της Μαρίας Θαλασσινού Καϋμενάκης
Ξαφνικά τους έπιασε ο πόνος για τα παιδιά.
Και γέμισαν με αφίσες το μετρό.
Όχι για τα παιδιά των ορφανοτροφείων, τα εγκαταλελειμμένα, τα κακοποιημένα που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Όχι για τα παιδιά της προσφυγιάς που θαλασσοπνίγονται και χάνονται στο στοιχειωμένο Αιγαίο για να γλυτώσουν από την βαρβαρότητα του πολέμου.
Όχι για τα παιδιά που στοιβάζονται στο κολαστήριο της Μόρια και σε άλλα παρόμοια στρατόπεδα συγκέντρωσης της ευρωπαϊκής Ελλάδας.
Όχι για τα παιδιά που πέθαναν από αναθυμιάσεις από τα μαγκάλια του 21 αιώνα.
Όχι γι αυτά που βλέπουν με αγωνία τη μάνα τους να γυρίζει από τη δουλειά, εξαντλημένη από την ορθοστασία και την κούραση (τώρα μάλιστα θα δουλεύει και τις Κυριακές αλλά οι χριστιανικές ενώσεις αυτό δεν το σχολιάζουν).
Όχι για τα παιδιά που σπρώχνονται από τη φτώχεια και την εξαθλίωση στην πορνεία για να ικανοποιήσουν τα διεστραμμένα γούστα των κυρίων με τα λευκά κολάρα.
Όχι για τα εκατομμύρια παιδιά του 3ου κόσμου που δουλεύουν ώρες ατέλειωτες σε συνθήκες φρικτές για ένα ξεροκόμματο.
Ξαφνικά τους έπιασε ο πόνος για τα αγέννητα.
Και αρχίζουν μια εκστρατεία.
Όχι εκστρατεία για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς έτσι ώστε να αποφεύγονται οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.
Όχι εκστρατεία ενημέρωσης για τις προφυλάξεις και την αντισύλληψη, αλλά εκστρατεία κατά των αμβλώσεων.
Η εκστρατεία τους δεν στέκεται δίπλα στη νέα γυναίκα για το πως θα την προφυλάξουν από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη με σωστή ενημέρωση, πρόληψη και δωρεάν αντισύλληψη έτσι ώστε να αποφύγει την οδυνηρή εμπειρία της άμβλωσης (άσχημη εμπειρία σωματική και ψυχολογική).
Γιατί μεθοδικά και υποκριτικά όλοι αυτοί οι φαρισαίοι, χρησιμοποιώντας “επιστημονικούρες” σαλτιμπάγκων, στέκονται απέναντι στο δικαίωμα της κάθε γυναίκας να αποφασίζει πότε και πόσα παιδιά θα κάνει.
Διαγράφουν τα δικαιώματα των γυναικών που κατέκτησε το εργατικό κίνημα με σκληρούς αγώνες και στη θέση τους βάζουν επιδόματα – φιλοδωρήματα. Έχουν βγει από τις τρύπες τους οι εφιάλτες όλων των περασμένων χρόνων και προσπαθούν να εξαφανίσουν όλες τις κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος βάζοντας στη θέση του φιλανθρωπίες και μαραθώνιους αγάπης.
Έχουν βάλει στο στόχαστρο τα πάντα, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, τα δικαιώματα στη δουλειά, στο 8ωρο, στην παιδεία και την υγεία, στη μητρότητα, στην αγάπη και στη σεξουαλική απελευθέρωση.
Γυναίκες σε μας ανήκει το μισό τ’ ουρανού, ας μην σταματήσουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε γι’ αυτό, έχοντας στο πλάι μας αυτούς που αγαπάμε. Τις μνήμες των μανάδων μας, τα αδέρφια μας, τους άντρες μας, τους συντρόφους μας και τα παιδιά μας.
