Ο σύλλογος “Γ.ΚΟΡΔΑΤΟΣ” δίνει στη δημοσιότητα τις προγραμματικές του κατευθύνσεις. Τις θέτει σε συζήτηση με τους συντρόφους, συναγωνιστές και φίλους, είτε πρόκειται για ανένταχτους αγωνιστές είτε για οργανωμένους σε άλλες πολιτικές οργανώσεις με παραπλήσιες αγωνίες και προβληματισμούς. Μοναδικός στόχος είναι η προώθηση του αγώνα για την απελευθέρωση του λαού.
Η πλειονότητα των καπιταλιστικών χωρών διανύει από το 2008 μια περίοδο κρίσης και παρατεταμένης ύφεσης. Η κρίση οδηγεί στην ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων σε όλες τις χώρες, στην ακόμη μεγαλύτερη καταλήστευση λαών και χωρών από το πολυεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, στην ακόμη μεγαλύτερη πόλωση φτώχειας και πλούτου, στη βίαιη αφαίρεση των κατακτήσεων των λαών, στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, σε πολεμικές συγκρούσεις για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής.
Ακόμη και αν μέσα από τον οδοστρωτήρα των ιμπεριαλιστικών πολέμων δοθεί η δυνατότητα για αναζωογόνηση του συστήματος, αυτό θα έχει σημάνει ήδη την ισοπέδωση των λαϊκών κατακτήσεων και η κρίση αργά ή γρήγορα θα επανεμφανιστεί. Το επίπεδο αφετηρίας των λαϊκών αγώνων και κατακτήσεων θα έχει πιθανά οπισθοδρομήσει στην πριν την οχτωβριανή επανάσταση περίοδο.
Γενικότερα οι κίνδυνοι για την ανθρωπότητα είναι μεγάλοι. Η αδηφαγία του μονοπωλιακού κεφαλαίου έχει επικίνδυνες επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον, στη μόλυνση των θαλασσών, των υδάτων, των εδαφών και του υπεδάφους, στην αποψίλωση των δασών, στην καταστροφή των ειδών. Οι συνέπειες βαραίνουν προς το παρόν δυσανάλογα τα λαϊκά στρώματα και τις αναπτυσσόμενες χώρες. Μπορεί ωστόσο μακροπρόθεσμα να απειληθεί ακόμη και η συνέχιση ύπαρξης του ανθρώπινου είδους.
Ο χαρακτήρας του καπιταλισμού στην Ελλάδα και η κρίση
Η καπιταλιστική κρίση στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα οξυμένη. Η χώρα μας βρίσκεται στο στάδιο του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, είναι όμως μέσου επιπέδου ανάπτυξης, εξαρτημένη, με χαμηλή βιομηχανική και τεχνολογική βάση, γεγονός που οξύνει την κρίση. Το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο ελέγχει την ελληνική οικονομία και βασικούς τομείς της οικονομίας της χώρας, ήδη πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Η απόσταση που χωρίζει την Ελλάδα από τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες συνεχώς μεγαλώνει.
Πολύτιμες παραγωγικές δυνάμεις (βιομηχανία, αγροτική παραγωγή, επιστημονικό δυναμικό) έχουν καταστραφεί ή καταστρέφονται. Η Ελλάδα φαίνεται να μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε χώρα ορισμένων κλάδων – υπηρεσιών χαμηλού τεχνολογικού επιπέδου, όπως ο τουρισμός.
Η αναγκαιότητα της επανάστασης και του σοσιαλισμού
Η υπέρβαση της κρίσης, των αδιεξόδων και των κινδύνων για την Ελλάδα αλλά και για την ανθρωπότητα μπορεί να γίνει μόνο με την ανατροπή του ξεπερασμένου ιστορικά, επικίνδυνου καπιταλιστικού συστήματος. Προβάλλει αντικειμενικά η αναγκαιότητα και επικαιρότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.
Στην παρούσα ιστορική συγκυρία το επαναστατικό κίνημα διεθνώς βρίσκεται σε ραγδαία υποχώρηση και δεν διαφαίνεται προοπτική ανατροπής σε κάποια περιοχή του κόσμου. Αυτό όμως δεν θα διαρκέσει για πάντα. Η εργατική τάξη, οι λαοί θα βρουν τους νέους δρόμους της ανατροπής που θα συνενώνουν τις επαναστατικές εμπειρίες του 20ού αιώνα με τα σύγχρονα δεδομένα. Σήμερα δεν μπορεί εύκολα να διαγνωσθεί σε ποιο σημείο θα σπάσει η ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Σε κάθε περίπτωση όμως ο ρόλος των κομμουνιστών δεν είναι η παθητική αναμονή ή η συντήρηση δυνάμεων. Η ενίσχυση του λαϊκού, επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας έχει τη δική της, μικρή συμβολή στο διεθνές κίνημα και αντίστροφα, η ενίσχυση του διεθνούς κινήματος δεν μπορεί παρά να επηρεάσει και τη χώρα μας. Η αναζήτηση συνεργασίας, συντονισμού και σύσφιξης των σχέσεων ανάμεσα στις κομμουνιστικές αλλά και ευρύτερα στις αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο έχει μεγάλη σημασία.
Το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό μέτωπο
Ο δρόμος της προσέγγισης στη σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα περνά μέσα από τη συγκρότηση ενός μετώπου που θα συσπειρώσει τις κοινωνικές δυνάμεις που τα συμφέροντά τους πλήττονται από τα ντόπια και ξένα μονοπώλια και τις ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις που τις εκφράζουν.
Αυτό είναι αναγκαίο εξαιτίας των χαρακτηριστικών του καπιταλισμού στη χώρα μας (περιορισμένος δευτερογενής τομέας, εξαρτημένη πολιτική και οικονομία, σχετικά αδύναμη αριθμητικά και κατακερματισμένη εργατική τάξη, πολυάριθμα μικροαστικά στρώματα, μεγάλο σχετικά μέγεθος μισοπρολεταριακών στρωμάτων) και προκειμένου να διασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια στον κύριο αντίπαλο, που δεν είναι άλλος από το εγχώριο μεγάλο κεφάλαιο, ο ιμπεριαλισμός και η εξουσία του. Η επίλυση της κυρίαρχης αντίθεσης εργατική τάξη και λαϊκά στρώματα από τη μια – ξένη και ντόπια μονοπωλιακή ολιγαρχία από την άλλη, είναι ο δρόμος για την επίλυση τελικά της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας.
Το Μέτωπο αυτό θα πρέπει επομένως να συσπειρώνει τις πλατύτερες λαϊκές δυνάμεις, να στρέφεται ενάντια στην εγχώρια μονοπωλιακή ολιγαρχία και στους ιμπεριαλιστές συνεργάτες και πάτρωνές της, που αποτελούν τον πυρήνα της αστικής οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Επομένως θα πρέπει να είναι στην ουσία του ένα μέτωπο αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό, πατριωτικό, λαϊκό.
Η κύρια κοινωνική δύναμη του Μετώπου θα είναι η εργατική τάξη, η πλέον επαναστατική τάξη της εποχής μας, η πλέον εκμεταλλευόμενη. Στο Μέτωπο θα συμμετέχουν επίσης τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού που στις συνθήκες του καπιταλισμού, ιδιαίτερα μιας μέσου επιπέδου ανάπτυξης και εξαρτημένης χώρας, υφίστανται ιδιαίτερη καταπίεση και εκμετάλλευση από το εγχώριο και ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Έχουν γι’ αυτό και αυτά συμφέρον από μια ριζική, επαναστατική αλλαγή, κυρίως τα φτωχότερα τμήματά τους. Στο Μέτωπο μπορούν να συσπειρωθούν δυνάμεις από τα διάφορα κινήματα για τα δικαιώματα των νέων, των γυναικών, του περιβάλλοντος, των δημοκρατικών δικαιωμάτων κλπ. Στη συγκρότηση του Μετώπου η νεολαία θα παίξει ένα σημαντικό ρόλο.
Η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή δημοκρατική γραμμή πάλης συμβάλλει στη συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, στην αντίσταση και υπεράσπιση των συμφερόντων του από την επιθετικότητα του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι ο δρόμος που συνδυάζει την άμυνα με την αντεπίθεση. Βοηθά να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων, να γίνει η προσέγγιση και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να πραγματοποιηθεί το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ο αγώνας αυτός συνδέεται και εντάσσεται διαλεκτικά στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού. Περικλείει από τη φύση του ρήξεις που υπονομεύουν τα θεμέλια της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Είναι η μόνη γραμμή πάλης που μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
Η ωρίμανση των προϋποθέσεων για τη σοσιαλιστική επαναστατική αλλαγή δεν θα είναι έργο μιας πράξης, αλλά αποτέλεσμα μιας διαδικασίας με ανοδικές και καθοδικές στιγμές και φάσεις, στροφές και καμπές που θα καθορίζονται από το συσχετισμό δυνάμεων, την ετοιμότητα και τη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία, τη δύναμη και την ετοιμότητα των κομμουνιστών, το βαθμό αναζωογόνησης των ιδανικών του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
Η διαδικασία συγκρότησης του Μετώπου θα πραγματοποιηθεί στο έδαφος του αγώνα για τα οξυμένα προβλήματα που απασχολούν το λαό και τη χώρα, της πολιτικής και ιδεολογικής αναμέτρησης με την ολιγαρχία του τόπου, τους πολύμορφους μηχανισμούς του κράτους της, με τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν τα συμφέροντά της ή συναινούν στην εξυπηρέτησή τους. Η δύναμη του Μετώπου θα βρίσκεται στον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης και του κόμματός της, στην ενότητα δράσης της, στη συμμαχία της με τα κοινωνικά στρώματα που παλεύουν σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.
Το Μέτωπο στην αρχική του φάση θα ξεκινήσει ως συσπείρωση δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους, από επιμέρους μέτωπα πάλης και συσπειρώσεις που θα κινητοποιούν διάφορα τμήματα των εργαζομένων προς ένα ενιαίο ισχυρό λαϊκό ρεύμα. Όσο περισσότερο αναπτύσσεται η ταξική πάλη, η οργάνωση και η πολιτική πείρα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όσο ενισχύεται η δύναμη των κομμουνιστών, τόσο θα αυξάνονται οι δυνατότητες το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο να προκαλεί αντίστοιχες αλλαγές στον πολιτικό συσχετισμό.
Οι προγραμματικές κατευθύνσεις του λαϊκού μετώπου
Οι προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχοι πάλης του Μετώπου θα πρέπει να έχουν εσωτερική συνοχή και ιεράρχηση. Θα αναπροσαρμόζονται στην πορεία του αγώνα ανάλογα με τις εξελίξεις στο εσωτερικό του Μετώπου και το συσχετισμό δυνάμεων στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο.
Το λαϊκό μέτωπο θα έχει ένα πρόγραμμα που θα απαντά στις αντικειμενικές ανάγκες και θα ανταποκρίνεται στο επίπεδο συνειδητοποίησης του λαού. Το πρόγραμμα αυτό θα πραγματοποιεί αναδιανομή του πλούτου σε όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Θα δίνει πραγματικές λύσεις στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα. Το λαϊκό μέτωπο ως γνήσια πατριωτικό, θα ανοίξει το δρόμο για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Θα ανοίγει πεδία ριζικού εκδημοκρατισμού για να δώσει τη δυνατότητα στο λαό να κατακτήσει την εξουσία. Θα βοηθά το λαό να ανεβάζει το επίπεδο συνειδητοποίησης, οργάνωσης και ριζοσπαστικοποίησης. Θα συγκρούεται με τα κομβικά σημεία της πολιτικής της ολιγαρχίας ανοίγοντας δρόμους για πιο βαθιές, προοδευτικές αλλαγές. Ενδεικτικά, ένα τέτοιο πρόγραμμα πρέπει να περιλαμβάνει:
1. Ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, άρνηση της πληρωμής του χρέους, αγώνας για τη διαγραφή του.
2. Ακύρωση όλων των μνημονίων, εφαρμοστικών νόμων και μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων, διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων.
3. Μη εφαρμογή των μέτρων και των κατευθύνσεων της ΕΕ, αποδέσμευση τελικά από το ευρώ και την ΕΕ.
4. Εθνικοποίηση όλων των τραπεζών με παράλληλη εγκαθίδρυση εργατικού και λαϊκού ελέγχου.
5. Εθνικοποίηση όλων των πρώην ΔΕΚΟ με παράλληλη εγκαθίδρυση εργατικού και λαϊκού ελέγχου. Δήμευση της περιουσίας των off shore εταιρειών.
6. Σύστημα προοδευτικής φορολογίας, φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, ιδίως του εφοπλιστικού (που απολαμβάνει σκανδαλώδη προνόμια και ελαφρύνσεις) και φορολογικές ελαφρύνσεις στα λαϊκά στρώματα με κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, έλεγχος της κίνησης των κεφαλαίων.
7. Εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας με παράλληλη εγκαθίδρυση εργατικού και λαϊκού ελέγχου.
8. Φιλολαϊκή, δημοκρατικά σχεδιασμένη, ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας με την ανάπτυξη της έρευνας, την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, την ενίσχυση της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας με μοχλό τον εκδημοκρατισμένο και εξυγιασμένο δημόσιο τομέα με παράλληλη εγκαθίδρυση εργατικού και λαϊκού ελέγχου, με εθνικό, δημοκρατικό, αναπτυξιακό σχέδιο.
9. Στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των μικρομεσαίων αγροτών, με ενθάρρυνση δημοκρατικά οργανωμένων συνεταιρισμών, ένταξή τους στον εθνικό, δημοκρατικό, αναπτυξιακό σχεδιασμό.
10. Ανάπτυξη πολυδιάστατων, ισότιμων οικονομικών σχέσεων με όλες τις χώρες. Έμφαση στη συνεργασία με τα κράτη του ευρωπαϊκού νότου και της Μεσογείου, καθώς και με άλλες ανερχόμενες οικονομικές δυνάμεις.
11. Δραστικά μέτρα ανόρθωσης του βιοτικού επιπέδου του λαού, αναβαθμισμένη δημόσια και δωρεάν παιδεία και υγεία για όλο το λαό, ανύψωση του πολιτιστικού του επιπέδου, ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού αθλητισμού, πάλη για τον περιορισμό με τελικό στόχο την κατάργηση των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων στους τομείς αυτούς.
12. Πολιτική αποκατάστασης και προστασίας του περιβάλλοντος. Εθνικοποίηση των δασών. Εφαρμογή προγράμματος ευρείας αναδάσωσης.
13. Πολιτική ουδετερότητας και ειρήνης. Υπεράσπιση και κατοχύρωση της εθνικής κυριαρχίας, έξοδος της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων από το έδαφός της και ακύρωση όλων των παλαιότερων και πρόσφατων συμφωνιών.
14. Αποκατάσταση και διεύρυνση των δημοκρατικών ελευθεριών που σαρώθηκαν τα τελευταία χρόνια.
15. Ριζοσπαστικό εκδημοκρατισμό γενικότερα των συνταγματικών θεσμών, του πολιτικού συστήματος, του εκλογικού συστήματος, της Δικαιοσύνης, υιοθέτηση νέου Συντάγματος που θα κατοχυρώνει την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, τον διαχωρισμό εκκλησίας – κράτους, την απλή αναλογική, τη δυνατότητα του λαού να ανακαλεί οποτεδήποτε τους αντιπροσώπους του, τη δημόσια ιδιοκτησία των στρατηγικών τομέων της οικονομίας.
16. Ριζοσπαστικό εκδημοκρατισμό και αναπροσανατολισμό των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας, όλης της δημόσιας διοίκησης και των κρατικών μηχανισμών, με την ενεργό και αποφασιστική συμμετοχή της εργατικής τάξης και του λαού. Εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τα φασιστικά στοιχεία και όλα τα όργανα του ιμπεριαλισμού, ανασυγκρότησή του σε επαναστατική δημοκρατική βάση. Κατάργηση των υψηλών αποδοχών και προνομίων των υπουργών, βουλευτών και γενικότερα των στελεχικών θέσεων πολιτικού χαρακτήρα.
17. Κοινωνικό, λαϊκό έλεγχο σε όλες τις μορφές πληροφόρησης. Στήριξη πρωτοβουλιών των κοινωνικών φορέων και της αυτοδιοίκησης στον τομέα της ενημέρωσης. Εκδημοκρατισμός, ενίσχυση και αναβάθμιση των δημοσίων ηλεκτρονικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Περιορισμός έως και κατάργηση της δυνατότητας δράσης του μεγάλου κεφαλαίου στον τομέα αυτόν.
Η εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος απαιτεί τη συσπείρωση και την ενότητα του λαού, την αγωνιστική του εγρήγορση. Δεν θα είναι κοινοβουλευτικός περίπατος αλλά καρπός σκληρών λαϊκών αγώνων. Μόνο μέσα από τη λαϊκή οργάνωση και τον επίμονο αγώνα μπορεί να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων, να αναδειχθεί μια λαϊκή μετωπική κυβέρνηση που θα καταφέρει να εφαρμόσει το πρόγραμμα και να προστατευθεί παράλληλα από τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και επιβουλές της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Απαιτεί επίσης τη συνεργασία, αλληλοβοήθεια και αλληλεπίδραση με λαϊκά κινήματα άλλων χωρών, ιδίως των Βαλκανίων, της Μεσογείου και της Ευρώπης.
Το λαϊκό μέτωπο και το ζήτημα της εξουσίας
Στις γραμμές του Μετώπου θα εντάσσονται, εκ των πραγμάτων, δυνάμεις ανομοιογενείς από άποψη κοινωνικής θέσης και ιδεολογικοπολιτικής στάσης. Θα αντανακλώνται διαφορετικές τάσεις, σε ό,τι αφορά την προοπτική της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής πάλης.
Η ανάπτυξη των κοινωνικοπολιτικών αναμετρήσεων, των ταξικών συγκρούσεων, θα φέρει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας. Οι κομμουνιστές πρέπει να κατευθύνουν τη δράση τους, ώστε η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη να αναπτύσσεται και να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Πρέπει σταθερά να προσπαθούν να πείθουν ότι δεν αρκούν οι κυβερνητικές αλλαγές. Πρέπει να ανατραπεί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του. Να δημιουργηθεί μια νέα λαϊκή, σοσιαλιστική εξουσία.
Σε συνθήκες κορύφωσης της ταξικής πάλης, επαναστατικής ανόδου του λαϊκού κινήματος, όταν η επαναστατική διαδικασία έχει ξεκινήσει, η αστική δημοκρατία έχει παραμεριστεί (ολοκληρωτικά ή σε μεγάλο βαθμό) από τις αντιδραστικές δυνάμεις και έχει απονομιμοποιηθεί στη συνείδηση του λαού, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση, ως όργανο λαϊκής εξουσίας, που έχει την έγκριση και τη συγκατάθεση του αγωνιζόμενου λαού, χωρίς γενικές εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες, με λαϊκή εξέγερση. Αυτή η κυβέρνηση θα ταυτίζεται, ή θα την χωρίζει μικρή απόσταση από την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Μια τέτοια επαναστατική κυβέρνηση θα δρομολογήσει την υλοποίηση του προγράμματος του μετώπου και θα ανοίξει το δρόμο για περαιτέρω βαθιές κοινωνικο-οικονομικές αλλαγές.
Είναι πιθανό επίσης, σε συνθήκες ταξικών αναμετρήσεων και μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων και των συμμάχων τους, να προκύψει κυβέρνηση του μετώπου των αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το κοινοβούλιο ακόμη και αν δεν έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα. Η δρομολόγηση της υλοποίησης του προγράμματος του Μετώπου από τη φιλολαϊκή κυβέρνηση είναι δυνατόν να συσπειρώσει και να πείσει ευρύτερα τμήματα του λαού για την ανάγκη γενικότερης ρήξης.
Μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της και τη γενικότερη λαϊκή παρέμβαση μπορεί και να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δεν θα είναι ιδιαίτερα μακρόχρονο. Η πείρα δείχνει ότι το εγχώριο μεγάλο κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός θα αντιδράσουν βίαια και υπονομευτικά. Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία, τότε η κυβέρνηση θα ανατραπεί, κάτω από την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση. Η ανατροπή της δεν σημαίνει υποχρεωτικά συνολικό πισωγύρισμα. Μπορεί να γίνει παράγοντας για να κατανοηθεί βαθύτερα η ανάγκη ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος.
Στις κορυφαίες αυτές στιγμές σύγκρουσης, όταν τίθεται στην ημερήσια διάταξη η ρήξη με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, θα συντελούνται αναδιατάξεις και ανακατατάξεις των πολιτικών δυνάμεων και μέσα στο Μέτωπο. Η εργατική τάξη και η επαναστατική της πρωτοπορία πρέπει να επιδιώκει να διατηρεί τη συμμαχία και τους δεσμούς της με όσο γίνεται περισσότερες από τις άλλες αντιιμπεριαλιστικές, αντιμονοπωλιακές δυνάμεις.
Η ανάγκη επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης
Η ανάπτυξη των αμυντικών και επιθετικών λαϊκών αγώνων, η δημιουργία του Μετώπου και η επαναστατική αλλαγή απαιτούν την ύπαρξη επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, κόμματος κομμουνιστικού που θα βασίζεται στη θεωρία του μαρξισμού λενινισμού και στον επιστημονικό εμπλουτισμό της με βάση τις σύγχρονες συνθήκες. Το κόμμα θα αναπτύσσει βαθείς δεσμούς με την εργατική τάξη και το λαό, θα διαθέτει πολιτική συμμαχιών, θα διατηρεί και θα αναπτύσσει τις καλύτερες παραδόσεις του κομμουνιστικού, αντιιμπεριαλιστικού και γενικότερα λαϊκού κινήματος, θα διδάσκεται από τα λάθη του. Οφείλει να προφυλάσσεται από τον κίνδυνο τόσο του σεχταρισμού όσο και του ρεφορμισμού.
Το επαναστατικό κόμμα οφείλει να έχει πλούσια ελεύθερη, δημοκρατική εσωκομματική ζωή αλλά και ενιαία, πειθαρχημένη δράση στην κοινωνία, να παλεύει διαρκώς και κάτω από όλες τις συνθήκες ενάντια στον πανταχού παρόντα κίνδυνο της γραφειοκρατικοποίησης και του μικροαστικού εκφυλισμού, ιδίως της ηγεσίας του κόμματος. Οφείλει να μεριμνά διαρκώς για την ουσιαστική εφαρμογή των αρχών της Παρισινής Κομμούνας: αιρετότητα, ανά πάσα στιγμή ανακλητότητα, έλεγχος από τα κάτω, εναλλαγή στελεχών, κατάργηση κάθε προνομίου για τα στελέχη.
Στη χώρα μας το ΚΚΕ έπαιξε, παρά τα κατά καιρούς λάθη και αδυναμίες του, σημαντικό ρόλο. Η ιστορική του συνεισφορά είναι πολύτιμη. Όπως όμως φάνηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης, με την πολιτική του, με το νέο πρόγραμμά του, με την άρνηση του Μετώπου και εν γένει των συμμαχιών, με το νέο αντιδημοκρατικό καταστατικό και λειτουργία του, με την άρνηση των καλύτερων στιγμών της ιστορίας του, αδυνατεί να παίξει το ρόλο του επαναστατικού κόμματος.
Προβάλλει επομένως η ανάγκη συγκέντρωσης και ενότητας των διάσπαρτων κομμουνιστών με σκοπό τη δημιουργία επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Αυτή δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο στο έδαφος των λαϊκών αγώνων, της κοινής προσπάθειας στο μαζικό κίνημα αλλά και για την πολιτική διέξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού, σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.
Το διπλό καθήκον
Η πιεστικότητα των λαϊκών προβλημάτων δεν αφήνει κανένα περιθώριο αναμονής. Η συσπείρωση των κομμουνιστών πρέπει αναγκαστικά να συμβαδίζει με την προσπάθεια συσπείρωσης των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Τα δυο καθήκοντα πρέπει να υλοποιούνται ταυτόχρονα και διαλεκτικά δεμένα, αν και το καθένα έχει την αυτοτέλειά του. Η συσπείρωση των κομμουνιστών θα βοηθά στη συσπείρωση των ευρύτερων ριζοσπαστικών δυνάμεων και αυτή από την πλευρά της θα συμβάλλει στην ενότητα και ενίσχυση των κομμουνιστικών δυνάμεων.
Ο σοσιαλισμός
Η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα και η εφαρμογή της πολιτικής του λαϊκού Μετώπου θα σημάνει την έναρξη της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Αυτή θα πρέπει να λάβει υπόψη τη θετική και αρνητική εμπειρία των επαναστάσεων του 20ού αιώνα, τις μεγάλες κατακτήσεις τους αλλά και το γραφειοκρατικό εκφυλισμό τους.
Ο σοσιαλισμός μόνο μπορεί να εξαλείψει τα βασανιστικά προβλήματα που ο εργαζόμενος γνωρίζει στον καπιταλισμό, όπως η ανεργία, η εκμετάλλευση, η υποαπασχόληση, η εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία, η ανασφάλεια, το άγχος, η αβεβαιότητα για το αύριο, η υποτίμηση και περιφρόνηση του ρόλου της προσωπικότητας, η παραβίαση των δικαιωμάτων και ελευθεριών του.
Η εξουσία της εργατικής τάξης μπορεί και πρέπει να είναι ανώτερη, πιο δημοκρατική και από την πλέον δημοκρατική αστική δημοκρατία, με βασικό χαρακτηριστικό της την ενεργητική συμμετοχή της εργατικής τάξης, του λαού, στην επίλυση των βασικών προβλημάτων οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας και στον έλεγχο της εξουσίας και των οργάνων της. Πρόκειται για μια εξουσία και δημοκρατία με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Θα πρέπει απαρέγκλιτα να βασίζεται στις αρχές της αιρετότητας όλων των υπεύθυνων κρατικών στελεχών, της ανά πάσα στιγμή δυνατότητας ανάκλησής τους από το λαό, στην εναλλαγή τους, στον έλεγχο από τα κάτω, στην κατάργηση κάθε προνομίου για τα κρατικά και κομματικά στελέχη, στην αμοιβή τους με ένα συνηθισμένο εργατικό μισθό. Η εφαρμογή αυτών των αρχών πρέπει να βρίσκεται διαρκώς στην επικαιρότητα, να μην ατονήσει ή καταστεί τυπική. Η λαϊκή συμμετοχή και ο κοινωνικός έλεγχος, η προσέλκυση των εργαζομένων στην άσκηση των λειτουργιών της εξουσίας, δεν είναι ούτε αυθόρμητη διαδικασία ούτε εύκολη υπόθεση. Η σοσιαλιστική δημοκρατία θα κατοχυρώνει την ύπαρξη των κομμάτων που τηρούν τα πλαίσια του σοσιαλιστικού Συντάγματος και της νομιμότητας.
Η ζωντανή καθοδηγητική, διαλεκτική σχέση του κομμουνιστικού κόμματος με τους εργαζομένους και τις μαζικές τους οργανώσεις θα βασίζεται στην πειθώ και όχι στον καταναγκασμό. Η διατήρηση της σχέσης αυτής εξαρτάται από τη διατήρηση και ανάπτυξη των επαναστατικών και δημοκρατικών χαρακτηριστικών του κόμματος στις πιο διαφορετικές ιστορικές συνθήκες και έχει καθοριστική σημασία.
Στα καθήκοντα του σοσιαλιστικού κράτους είναι να παρεμποδίσει τις προσπάθειες, που είναι βέβαιο ότι θα καταβάλλουν οι ντόπιοι καπιταλιστές και η διεθνής αντίδραση να παλινορθώσουν το καθεστώς της εξουσίας του κεφαλαίου, καθώς και να δημιουργήσει τη νέα κοινωνία, με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η λειτουργία του θα είναι καθοδηγητική, οργανωτική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, διαπαιδαγωγητική, αμυντική.
Η βαθμιαία κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής και ο σχεδιασμός της οικονομίας με την ουσιαστική, ενεργητική συμμετοχή των εργαζομένων (σε κεντρικό, κλαδικό και τοπικό επίπεδο) θα αποτελούν τα θεμέλια της σοσιαλιστικής οικονομικής ανάπτυξης και της διαρκούς βελτίωσης των συνθηκών ζωής του λαού.
Η σοσιαλιστική εξουσία θα υπολογίζει την επίδραση της λειτουργίας του νόμου της αξίας. Λαμβάνοντας υπόψη τις αντικειμενικές συνθήκες θα χρησιμοποιεί τις εμπορευματοχρηματικές σχέσεις στα πλαίσια της σχεδιασμένης παραγωγής και της κοινωνικής ιδιοκτησίας, με στόχο το βάθεμα των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής. Στα πρώτα βήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ανάλογα με τις συνθήκες και τα προβλήματα που θα έχει να αντιμετωπίσει, μπορεί να επιτρέψει, κάτω από όρους, τη δράση ενός μέρους του κεφαλαίου, του μη μονοπωλιακού.
Το σοσιαλιστικό κράτος θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη και συγκέντρωση της μικρής παραγωγής και των κατακερματισμένων υπηρεσιών, με διάφορες μορφές συνεργασίας και κοινωνικοποίησης. Θα ενθαρρύνει τη συνεταιριστικοποίηση διαφόρων τύπων, σε εθελοντική πάντοτε βάση. Θα ικανοποιεί την εργαζόμενη διανόηση εκτιμώντας αντικειμενικά την κοινωνική αξία των υπηρεσιών της. Θα εφαρμόσει πολιτική κινήτρων για την επιστροφή και αξιοποίηση του εργατικού και επιστημονικού δυναμικού που έχει μεταναστεύσει και επιθυμεί να συμβάλει στη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
Ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες και τον περίγυρο της χώρας, θα αναπτυχθούν διακρατικές σχέσεις, με αμοιβαίο όφελος, ανάμεσα στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες, ιδιαίτερα με χώρες που το επίπεδο ανάπτυξής τους, η φύση των προβλημάτων και των άμεσων ενδιαφερόντων τους μπορεί να εξασφαλίσει μια τέτοια ωφέλιμη συνεργασία.
Παρά τις μεγάλες σημερινές δυσκολίες, οι κομμουνιστές διατηρούμε την αισιοδοξία μας και τη μαχητικότητά μας. Η ανθρωπότητα θα προχωρήσει μπροστά. Η εργατική τάξη θα πάρει τις τύχες της στα δικά της χέρια, σε κοινή δράση με τα άλλα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα. Οι ομορφότερες σελίδες του αγώνα για την απελευθέρωση του ανθρώπου δεν έχουν γραφτεί ακόμη.