του Βασίλη Λιόση
Στη συνάντησή του με τον Νετανιάχου ο Μητσοτάκης δήλωσε πως έχει πάει στο Ισραήλ όχι μόνο ως σύμμαχος αλλά ως πραγματικός φίλος, ότι υποστηρίζει το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα και ότι «Θα συνεχίσουμε να σας στηρίζουμε και να ελπίζουμε πως ό,τι και αν συμβεί πρέπει να συμβεί χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος. Μπορείτε να υπολογίζετε στην υποστήριξή μας, τη βοήθειά μας».
Για το λεγόμενο ξεκάρφωμα πρόσθεσε πως κάνει διάκριση ανάμεσα στη Χαμάς και τον παλαιστινιακό λαό.
Ντροπή αλλά όχι έκπληξη. Ο Μητσοτάκης υποστήριξε με τον πιο ανοικτό τρόπο, τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο τον θύτη. Τις δολοφονίες αθώων πολιτών. Το κομμάτιασμα μικρών παιδιών. Την κατοχή 75 ετών. Τις χιλιάδες δολοφονημένων Παλαιστινίων.
Ο Μητσοτάκης δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να υπερασπιστεί τις επιλογές της ελληνικής αστικής τάξης. Τη στρατηγική της επιλογή για συμμαχία με το κράτος-δολοφόνο. Αλλά και την άλλη στρατηγική επιλογή για υποτέλεια απέναντι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Οι επιλογές αυτές τον απογυμνώνουν από οποιοδήποτε ηθικό κάλυμμα. Οι ανθρωπισμοί πάνε περίπατο. Το ίδιο και η αυτονόητη αλληλεγγύη στον αδύνατο και αδικημένο. Αυτό που προτάσσεται είναι η συνέχιση της σφαγής με την απίστευτα ελεεινή δήλωση ότι κάτι τέτοιο πρέπει να γίνει χωρίς μεγάλο ανθρώπινο κόστος.
Στους πόσους νεκρούς τερματίζεται το δικαίωμα αυτοάμυνας του Ισραήλ; Στα πόσα κομματιασμένα παιδιά; Στις πόσες συντετριμμένες μανάδες; Στα πόσα χρόνια κατοχής; Μόνο ντροπή…
* Πήραμε την εικόνα από σχετικό ρεπορτάζ του Ημεροδρόμου
