Οι καθημερινές ιστορίες στον ελληνικό Τύπο για εξώσεις ενοικιαστών ή ιδιοκτητών διαμερισμάτων από στεγαστικό δάνειο, ολοένα και μοιάζουν με τις περιπτώσεις που από πολλών ετών διαβάζουμε στον αντίστοιχο ισπανικό. Άλλωστε και σε πολλούς άλλους τομείς στην οικονομία της στέγασης (gentrification, Airbnb) οι ελληνικές μεγαλουπόλεις ακολουθούν κατά πόδας το ισπανικό παράδειγμα, ιδίως στην πιο κερδοσκοπική και αυθαίρετη μορφή του, δίχως οι αρχές να αντλούν διδάγματα από τα προβλήματα, που έχει σωρεύσει αυτή η λαίλαπα αρπαγής στέγης σε κατοίκους και στην τοπική κοινωνία. Η αδιαμφισβήτητη σύμπλευση ανάμεσα στα μεγάλα κερδοσκοπικά κεφάλαια και τις τοπικές και κεντρικές αρχές, ιδίως στις χώρες της Μεσογείου που επλήγησαν από την οικονομική κρίση, στέκει αδιάφορη στην κακοπάθεια του πολίτη απέναντι στις χρυσοφόρες ευκαιρίες, που παρουσιάζονται για υπερκέρδη.
Η πρόσφατη περίπτωση μίας γυναίκας στη Μαδρίτη με 70% αναπηρία, που παρά τις δικαστικές αποφάσεις βρέθηκε στον δρόμο από τον ιδιοκτήτης της, το κερδοσκοπικό fund Blackstone. Η κατάσταση αυτής της γυναίκας ήταν η αφορμή για να ανοίξει πάλι το θέμα της προστασίας της λαϊκής κατοικίας στην Ισπανία. Aποδεικνύεται πως παρά τα θεσπισμένα μέτρα για την προστασία της λαϊκής κατοικίας, η πραγματική κατάσταση του κόσμου είναι ιδιαίτερα ευάλωτη, καθώς ουσιαστικά η εφαρμογή της κοινωνικής πολιτικής βρίσκεται στα χέρια και τις διαθέσεις της τοπικής εξουσίας. Το πρόβλημα εντοπίζεται ακριβώς εκεί. Σε πόλεις όπως η Βαρκελώνη, η δημαρχία βρίσκεται σε προοδευτικά χέρια (Άντα Κολάου) και ο δήμος μεριμνά να στηρίξει τη λαϊκή κατοικία και τις γειτονιές από την πίεση που δέχονται από τα funds και το Aibnb, ενώ στους δήμους της Δεξιάς τα πράγματα είναι ολωσδιόλου διαφορετικά.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
