του Βασίλη Λιόση
Ήταν 23 Απριλίου του 2010 που ο Γιώργος Παπανδρέου με φόντο το Καστελόριζο ανήγγειλε τον επικείμενο εφιάλτη. Ακολούθησε μία πρωτόγνωρη καταιγίδα με μνημόνια, περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών και με αλματώδη αύξηση της ανεργίας. Και για να μην ξεχνιόμαστε και με πολύ ξύλο στους δρόμους. Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά: νέο μεγάλο ρεύμα μετανάστευσης, αύξηση αυτοκτονιών, μείωση του προσδόκιμου ζωής, εκτεταμένη κατανάλωση ψυχοτρόπων ουσιών.
Όλα αυτά υποτίθεται για να αντιμετωπιστεί το χρέος που από το 140% έφτασε το 200%! Και αφού ο ελληνικός λαός βίωσε έναν εφιάλτη παρόμοιο με αυτόν που χρόνια τώρα ζούνε οι λαοί της Λατινικής Αμερικής, φτάσαμε σήμερα να έχουμε πληθωρισμό που μας γύρισε σαράντα χρόνια πίσω, να έχουμε μία από τις ακριβότερες βενζίνες στον κόσμο, οι λογαριασμοί ρεύματος να κατατρώνε τους μισθούς, τα είδη πρώτης ανάγκης να έχουν αυξήσει δραματικά τις τιμές τους, οι διακοπές να έχουν γίνει άπιαστο όνειρο για πολλούς εργαζόμενους και οι μισοί ενοικιαστές να αδυνατούν ή να δυσκολεύονται να πληρώσουν το ενοίκιο.
Μας ρημάζουν ανελέητα εδώ και δώδεκα χρόνια. Μας ρημάζουν γιατί έτσι μεγιστοποιούν τα κέρδη τους μία χούφτα άνθρωποι. Μας ρημάζουν γιατί οι αντιδράσεις μας είναι αναντίστοιχες με όλο αυτό που ζούμε. Μας ρημάζουν γιατί έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν αυταπάτες και αποχαύνωση με τα εξαγορασμένα μέσα ενημέρωσης και τα επιδόματα ντροπής. Μας ρημάζουν γιατί στηρίζονται στον φόβο μας.
Οφείλουμε να θέσουμε στους εαυτούς μας και στους γύρω μας τα σωστά ερωτήματα: πώς μας έχουν ρημάξει; Πόσο μας έχουν ρημάξει; Γιατί μας έχουν ρημάξει; Και κυρίως τι θα κάνουμε όσο μας ρημάζουν; Αν απαντήσουμε σωστά, τότε υπάρχει ελπίδα. Αν όχι, θα υπομένουμε ένα συνεχές μαρτύριο μέχρι τελικής πτώσης. Διαλέγουμε και παίρνουμε…
