του Λεωνίδα Βατικιώτη
Όνειρο θερινής νυχτός θα αποδειχθεί πολύ σύντομα η φιλοδοξία της Αθήνας και της Λευκωσίας για επιβολή αυστηρών κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον της Τουρκίας. Οι κυρώσεις που θα επιβληθούν, όπως είναι το πιθανότερο στη Σύνοδο Κορυφής της 24ης και 25ης Σεπτεμβρίου έτσι ώστε να διασκεδασθεί η εδραιωμένη αντίληψη ότι η ΕΕ και πιο συγκεκριμένα η Γερμανία που ασκεί την κυκλική προεδρία το συγκεκριμένο εξάμηνο ανέχεται τις προκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Μεσόγειο, θα είναι επιδερμικές και ήσσονος σημασίας. Επ’ ουδενί με άλλα λόγια δεν πρόκειται να επιφέρουν σοβαρές οικονομικές επιπτώσεις στην Τουρκία, όπως θα έπρεπε να γίνει λόγω των καταστρατηγήσεων του διεθνούς δικαίου και των διαρκών απειλών για πολεμική εμπλοκή που εξαπολύει η Άγκυρα απέναντι σε δύο μέλη της ΕΕ.
Αν κρίνουμε από την θέση που καταλαμβάνουν τα ελληνοτουρκικά στον Ευρωπαϊκό Τύπο, το θέμα των τουρκικών απειλών απέναντι στην Ελλάδα και την Τουρκία βρίσκεται πολύ χαμηλά στην ατζέντα τους. Κι αυτή είναι μια ιεράρχηση που αντανακλά τις προτεραιότητες και τα υλικά συμφέροντα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Εφ’ όσον η Μέρκελ κρίνει ότι δεν θέλει να χάσει από πελάτη της γερμανικής βιομηχανίας όπλων τον Ερντογάν, κι ας έχει μετατρέψει την Τουρκία σε μια απέραντη φυλακή, σύσσωμος ο ευρωπαϊκός Τύπος το υποβαθμίζει. Εξαίρεση σε αυτή την διαχείριση αποτέλεσε ο γαλλικός Τύπος όταν συγκεκριμένα ο Μακρόν αποφάσισε να συνεργαστεί με την Ελλάδα κι αυτή του η απόφαση μάλιστα υπαγορεύτηκε από δύο λόγους.
Αρχικά για να βάλει ένα φρένο στην επέκταση της Τουρκίας σε σφαίρες επιρροής που ανέκαθεν αποτελούσαν προνομιακό πεδίο της Γαλλίας, όπως η Αφρική. Την γαλλική πρωτοκαθεδρία νότια της Μεσογείου που σεβάστηκαν ακόμη κι οι Αμερικάνοι φαίνεται να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του ο Ερντογάν χτίζοντας διμερείς σχέσεις ακόμη και με μη μουσουλμανικές χώρες. Δευτερευόντως, ο φιλελληνισμός του Μακρόν εκδηλώθηκε έναντι αδρών οικονομικών ανταλλαγμάτων. Η σχεδιαζόμενη αγορά μιας μοίρας μαχητικών αεροσκαφών Ραφάλ ύψους 1,5 δισ. ευρώ, η πιθανή ένταξη στη δύναμη του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού δύο τουλάχιστον φρεγατών Μπελχάρα, αν κι εφ’ όσον φυσικά το επιτρέψουν Γερμανοί κι Αμερικάνοι, και η απόφαση για τη συντήρηση των 44 αεροσκαφών Μιράζ είναι το τίμημα που θα εισπράξει το Παρίσι για τη συμπαράσταση του προς την Ελλάδα. Αναγκαίο να ειπωθεί ότι το κόστος της γαλλικής φιλίας, που αναμένεται να ξεκαθαρισθεί στη σύνοδο της Κορσικής (όπου η Γαλλία θα επικυρώσει μια άτυπη ένωση του ευρωπαϊκού Νότου υπό την ηγεμονία της) όσο κι αν καταβληθεί σε βάθος χρόνου, θα οδηγήσει σε εκτροχιασμό τα δημόσια οικονομικά και θα αποτελέσει νέα αιτία συρρίκνωσης των κοινωνικών δαπανών στην Ελλάδα. Χωρίς και πάλι αυτή η θωράκιση (η αποτελεσματικότητα της οποίας αμφισβητείται πολλαπλώς από εμπειρογνώμονες του ελληνικού στρατού) να ακυρώσει τις τουρκικές βλέψεις. Γι’ αυτό τον λόγο είναι απευκταία, ως ένα ακόμη σχέδιο πρόσδεσης στο άρμα του ιμπεριαλισμού και δεν πρέπει να υλοποιηθεί!
Διαβάστε όλο το ρεπορτάζ στο ιστολόγιο του Λ. Βατικιώτη…
