Ιστορική σημασίας είναι η μάχη που δίνει η Αργεντινή να διαγράψει μέρος του δημοσίου χρέους της. Η σύγκρουση κορυφώθηκε την Παρασκευή 22 Μαΐου, όταν έληγαν υποχρεώσεις της Αργεντινής ύψους 500 εκ. δολ. κι η κυβέρνηση της χώρας αρνήθηκε να τις εξυπηρετήσει, όπως είχε προαναγγείλει ότι θα πράξει. Η αντίδραση των αγορών συμπυκνώθηκε στην ανακοίνωση των οίκων αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας Fitch και Standard and Poor’s την Τρίτη 26 Μαΐου που υποβάθμισαν το χρέος της Αργεντινής σε D (Default) που ισοδυναμεί με χρεοκοπία και RD (Restricted Default) που ισοδυναμεί με επιλεκτική χρεοκοπία, αντίστοιχα. Στο ίδιο καθεστώς της επιλεκτικής χρεοκοπίας είχε τοποθετηθεί κι η Ελλάδα προ δεκαετίας όταν (σε συμφωνία με τους πιστωτές) προχώρησε στην μη πληρωμή ορισμένων ομολόγων.
Η σύγκρουση ωστόσο που διεξάγεται στην Αργεντινή είναι τελείως διαφορετική γιατί η μερική αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της (συγκεκριμένα 65 δισ. δολ. σε ένα σύνολο 324 δισ. δολ. που αντιστοιχεί στο 90% του ΑΕΠ της) εξελίσσεται σε σύγκρουση με τους διεθνείς πιστωτές της. Η πρόταση της Αργεντινής αφορούσε μεταξύ άλλων 3ετή περίοδο χάριτος στην αποπληρωμή, μετάθεση των αποπληρωμών μετά το 2030, 5,5% μείωση στο κεφάλαιο και 62% μείωση στα επιτόκια (από 7% στο 2,3%). Η συγκεκριμένη πρόταση έγινε δεκτή από ένα ασυνήθιστα ευρύ φάσμα προσωπικοτήτων που ξεκινούσε από τον Πάπα Φραγκίσκο και την υποψήφια για το χρίσμα των Δημοκρατικών αμερικανίδα Ελίζαμπεθ Γουόρεν κι έφτανε σε δεκάδες οικονομολόγους απ’ όλον τον κόσμο (εδώ η ανοιχτή επιστολή τους) όπου συμπεριλαμβάνονταν Νομπελίστες, κορυφαίοι μαρξιστές, κ.α. Η συσπείρωση που πέτυχε η Αργεντινή δείχνει πόσο ώριμο είναι σήμερα το αίτημα της διαγραφής μέρους του χρέους, ακόμη και σε αστικούς κύκλους.
Το αιτιολογικό εκ μέρους της (περονιστικής πολιτικής παράδοσης) κυβέρνησης της Αργεντινής ήταν απίστευτα προφανές: Προτεραιότητα έχουν οι κοινωνικές ανάγκες των 45 εκ. Αργεντίνων (το 35% εκ των οποίων ζει στη φτώχεια, που μεταξύ των παιδιών ξεπερνάει το 52%) κι όχι οι διεθνείς πιστωτές! Σε άρθρο γνώμης που έγραψε ο υπουργός Οικονομικών, Μάρτιν Γκούζμαν, στους Financial Times τόνισε ότι «στο νέο κόσμο του covid-19 δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να δαπανούμε το 20% των δημοσίων δαπανών μας ή και περισσότερα για πληρωμές χρέους – όπως ορισμένοι πιστωτές έχουν στην πράξη ζητήσει. Είναι απλώς αδύνατο». Η κυβέρνηση του Αλμπέρτο Φερνάντες μάλιστα για να δείξει πώς εννοεί ότι λέει και να χτίσει τις αναγκαίες κοινωνικές συμμαχίες εντός, ανακοίνωσε αυξήσεις στις συντάξεις κατά 6,12% από την 1η Ιουνίου. Πρόκειται για αύξηση που θα ωφελήσει 16 εκ. συνταξιούχους ή το 80% του συνόλου ενώ ξεπερνά κατά πολύ τον πληθωρισμό! Κινείται μάλιστα στον αντίποδα της νέας παγκόσμιας οικονομικής ορθοδοξίας, που υποτίθεται ελέω covid-19, προτάσσει παντού μειώσεις μισθών και συντάξεων και επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων. Η Αργεντινή για μια ακόμη φορά κάνει τη διαφορά…
[…]
Διαβάστε όλο το ρεπορτάζ στο ιστολόγιο του Λ. Βατικιώτη…
