47 χρόνια από τη χούντα της 21ης Απριλίου

Πριν από 47 χρόνια επιβλήθηκε η αμερικανοστήρικτη δικτατορία των συνταγματαρχών με δύο στόχους:

 1. την ανακοπή του ανερχόμενου λαϊκού κινήματος και την ένταση της καταλήστευσης του λαού και του τόπου από το εγχώριο και ξένο μεγάλο κεφάλαιο. Η οικονομική ανάπτυξη της δικτατορικής περιόδου χαρακτηρίστηκε από την ασυδοσία των μεγάλων επιχειρηματιών (ντόπιων και ξένων), τη στρεβλή βιομηχανική ανάπτυξη, την παραπέρα διείσδυση των ξένων μονοπωλίων στην ελληνική οικονομία, την παραπέρα ενίσχυση του εφοπλιστικού κεφαλαίου.

Ειδικά το ξένο και το εφοπλιστικό κεφάλαιο ήταν οι μεγάλοι κερδισμένοι της χούντας. Πριν από αυτήν, ήδη, οι κυβερνήσεις (δεξιάς και κέντρου) είχαν εφαρμόσει το ν.δ.2687/1953 και άλλους νόμους που τους παρείχαν προνόμια. Κατοχύρωσαν μάλιστα και συνταγματικά αυτή την ασυδοσία με το άρθρο 112 του Συντάγματος του 1952. Η χούντα, όχι τυχαία, διατήρησε και επέκτεινε τη νομοθεσία αυτή.

Το βάθεμα της εξάρτησης της ελληνικής οικονομίας εκφράστηκε και στο τεράστιο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου που από 745 εκατομμύρια δολάρια το 1966 έφτασε τα 2.275 εκατομμύρια δολάρια το 1973. Το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας εκτινάχθηκε στα ύψη.

Από το 1967 ως το 1971, σύμφωνα με στοιχεία του ίδιου του ΣΕΒ, τα καθαρά κέρδη των βιομηχάνων είχαν υπερδιπλασιαστεί. Το μέσο μεροκάματο του εργάτη είχε αυξηθεί κατά 35% αλλά η αύξηση αυτή είχε εξουδετερωθεί από την αύξηση του τιμάριθμου. Και αυτό σε μια περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης και όχι κρίσης. Ιδιαίτερα χτυπήθηκε το βιοτικό επίπεδο των αγροτών και της νεολαίας. Οι εργαζόμενοι νέοι έπαιρναν περίπου το μισό μεροκάματο για ίση εργασία.

Είναι φανερό ότι η αλματώδης αυτή άνοδος των κερδών του ντόπιου και ξένου μεγάλου κεφαλαίου δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσα στο κλίμα ανόδου των αγώνων που είχε σημειωθεί προχουντικά. Έπρεπε επομένως να καμφθούν οι αντιδράσεις δια πυρός και σιδήρου.

2. Η επιβολή της χούντας είχε ως δεύτερο στόχο την προώθηση των γεωστρατηγικών σχεδιασμών των ΗΠΑ στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και ειδικά στην Κύπρο. Οι ΗΠΑ προσπαθούσαν εκείνη την περίοδο να αναχαιτίσουν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των αραβικών λαών. Ανησυχούσαν επίσης για τις τάσεις ριζοσπαστικοποίησης στην Κύπρο. Για να εμπεδώσουν τα σχέδιά τους αυτά είχαν ανάγκη από μια σίγουρη κυβέρνηση στην Ελλάδα η οποία όχι μόνο θα τους παραχωρούσε διευκολύνσεις, όπως είχαν κάνει όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και που θα ήταν διατεθειμένη να διαπράξει ανοιχτή εθνική προδοσία (όπως τελικά έγινε με την Κύπρο το 1974) και που δε θα δίσταζε να εγκληματήσει σε βάρος του λαού σε περίπτωση που ο τελευταίος αντιδρούσε. 

Ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε. Έγραψε ηρωικές σελίδες ενάντια στη χούντα, στην εξάρτηση από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, για την κατάκτηση μιας νέας ποιότητας δημοκρατίας, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων, του επιπέδου ζωής του, του μόχθου και του πλούτου του.

Σήμερα ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί:

• για μια πραγματική δημοκρατία της εργατικής τάξης και του λαού, ενάντια στη δημοκρατία των μνημονίων, του αυταρχισμού, της αστυνομοκρατίας, των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και της υπόθαλψης της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χ.Α.
• για την υπεράσπιση της ζωής του ελληνικού λαού, των εργασιακών και κοινωνικών του δικαιωμάτων, για την κατάργηση των μνημονίων, τη διαγραφή του χρέους
• για την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία ενάντια στην υποταγή σε ΕΕ, ΔΝΤ, ΗΠΑ

 Σήμερα, περισσότερο από ποτέ προβάλει η επιτακτική ανάγκη ενός λαϊκού μετώπου, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που θα αντιπαρατεθεί με τον ιμπεριαλισμό και την εγχώρια ολιγαρχία που πίνουν κυριολεκτικά το αίμα του λαού.

Το Δ.Σ. του Συλλόγου