Μελίγια, η νέα Γκερνίκα και οι πρόσφυγες ως θύματα της σοσιαλδημοκρατικής υπευθυνότητας

του Κώστα Κατσαρέα

Το πρωί της Παρασκευής (24/6), στα σύνορα Μαρόκου-Ισπανίας και συγκεκριμένα στην παραλιακή πόλη Μελίγια, η οποία τελεί υπό τον έλεγχο της Ισπανίας, χιλιάδες μετανάστες, επιχείρησαν να γλυτώσουν τόσο από τον υποσιτισμό όσο κι από την βάναυση καταστολή των μαροκινών αρχών, οι οποίες καθημερινά ισοπεδώνουν τα καμπ όπου στοιβάζονται εξαθλιωμένοι οι συνάνθρωποί μας. Μετανάστες κυρίως από την υποσαχάρια Αφρική προσπάθησαν να περάσουν στο ισπανικό έδαφος (στον ισπανικό εδαφικό θύλακα της Μελίγια). Σε «αγαστή» συνεργασία Ισπανοί και Μαροκινοί συνοριοφύλακες τους πυροβολούσαν στο ψαχνό ή τους ξυλοκοπούσαν προκαλώντας ανήκεστα τραύματα. Ο τρομακτικός απολογισμός του μακελειού είναι τουλάχιστον εικοσιπέντε -μέχρι στιγμής- νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες. Η πολιτική ηγεσία της Ισπανίας απέδωσε εύσημα στους δήμιους των μεταναστών, έκανε λόγο για επιτυχή υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Ισπανίας, αναδεικνύοντας παράλληλα και τη διπλωματική στήριξη που παρέχει το ισπανικό κράτος στα σχέδια του αντιδραστικού καθεστώτος του Μαρόκου στη δυτική Σαχάρα. Είναι γνωστό ότι τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της Δύσης διεγείρονται μόνο όταν απειλείται η αμερικανο-νατοϊκή ηγεμονία…

Εικόνες φρίκης από την σφαγή κάνουν το γύρο του κόσμου, ο ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο τηρεί σιγή ασυρμάτου -ασυρμάτου αντιμεταναστευτικής επιχείρησης θα λέγαμε. Το κόμμα, αλλά και τα στελέχη του, δεν έχουν καταδικάσει την τυφλή κτηνώδη βία εναντίον αμάχων. Είναι να απορεί κανείς; Μάλλον όχι! Στην Ισπανία κυβερνά ο «προοδευτικός» Pedro Sanchez, επικεφαλής του PSOE, συνεργαζόμενος με τους μεταλλαγμένους -συνθηκολογημένους πλέον με την λιτότητα- Podemos και το κατ’ όνομα ΚΚ Ισπανίας. Συνεπώς, όταν οι πρόσφυγες δολοφονούνται από τους σοσιαλδημοκράτες στο πλαίσιο της αντι-μεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεχνάει τις ευαισθησίες του, ενώ τα υπό τον έλεγχό του ΜΜΕ μας λένε ότι οι πρόσφυγες «σκοτώθηκαν». Για μην θιγούν οι φίλοι τους στην Ισπανία και πληγεί το αφήγημα της «προοδευτικής διακυβέρνησης».

Η καταγγελία της ΝΔ για τα push-back στο Αιγαίο και η στήριξη στον Ιάσωνα Αποστολόπουλο το προηγούμενο διάστημα ήταν απολύτως προσχηματική, κυνικά υποκριτική και για εγχώρια κατανάλωση χάριν της προεκλογικής όξυνσης που επιδιώκεται. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αυτό! Το επικοινωνιακό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι προωθεί τη γραμμή της καπηλείας οποιασδήποτε φωνής αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες όπως ο Ιάσωνας Αποστολόπουλος ή η Ολλανδή δημοσιογράφος, Ingeborg Beugel. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συναινέσει στον φράχτη του Έβρου ως αντιπολίτευση, ενώ ως κυβέρνηση -παρά την φιλοπροσφυγική ρητορεία- εφάρμοσε κι αυτός την πολιτική των παράνομων επανοπροωθήσεων στα χερσαία σύνορα¹.

Αντιλαμβάνεται κανείς πως ο Λοβέρδος δεν αποτελεί δεξιά παραφωνία της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, όπως πολλούς βολεύει, αλλά οργανικό τμήμα της. Η υλοποίηση της αντι-μεταναστευτικής πολιτικής στηρίζεται τόσο από τους Ίβηρες σοσιαλδημοκράτες όσο κι από τους Δανούς συντρόφους τους… Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Δανίας μάλιστα έχει υλοποιήσει και την ιδέα των στρατοπέδων συγκέντρωσης εκτός Ευρώπης, την οποία για χρόνια προπαγάνδιζε η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά.² Ενδεικτικό της υποκρισίας είναι ότι για τον σκοπό αυτόν προχώρησε σε μνημόνια συνεργασίας με την Ρουάντα ως δήθεν ασφαλή χώρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, είναι δεδομένο πως σε ενδεχόμενη νέα διακυβέρνηση, θα προστατεύσει τα σύνορα, απελαύνοντας, απωθώντας με βία ή και δολοφονώντας πρόσφυγες και προσφυγόπουλα. Αυτή η βία όμως θα είναι «προοδευτική», θα ασκείται στο όνομα της σοσιαλδημοκρατικής υπευθυνότητας.

Η σοσιαλδημοκρατία, αν και αναιμικά, ανακάμπτει εκλογικά (βλέπε Γερμανία, Ιβηρική Χερσόνησο) επαγγελλόμενη την ανάσχεση της νεοφιλελεύθερης επέλασης και την ανοικοδόμηση του καθημαγμένου -από τις πολιτικές της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» που η ίδια εφάρμοσε μεθοδικά- κοινωνικού κράτους. Σοσιαλδημοκράτες ηγέτες διακηρύσσουν πως προϋπόθεση για αύξηση των δημοσίων δαπανών και άσκηση επεκτατικής πολιτικής σε όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας είναι τα κλειστά σύνορα. Κι εκεί που η σιδηρόφρακτη Ευρώπη-«οχυρό» νομίζαμε πως ήταν «θεματική αρμοδιότητα» εγγεγραμμένη στην ατζέντα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς (Σαλβίνι, ομάδα Βίσεγκραντ κοκ.), διαπιστώνουμε πως αναδεικνύεται σε στρατηγική επιλογή της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας κι ως εκ τούτου καθίσταται «ευρωπαϊκή δέσμευση». Στρατηγική ταξική επιλογή γιατί πάντοτε ο ρατσισμός κι ο εθνικισμός καλλιεργούνται για να αποπροσανατολίζουν τις υποτελείς τάξεις από τον ταξικό αγώνα, στρέφοντάς τες εναντίον αλλοεθνών, αλλόθρησκων, «διαφορετικών άλλων»· προωθείται δηλαδή το φυλετικό-εθνικιστικό μίσος εν είδει ταξικής εκτόνωσης. Ενώ «ευρωπαϊκή δέσμευση» θα αποτελεί, διότι η αντιμεταναστευστική πολιτική εμπεδωμένη στην κοινοτική νομοθεσία, θεσμοθετεί τον ρατσισμό, κανονικοποιώντας τον, με αποτέλεσμα ο «αριστερός ευρωπαϊσμός» να γίνεται άλλοθι συμβιβασμού με τη δολοφονική αντιμεταναστευτική πολιτική. Κι ως τέτοια -στρατηγική επιλογή και «ευρωπαϊκή δέσμευση»- θα την αποδεχθεί προσεχώς και στα καθ’ ημάς η κυβερνώσα συριζαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, απεκδυόμενη το προεκλογικά διεθνιστικό προσωπείο της.