του Βασίλη Λιόση
Ο κορονοϊός έχει επισκιάσει τα πάντα. Κυριαρχεί στις συζητήσεις μας, στα δελτία ειδήσεων, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ωστόσο, η ζωή συνεχίζεται και μάλιστα συχνά με τραγικό τρόπο. Η πανδημία που έχει ενσκήψει δεν πρέπει να μας εμποδίσει να δούμε και να προβληματιστούμε πάνω σε άλλα γεγονότα και ένα από αυτά είναι το καμένο εξάχρονο παιδί στο κολαστήριο της Μόριας. Δυστυχέστατα, δεν είναι το μόνο τραγικό περιστατικό. Μέσα στο 2018 περισσότεροι από 1.000 μετανάστες και πρόσφυγες πνίγηκαν στον υγρό τάφο της Μεσογείου και περισσότεροι από 900 το 2019. Ανάμεσά τους πολλά παιδιά. Και η «πολιτισμένη» Ευρώπη τι κάνει; Η Ευρώπη που επαίρεται πως είναι η κοιτίδα του διαφωτισμού και του πολιτισμού; Η Ευρώπη που μιλάει για τον κίνδυνο του Ισλάμ;
Αλλά ας είμαστε πιο ακριβείς και ας μην πέφτουμε στην παγίδα της χρήσης της λέξης Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι μία γεωγραφική περιοχή και τίποτα άλλο. Με λαούς που έχουν διαφορετικούς πολιτισμούς, ιδιαίτερες συνήθεις, άλλες νοοτροπίες. Πίσω από την κουτοπόνηρη χρήση της λέξης Ευρώπη, επιχειρείται να αποκρυφτούν δυο άλλες λέξεις: Ευρωπαϊκή Ένωση. Καμία Ευρώπη γενικά και αόριστα δεν παίρνει αποφάσεις. Καμία Ευρώπη γενικά και αόριστα δεν επιβάλλει νομοθεσίες. Καμία Ευρώπη γενικά και αόριστα δεν εξισώνει κομμουνισμό και φασισμό. Όμως, πολύ συγκεκριμένα (και) η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αυτή που ευθύνεται για τον πόλεμο στη Συρία και αλλού. Αυτή είναι που ευθύνεται για την αυξανόμενη φτώχια εντός των χωρών της και την εντεινόμενη ανισότητα μεταξύ των μελών κρατών της. Είναι αυτή που ευθύνεται για το αίσχος του 21ου αιώνα με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ελλάδα, την Τουρκία και αλλού. Είναι αυτή που ευθύνεται για την επαίσχυντη συμφωνία που έχει συνάψει με την Τουρκία.
Ας μην εθιστούμε στην είδηση θανάτου μικρών παιδιών. Ας μην αποκτήσουμε ανοσία. Ας υπενθυμίζουμε πως τα πτώματα που επιπλέουν σε τυμπανιαία κατάσταση στη θάλασσα, σε αυτή τη θάλασσα που το καλοκαίρι θα είναι γεμάτη λουόμενους, ανήκαν σε κυνηγημένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους που αναζητούσαν το αυτονόητο: μια ζωή χωρίς ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Είναι σίγουρο πως οι αρχιλίπαροι της άρχουσας τάξης, οι καλοζωισμένοι γραφειοκράτες των κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα καμώνονται τους περίλυπους στις δηλώσεις τους για τέτοια τραγικά συμβάντα, όπως το καμένο εξάχρονο παιδί της Μόριας. Ο παχυδερμισμός τους, διαμορφωμένος από τη δίψα για εξουσία και χρήμα, δεν τους αφήνει χώρο για συναισθήματα. Καρφί δεν τους καίγεται αν πνιγούν, καούν, πυροβοληθούν και ταλαιπωρηθούν χιλιάδες ανθρώπων. Αν είχαν τη στοιχειώδη φιλοτιμία και αν δεν ήταν κανίβαλοι, θα είχαν ήδη παραιτηθεί. Αυτό που τους εκφράζει απόλυτα, το δηλώνουν ή όχι, είναι η «περίφημη» ρήση της Θάτσερ. Αυτή είναι ο μέντοράς τους: Δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα, είχε πει η σιδηρά κυρία.
Ένα τους νοιάζει και είναι γνωστό. Αλλά όσο εμάς δεν μας νοιάζει αυτό που τους νοιάζει, τόσο θα βλέπουμε καμένα και πνιγμένα παιδιά. Και τόσο θα βλέπουμε τις ζωές μας να πασχίζουν να κρατηθούν στην επιφάνεια μιας θάλασσας προβλημάτων και να αναδύουν οσμή καμένης σάρκας. Ανθρώπινης σάρκας.
