Κολομβία: Πρώτη Φορά Αριστερά

Αναδημοσιεύουμε το ρεπορτάζ της Λαμπρινής Θωμά στο ThePressProject για την ελπιδοφόρα νίκη της αριστερής συμμαχίας στις εθνικές εκλογές της Κολομβίας. Το γεγονός αυτό ακολουθεί μια σειρά αντίστοιχων πολιτικών εξελίξεων σε Χιλή και Περού, οι οποίες προστίθενται στη Νικαράγουα, τη Βολιβία, και φυσικά τη Βενεζουέλα. Ταυτόχρονα, η Κούβα παραμένει στον δρόμο του σοσιαλισμού και της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενώ η Βραζιλία, αναμένεται να ακολουθήσει την Αργεντινή και το Μεξικό στην ανάδειξη κεντροαριστερής κυβέρνησης, με την αναμενόμενη νίκη του Λούλα στις επερχόμενες εκλογές. Φαίνεται, λοιπόν, να σχηματίζεται ακόμη ένα κύμα (κεντρο)αριστερών, αντιιμπεριαλιστικών ή και σοσιαλιστικών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική, δηλ. στην “πίσω αυλή” του ηγεμονικού, αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, και μάλιστα, αυτή τη φορά το κύμα μοιάζει πιο εκτεταμένο.

Από τη μια, τόσο οι αλλαγές στο υπό ιστορική κρίση διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, όσο και οι εσωτερικές, κοινωνικές αλλαγές, πλέον και στις ίδιες τις χώρες της Λατ. Αμερικής, δεν μπορούν παρά να εκφράζονται και στις αστικές κοινοβουλευτικές εκλογές.

Από την άλλη, τόσο η κοινωνική πρόοδος και απελευθέρωση, όσο και η απελευθέρωση από τις δαγκάνες του ιμπεριαλισμού, μέχρι σε έναν βαθμό μόνο, μπορούν να προχωρήσουν ειρηνικά και κοινοβουλευτικά. Οι ίδιες κοινωνικές αλλαγές που επιτρέπουν να εκλεγεί η πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην Κολομβίας, πιθανόν συνδέονται και με μερίδα της εγχώριας αστικής τάξης που επιθυμεί έναν κάποιο εκσυγχρονισμό της κοινωνίας, και ένα νέο σημείο ισορροπίας στην εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό, με περισσότερη αυτονομία.

Οπότε, στο εκλογικό αποτέλεσμα σίγουρα αντικατοπτρίζονται θετικές, ριζοσπαστικές, κοινωνικές διεργασίες, αλλά και ταυτόχρονα, αντιφάσεις και τάσεις ταξικού συμβιβασμού.  Αυτές διαφαίνονται λίγο – πολύ σε όλες από τις παραπάνω χώρες της Λατ. Αμερικής, πχ και στην κυβέρνηση Μαδούρο στη Βενεζουέλα τα τελευταία χρόνια.

Αναμφίβολα, και ο ιμπεριαλισμός κάνει τα δικά του σχέδια…

Σε κάθε περίπτωση, όμως, η ταξική πάλη, όπως και η ζωή, βλέπει τα σχέδια των ανθρώπων – δηλ. των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων – και …γελά!

Από την πλευρά μας, δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε την αναγκαιότητα της στρατηγικής ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος σε κάθε χώρα και διεθνώς, ως απαραίτητο όρο για τη διαμορφώση του σύγχρονου επαναστατικού υποκειμένου· αυτού που θα καταφέρει να πιλοτάρει με μαεστρία μέσα από τη θάλασσα αυτών των κοινωνικών αντιθέσεων και αντιφάσεων, ώστε να …γελάσει τελευταίο…