του Βασίλη Λιόση
Η νίκη του Στέφανου Κασσελάκη δεν είναι μια απλή νίκη. Σημαίνει:
- Τη νίκη της επικοινωνίας και της εικόνας έναντι της ουσίας.
- Την άμβλυνση των κριτηρίων για την εκλογή ηγέτη ενός κόμματος (που υποτίθεται ότι ανήκει στην Αριστερά). Ο συγκεκριμένος δεν συμμετείχε στο παρελθόν ούτε καν σε κάποιο σωματείο.
- Τη διείσδυση της αστικής τάξης απευθείας στα κόμματα. Ας φανταστούμε τι σημαίνει σημειολογικά ότι ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας εφοπλιστής.
- Τη νίκη των ΜΜΕ που σε ελάχιστο χρόνο μπορούν να φιλοτεχνούν προφίλ για τον οποιονδήποτε.
- Τη νίκη του αμερικανικού παράγοντα. Δεν χρειάζεται αποδείξεις αστυνομικού χαρακτήρα. Ο Κασσελάκης υπήρξε μέλος της Goldman Sachs, μέλος του επιτελείου Μπάιντεν, μέλος της αμερικανικής δεξαμενής σκέψης CSIS. Στα αλήθεια, τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβει κάποιος τι έχει συμβεί; (Αναρωτιόμαστε, επιπλέον, τι έκανε 1,5 μήνα ο Τσίπρας στη «χώρα της ελευθερίας»;).
- Την υποχώρηση του αντιιμπεριαλισμού στη χώρα μας.
- Την επιπλέον δεξιά στροφή της ελληνικής κοινωνίας που καταγράφηκε, εκτός των άλλων, εις διπλούν στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές.
- Την περαιτέρω συντηρητικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ που με τη συγκεκριμένη διαδικασία αλλοίωσε ακόμα περισσότερο την έννοια της Αριστεράς.
- Τη διεύρυνση των εκφυλιστικών φαινομένων που λαμβάνουν χώρα εδώ και κάποια χρόνια στην Ελλάδα με ανθρώπους που βγαίνουν στο προσκήνιο της πολιτικής όντας τηλεοπτικοί «αστέρες» (Ψινάκης, Μπέος, Ψωμιάδης, Γεωργιάδης, Βελόπουλος, Καρατζαφέρης κ.α.).
- Την επικράτηση ενός κομματικού μοντέλου που παραπέμπει σε σύλλογο τσαγιού στον οποίο μπορεί κάποιος να γίνει μέλος με 2€ εν μια νυκτί.
- Τη συνέχεια μιας παρακμιακής διαδικασίας και την κατίσχυση του ατομικού έναντι του συλλογικού. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πώς όταν ο Τσίπρας ρωτήθηκε «πώς φαντάζεστε τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς εσάς πρόεδρο» απάντησε «ας δούμε πώς θα είναι η σκορδαλιά χωρίς σκόρδο» ενισχύοντας ένα προσωποπαγές μοντέλο κόμματος (πέρα βεβαίως από τον δεδομένο ναρκισσισμό).
- Το έχουμε ξαναγράψει πολλές φορές. Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προδιαγεγραμμένη αλλά οφείλουμε να ομολογήσουμε πως τέτοιο κατήφορο δεν μπορούσαμε να τον φανταστούμε.
Υ.Γ.1: Ο Κασσελάκης είναι πολύ καλά δασκαλεμένος από τους επικοινωνιολόγους (πιθανότατα Αμερικανούς). Έτσι, στο επινίκιο μήνυμά του «έπιασε» τους πλημμυροπαθείς, τους αδελφούς Κυπρίους, τους οικογενειάρχες (μιλώντας για την οικογένειά του), τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα (μιλώντας για τον σύντροφό του), τους φιλόζωους (μιλώντας για τον σκύλο του). Ξέχασε να πει για την πολύπαθη εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα που έχουν κονιορτοποιηθεί ειδικά από το 2010 κι έπειτα…
Υ.Γ.2: Τι ακριβώς σήμαινε άραγε η υψωμένη αριστερή γροθιά της Αχτσιόγλου όταν προσήλθε την Κουμουνδούρου για δηλώσεις και τα συνθήματα «δεν ξεμπερδέψατε με την Αριστερά;». Να θυμηθούμε μόνο τη θέσπιση του νόμου επί υπουργίας της με τον οποίο δυσκόλεψε η διεξαγωγή απεργίας στους εργασιακούς χώρους και που μεταπολιτευτικά καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να προτείνει; Ο κατήφορος και το θράσος έχουν δύο πλευρές…
*Πήραμε την εικόνα από σχετικό άρθρο στον Ημεροδρόμο.
