφαγέας της Βηρυτού, Αριέλ Σαρόν, προκαλώντας τη δεύτερη ιντιφάντα …
Αφορμή για τις πρόσφατες διαδηλώσεις των Παλαιστίνιων στάθηκε η επιχειρούμενη έξωση 6 οικογενειών από τα σπίτια τους στη ανατολική Ιερουσαλήμ όπου ζούσαν επί έναν αιώνα, ώστε να υλοποιηθεί ένα ακόμη σχέδιο εποικισμού.
Η υφαρπαγή γης στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και η προσάρτησή της στο Ισραήλ είναι μια πάγια πρακτική των Εβραίων εποίκων, που επιχειρούν με αυτόν τον τρόπο να εξαφανίσουν την ιστορική Παλαιστίνη και να διευρύνουν τα γεωγραφικά όρια του Ισραήλ. Ειδικότερα όμως στην ανατολική Ιερουσαλήμ η προσπάθεια του Ισραήλ είναι να κάνει τη ζωή των Αράβων …αβίωτη ώστε να σηκωθούν να φύγουν και οι περιουσίες τους να περάσουν στο εβραϊκό κράτος. Έτσι, να στερείται νοήματος όχι μόνο το αίτημα, που έχει κατ’ επανάληψη ψηφιστεί από τον ΟΗΕ για παλαιστινιακό κράτος, αλλά και για ανακήρυξη της ανατολικής Ιερουσαλήμ σε πρωτεύουσά του…
Ενώ η εποικιστική προσπάθεια του Ισραήλ είναι συνεχής και καθημερινή, όσο συνεχής είναι και η καταδίκη των πράξεων του από τη διεθνή κοινότητα όπως για παράδειγμα την ΕΕ που χαρακτηρίζει παράνομους όλους τους εβραϊκούς εποικισμούς, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών μόνο συνηθισμένα δεν ήταν. Ενώ όλη την προηγούμενη εβδομάδα η σύγκρουση γύρω από την παλαιστινιακή γειτονιά Σεΐχ Τζαρά κορυφωνόταν, λάδι στη φωτιά των συγκρούσεων έριξε η απαγόρευση των δυνάμεων κατοχής προς τους Άραβες να επισκεφθούν το τέμενος Αλ Ακσά που για τους μουσουλμάνους αποτελεί το τρίτο πιο ιερό μνημείο, μετά την Μέκα και την Τζέντα. Οι προκλήσεις των Ισραηλινών κορυφώθηκαν με μαζικές διαδηλώσεις τους στην πύλη της Δαμασκού όπου, ζηλεύοντας τη δόξα των Ναζί στη Γερμανία της δεκαετίας του ’30 ζητωκραύγαζαν «θάνατος στους Άραβες» και ζητούσαν να τους διώξουν από την Ιερουσαλήμ.
Τα πράγματα μπορούσαν να γίνουν ακόμη χειρότερα κι όλοι το ήξεραν γιατί την Δευτέρα 10 Ιουνίου αναμενόταν η απόφαση του δικαστηρίου για την έξωση των παλαιστινιακών οικογενειών από τη Σεΐχ Τζαρά, ό,τι τέλος πάντων μπορούσαν να περιμένουν και οι Εβραίοι τη δεκαετία του ’30 αν προσέφευγαν σε ένα γερμανικό δικαστήριο… Η Δευτέρα 10 Μαΐου ωστόσο είναι η ημέρα που ο Σιωνισμός γιορτάζει την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ στον πόλεμο των 6 ημερών, το 1967. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι Σιωνιστές βγαίνουν στους δρόμους περιφέροντας το μίσος τους εναντίον των Αράβων. Σοβαροί πολιτικοί του Ισραήλ, προφανώς μετριοπαθείς, έκαναν απεγνωσμένες εκκλήσεις να μην ανακοινωθεί η απόφαση του δικαστηρίου την Δευτέρα 10 Μαΐου για να αποφευχθούν μοιραίοι κι αναπόφευκτοι συνειρμοί. Να μη θεωρηθεί δηλαδή ότι η έξωση των Παλαιστινίων στο πλαίσιο του εποικισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνέχιση της εθνοκάθαρσης κατά των Αράβων που ξεκίνησε με τη Νάκμπα το 1948 και κορυφώθηκε με τον Πόλεμο των 6 ημερών με άλλα …μέσα. Εις μάτην…
Το δικαστήριο ανακοίνωσε την απόφασή του τη Δευτέρα, προς μεγάλη χαρά των Σιωνιστών μιας κι έτσι την ίδια μέρα από τους Ισραηλινούς γιορτάστηκε τόσο η κατάκτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ όσο και η δικαστική ήττα των έξι οικογενειών που διεκδικούσαν να συνεχίσουν να μένουν εκεί που ζούσαν εδώ κι έναν αιώνα.
Από την άλλη μεριά αναμενόμενη ήταν και η οργισμένη αντίδραση των Παλαιστινίων για πολλούς λόγους: Όχι μόνο γιατί αποκαλύφθηκε ότι η ισραηλινή δικαιοσύνη είναι μεροληπτική και όργανο του πιο επιθετικού και βάρβαρου Σιωνισμού. Οι πύραυλοι που έριξε η Χαμάς από τη Γάζα ήταν η αναμενόμενη και πλήρως προβλέψιμη απάντησή της στην είσοδο του ισραηλινού στρατού στο τέμενος του Αλ Ακσά που πραγματοποιήθηκε την ίδια ακριβώς μέρα, τη Δευτέρα! Η Χαμάς έθεσε τις κόκκινες γραμμές για όλη την παλαιστινιακή αντίσταση που θεωρεί αδιαπραγμάτευτη την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους, όχι μόνο ως θρησκευτικού συμβόλου!
Η ασύμμετρη απάντηση του εβραϊκού κράτους, με αεροπορικές επιθέσεις που οδήγησαν στο θάνατο 20 Παλαιστίνιους οι περισσότεροι εκ των οποίων ήταν γυναικόπαιδα, έδειξε ταυτόχρονα ότι η κλιμάκωση της σύγκρουσης με τους Παλαιστίνιους αποτελεί στρατηγική επιλογή. Επίσης, ότι το Ισραήλ δεν επιθυμεί την ειρήνη και την αρμονική συμβίωση με τους Παλαιστίνιους στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΟΗΕ (παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967, με δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων και πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ) αλλά οικοδομεί ένα κράτος απαρτχάιντ, ανάλογο της Νότιας Αφρικής στηριγμένο στην εθνική και φυλετική καθαρότητα και τις διώξεις με βάση τη φυλή και το θρήσκευμα.
Η στρατηγική επιλογή του Νετανιάχου να ποντάρει στην όξυνση της καταπίεσης των Παλαιστινίων με σημείο αναφοράς την ανατολική Ιερουσαλήμ φάνηκε επίσης με αφορμή τις εσχάτως ματαιωθείσες παλαιστινιακές εκλογές. Η είσοδος του 2021 δημιούργησε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ελπίδες για το Παλαιστινιακό με αφορμή τη συμφωνία μεταξύ Φατάχ και Χαμάς για τη διενέργεια βουλευτικών και προεδρικών εκλογών στις 22 Μαΐου και 31 Ιουλίου. Η διενέργεια εκλογών στη Δυτική Όχθη και την Γάζα δημιούργησε για πρώτη φορά αισιοδοξία υπέρβασης της αντιπαλότητας μεταξύ Φατάχ η οποία ελέγχει τη Δυτική Όχθη και Χαμάς, η οποία ελέγχει τη Γάζα. Ο διχασμός κρατάει από το 2006 όταν ένοπλες παλαιστινιακές δυνάμεις, προφανώς …αυτοβούλως και υπό την ηγεσία του Μοχάμεντ Νταχλάν, ανέλαβαν να ξεπεραστεί το αδιέξοδο που προκάλεσε στον ιμπεριαλισμό η εκλογική νίκη της ισλαμιστικής μεν αλλά ανυποχώρητης και γι’ αυτό σεβαστής απ’ όλους Χαμάς. Η ένοπλη αντιπαράθεση μεταξύ Χαμάς και δυνάμεων του Νταχλάν οδήγησε στην παρανομία της Χαμάς στην ανέκαθεν κοσμική Δυτική Όχθη και στην απόλυτη κυριαρχία της στην ανέκαθεν μουσουλμανική Γάζα.
Ο διχασμός αποτέλεσε θείο δώρο για το Ισραήλ γιατί δίπλα σε όλες τις άλλες δικαιολογίες με τις οποίες αρνούνταν να εκπληρώσει τις διεθνείς υποχρεώσεις του πρόσθεσε ακόμη μία: Ότι η Παλαιστίνη στερείται αντιπροσωπευτικής και ενιαίας πολιτικής ηγεσίας. Το γεγονός φυσικά ότι αυτό συνέβη κατόπιν δικής του παρέμβασης έμενε ασχολίαστο…
Οι ελπίδες που δημιούργησε η εξαγγελία των εκλογών αποδείχθηκαν πολύ μεγάλες για να είναι αληθινές, όταν στα τέλη Απριλίου ο προερχόμενος από τη Φατάχ 86χρονος πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, που βρίσκεται στην εξουσία από το 2006 ανακοίνωσε προς έκπληξη πολλών την ακύρωση των εκλογών! Για την απόφασή του επικαλέστηκε την απόφαση των Ισραηλινών να μην επιτρέψουν στους Παλαιστίνιους της κατεχόμενης ανατολικής Ιερουσαλήμ να πάρουν μέρος στην ψηφοφορία. Αυτή η απόφαση του Ισραήλ αποδοκιμάστηκε ακόμη και από τον επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ, Τζόζεφ Μπορέλ, που κάλεσε το Ισραήλ να διευκολύνει τη διενέργεια των εκλογών σε όλα τα παλαιστινιακά εδάφη.
Εκ πρώτης όψεως η απόφασή του Αμπάς (που χαρακτηρίστηκε πραξικοπηματική από τη Χαμάς) έμοιαζε εύλογη: Οι εκλογές θα κατέληγαν στη δικαίωση του Ισραήλ που έχει θέσει ως ύψιστο στόχο του την προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ και την ακύρωση του στόχου να αναγορευτεί πρωτεύουσα του μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους. Μια δεύτερη ανάγνωση ωστόσο πείθει ότι ακόμη κι έτσι τα οφέλη των Παλαιστινίων από την υπέρβαση του διαχωρισμού μεταξύ Γάζας και Δυτικής Όχθης θα ήταν απείρως περισσότερα από το νέο διχασμό που θα δημιουργούταν μεταξύ Γάζας – Δυτικής Όχθης από την μια και ανατολικής Ιερουσαλήμ από την άλλη.
Στην απόφαση του Αμπάς, ο οποίος μάλλον έχασε την τελευταία ευκαιρία της ζωής του να ενώσει τον λαό του, μάλλον βάρυναν καθοριστικά οι εξελίξεις που πυροδότησαν οι εκλογές. Αρχικά, η αναμφισβήτητη πρωτιά της Χαμάς όχι μόνο στη Γάζα αλλά και στη Δυτική Όχθη.
Επίσης, οι εξελίξεις εντός της Φατάχ. Η συμμετοχή στις εκλογές τριών ψηφοδελτίων με ηγέτες προερχόμενους από τη Φατάχ προεξοφλούσε όχι μόνο το πολιτικό τέλος του κέντρου που ηγούταν ο Αμπάς αλλά επίσης μια πρωτόγνωρη πόλωση κι επιπλέον ένα μέτωπο αγώνα που θα προκαλούσε ριζικές αλλαγές στον προσανατολισμό του παλαιστινιακού κινήματος. Οι τρεις επικεφαλής είναι: ο ηγέτης της ιντιφάντα του 1987 και του 2000 Μαρουάν Μπαργούτι που παραμένει στις φυλακές του Ισραήλ καταδικασμένος πολλές φορές ισόβια με την κατηγορία πέντε δολοφονιών, αλλά κατά κοινή ομολογία εντελώς αυθαίρετα μόνο και μόνο για να ακυρωθεί το τεράστιο πολιτικό του κεφάλαιο. Δεύτερος, ο Νασέρ αλ Κίντβα αντιπρόσωπος της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ και ανιψιός του Αραφάτ που διατηρεί διαύλους επικοινωνίας με τον 61χρονο Μπαργούτι και τρίτος, ο σκοτεινός …Μοχάμεντ Νταχλάν, που εκπροσωπεί ό,τι πιο ενδοτικό, συμβιβασμένο και διεφθαρμένο διαθέτει στους κόλπους της η Παλαιστινιακή Αρχή. Οι εκλογές θα διαμόρφωναν έναν εντελώς διαφορετικό πολιτικό τοπίο στην Παλαιστίνη, αναγεννώντας τις ελπίδες δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους, βάσει των αποφάσεων του ΟΗΕ. Απ’ ότι φάνηκε όμως δεν ήταν μόνο οι Ισραηλινοί που φοβήθηκαν τις προοπτικές επιστροφής των Παλαιστινίων στους δρόμους του αγώνα…
Δεν είναι ειρωνεία της τύχης αλλά το τίμημα της πολιτικής έντασης, μια συγκρίσιμη πολιτική κρίση που βιώνει το Ισραήλ όπου εδώ και δύο χρόνια έχει πραγματοποιήσει τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις, χωρίς να καταφέρει να σχηματίσει βιώσιμη κυβέρνηση. Τελευταία φορά ήταν στις 4 Απριλίου όταν το κόμμα του Νετανιάχου, του μακροβιότερου πρωθυπουργού του εβραϊκού κράτους, συγκέντρωσε 52 έδρες, θέλοντας 61 για να εξασφαλίσει πλειοψηφία. Αιτία της μετατροπής του Ισραήλ σε εβραϊκή Banana Republic, κατά τη ρήση του αρθρογράφου των New York Times Τόμας Φρίντμαν, είναι ο Μπενιαμίν Νετανιάχου που έχει μετέλθει κάθε μέσου το οποίο είναι ανθρωπίνως δυνατό για να αποφύγει το ειδικό δικαστήριο. Διεφθαρμένος μέχρι μυελού οστέων κι εκμεταλλευόμενος στο έπακρο την εκλογική επιρροή του Λικούντ, που όμως πάντα υπολείπεται της αναγκαίας για σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης, ο Νετανιάχου βρίσκεται στην εξουσία από το 2009 καταφεύγει κάθε φορά σε εκλογές ώστε να ακυρώσει το ενδεχόμενο εκλογής κυβέρνησης που θα τον κάνει να λογοδοτήσει…
Η βαθιά πολιτική σαπίλα που υπάρχει στην «μοναδική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής», όπως πολλοί μάλλον κατ’ ευφημισμό ή ως ένδειξη χιούμορ αρέσκονται να χαρακτηρίζουν το Ισραήλ, σκεπάζεται με την καταφυγή στον πολιτικό εξτρεμισμό, όπως συνέβη τη Δευτέρα 10 Μαΐου, όταν οι Σιωνιστές εισέβαλαν στο τέμενος του Αλ Ακσά και δικαίωσαν δικαστικά το πρόγραμμα εποικισμού υπό τις ιαχές του αφιονισμένου όχλου τιμώντας έτσι την ημέρα της εβραϊκής Ιερουσαλήμ.
Αναγκαίο να ειπωθεί ότι τα επεκτατικά σχέδια του Ισραήλ εκθέτουν ανεπανόρθωτα τις μοναρχίες των αραβικών και μουσουλμανικών κρατών που έσπευσαν το 2019, υπό τις οδηγίες του Τραμπ, να κανονικοποιήσουν τις σχέσεις τους με το εβραϊκό κράτος, ελπίζοντας σε «δουλειές» για τις οικογένειές τους με το Ισραήλ. Συγκεκριμένα, Μπαχρέιν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Σουδάν και Μαρόκο στο πλαίσιο των Συμφωνιών του Αβραάμ προσέφεραν στο Ισραήλ την πολυπόθητη νομιμοποίηση, ακολουθώντας το παράδειγμα της Αιγύπτου και της Ιορδανίας και γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους προγενέστερες αποφάσεις που έθεταν ως απαραίτητη προϋπόθεση για την κανονικοποίηση τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, βάσει των αποφάσεων του ΟΗΕ. Πλέον καλούνται να απολογηθούν. Οι διαδηλώσεις που ξέσπασαν σε όλες τις χώρες της περιοχής ως απάντηση στα ισραηλινά εγκλήματα αποδεικνύουν ότι ακόμη και σήμερα το Παλαιστινιακό, ως συνέπεια του ιμπεριαλισμού και του σιωνισμού, συνεχίζει να αποτελεί αιτία ριζοσπαστικοποίησης. Και η υποστήριξη στους Παλαιστίνιους υποχρέωση κάθε δημοκρατικού πολίτη.
Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο του Λ. Βατικιώτη
