Το 1943 τα ναζιστικά στρατεύματα ηττώνται στο Στάλινγκραντ από τον Κόκκινο Στρατό. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.
Τον Απρίλιο του 1945 το Βερολίνο περνά εξ ολοκλήρου στον έλεγχο του Κόκκινου Στρατού. Η κόκκινη σημαία καρφώνεται στην καρδιά του κτήνους, στο ράιχσταγκ.
Στις 8 Μάη της ίδιας χρονιάς η ναζιστική Γερμανία υπογράφει παράδοση άνευ όρων.
Το ναζιστικό τέρας είχε ηττηθεί μετά από μία φρικώδη περίοδο ανείπωτης βαρβαρότητας.
Στις 9 Μάη ανακοινώνεται από τη Σοβιετική Ένωση η νίκη. Οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα στη Μόσχα και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Όλα τα παραπάνω, ωστόσο, κάποιοι επιχειρούν να τα εξαφανίσουν. Για αυτό η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τη 10ετία του 1990 ανακάλυψε (ω του θαύματος!) ότι η 9η Μάη είναι «η ημέρα της Ευρώπης» (στις 9 Μάη του 1950 ο τότε υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας Ρομπέρ Σουμάν διακήρυξε τη δημιουργία της «ευρωπαϊκής ομοσπονδίας»).
Είναι η ΕΕ που σήμερα με αλλεπάλληλα φιρμάνια ταυτίζει τον φασισμό με τον κομμουνισμό. Που ανέχεται την απαγόρευση κομμουνιστικών κομμάτων και τη φυλάκιση κομμουνιστών σε χώρες μέλη της. Που χρηματοδοτεί ακροδεξιά μορφώματα. Που η πολιτική της έχει ενισχύσει εκλογικά και ιδεολογικά νεοναζιστικά και ακροδεξιά κόμματα.
Ό,τι κι αν κάνουν τα γεγονότα είναι γεγονότα. Και οι μνήμες θα κρατηθούν ζωντανές. Το θέλουν δεν το θέλουν.