Δίκτυο Υπεράσπισης Δημοκρατικών Ελευθεριών – ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΩΝ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΩΝ

Ένας δηλητηριώδης διχασμός έχει αρχίσει να καλλιεργείται ανάμεσα σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους. Μια τεχνητή εσκεμμένη αντίθεση δημιουργείται, υποκρύπτοντας τις γιγάντιες συστημικές ευθύνες τόσο για την δυσαρμονία, πλέον, ανθρώπου περιβάλλοντος όσο και για την ανύπαρκτη, επί της ουσίας, δημόσια υγειονομική ασφάλεια και περίθαλψη.
Η κυβέρνηση, με αφορμή την πανδημία, ευθύς εξαρχής επέλεξε το δίπτυχο της ατομικής ευθύνης και της τιμωρίας, ενώ τώρα το συμπληρώνει με την καλλιέργεια ενός διχαστικού κλίματος στην κοινωνία, βάζοντας το ζήτημα της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών και ποινές σε όσους/-ες δεν εμβολιαστούν, στρέφοντας σε εμφύλιο πόλεμο τους ανθρώπους μεταξύ τους.
Οι ανακοινώσεις της κυβέρνησης για το διαχωρισμό των πολιτών σε εμβολιασμένους και μη, καθώς και η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, σε κάποιες κατ’ αρχάς κατηγορίες εργαζομένων, συνοδευόμενη με την απειλή πως αν δεν εμβολιάζονται θα τίθενται σε αναστολή σύμβασης εργασίας και θα απολύονται, οδηγεί σε κοινωνικό αυτοματισμό και στην κατάργηση βασικών εργασιακών και συνταγματικών δικαιωμάτων. Η πολιτική αυτή θα οδηγήσει στο αντίθετο αποτέλεσμα: Στην ενίσχυση του ανορθολογισμού και των θεωριών συνωμοσίας. Ο χωρισμός από εδώ και στο εξής θα γίνεται σε εμβολιασμένους και μη: Στην εργασία, στους χώρους ψυχαγωγίας, στα ταξίδια. Αυτόν τον τρόπο βρήκε η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που η ίδια δημιούργησε: Να μας βάλει να σκοτωθούμε μεταξύ μας.

Η κυβέρνηση φέρει ακέραια την ευθύνη για τις όποιες παλινωδίες και καθυστερήσεις του εμβολιαστικού προγράμματος αφού είναι χρέος της να προωθήσει και να πείσει για την αναγκαιότητα του εθελοντικού εμβολιασμού της κοινωνίας μέσα από ένα σοβαρό έργο πληροφόρησης, εξασφαλίζοντας έτσι την ενημερωμένη συναίνεση των πολιτών. Ενώ δεν έχει καν διασφαλίσει την πλήρη πρόσβαση στον εμβολιασμό ατόμων που επιθυμούν να εμβολιαστούν αλλά δεν δύνανται (όπως αποκλεισμένων κοινωνικών ομάδων όπως προσφύγων και μεταναστών, ή με πρόγραμμα κατ’ οίκον εμβολιασμού για άτομα με κινητικά προβλήματα ή ευάλωτες κατηγορίες) προσφεύγει σε κατασταλτικά μέσα για να καλλιεργήσει και πάλι λογικές ατομικής ευθύνης.

Η μαζική πρόσβαση του πληθυσμού στον εμβολιασμό, που αποτελεί αυτή τη στιγμή ένα καίριας σημασίας όπλο προστασίας ενάντια στην πανδημία του κορονοϊού, πρέπει να βασίζεται καταρχήν στην εθελοντική συμμετοχή και την ενημερωμένη συναίνεση, ενώ οι περιορισμοί δικαιωμάτων πρέπει να είναι η τελευταία καταφυγή και οφείλουν πάντοτε να διέπονται από την αρχή της αναλογικότητας αλλά και να προσφέρονται συγχρόνως και άλλες πρόσφορες εναλλακτικές λύσεις (όπως η πρόσβαση σε χώρους με τεστ ή μετακίνηση σε άλλα καθήκοντα για την αποφυγή επαφής με ευάλωτες ομάδες σε χώρους υγείας ή κοινωνικών υπηρεσιών).

Η κυβέρνηση, όπως ήδη έχει κάνει για πλείστα ζητήματα και ενώ η ίδια φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την διαχείριση της πανδημίας, αξιοποιεί τον ιό για να χτυπήσει συνταγματικά εργασιακά δικαιώματα. Αποκρύπτονται οι ευθύνες που βρίσκονται στο συνωστισμό στα μέσα μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ), στους κλειστούς χώρους εργασίας χωρίς μέτρα προστασίας, στις πολυάριθμες τάξεις των σχολείων, στους χώρους υποδοχής προσφύγων και στα κέντρα κράτησης, στο εξαθλιωμένο σύστημα υγείας, στην έλλειψη πρωτοβάθμιας περίθαλψης, στην έλλειψη ΜΕΘ, νοσοκομείων, ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, στην απαξίωση των αυτοδιοικητικών δομών υγείας

Μπροστά στο βωμό της κερδοφορίας των φαρμακευτικών εταιρειών στήνεται ένας αναποτελεσματικός χορός φόβου, ημιμάθειας, στρέβλωσης και μετακίνησης της πολιτικής σε ατομική ευθύνη.
Για την αντιμετώπιση της πανδημίας και των συνεχών μεταλλάξεων του ιού χρειάζονται μέτρα ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας και των νοσοκομείων σε υποδομές και μόνιμο προσωπικό, λειτουργία και ενίσχυση των μονάδων της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και καθιέρωση του οικογενειακού γιατρού, πλατιά ενημέρωση και προώθηση του εμβολιασμού. Εφαρμογή των ιατρικών πρωτοκόλλων και ενίσχυση των προληπτικών ελέγχων, σε όλη την κλίμακα της παραγωγικής δραστηριότητας και των υπηρεσιών στη χώρα, δωρεάν χορήγηση σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους και στους χώρους δουλειάς rapid test και μοριακών τεστ (PCR), ενίσχυση των ΜΜΜ σε στόλο και προσωπικό, ολιγομελή τμήματα στην εκπαίδευση με προσλήψεις εκπαιδευτικού προσωπικού, ενίσχυση των γιατρών εργασίας και των σχολίατρων, καθώς και των διευθύνσεων υγείας των δήμων και των περιφερειών.

Για να υπάρξει, λοιπόν, ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα θα πρέπει ο πολίτης να αισθανθεί εμπιστοσύνη και όχι φόβο, καθώς δεν αρκεί να ανακοινώνεται σ’ αυτόν ένα τελικό αποτέλεσμα, αλλά θα πρέπει να καθίσταται συμμέτοχος στην όλη διαδικασία.
Ενάντια στις διακρίσεις και στις απολύσεις που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση θα έπρεπε να προταθεί ένα συνολικό σχέδιο διαχείρισης της πανδημίας από και για τον πολίτη και για κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στη χώρα μας