Ανακ/ση Δ.Σ. Συλ/γου Μαρξ. Σκέψης “Γ. Κορδάτος” για το εγχείρημα της Αριστερής Πρωτοβουλίας Διαλόγου και Δράσης

Ανακοίνωση Δ.Σ. Συλλόγου Μαρξιστική Σκέψης «Γ. Κορδάτος»

Οκτώ λόγοι για να επιτύχει (ή να αποτύχει) το εγχείρημα

της Αριστερής Πρωτοβουλίας Διαλόγου και Δράσης

Είναι γεγονός ότι πολλά συμμαχικά εγχειρήματα είχαν ξεκινήσει στο παρελθόν στους κόλπους της Αριστεράς. Κάποια από αυτά δεν μπόρεσαν να πετύχουν παρά ελάχιστα πράγματα, άλλα εκφυλίστηκαν, και άλλα ήταν αποτυχημένα από τη γέννησή τους. Πάντα υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες που εδώ και δεκαετίες είναι εξαιρετικά δύσκολες και δεν ευνοούν την ανοδική πορεία τέτοιων αποπειρών, υπάρχουν, ωστόσο, και οι υποκειμενικές αδυναμίες και οι λανθασμένοι προσανατολισμοί. Κάθε πρωτοβουλία στην αρχή δημιουργεί αισιοδοξία αλλά το θέμα δεν είναι αν το κλίμα είναι θετικό. Είναι αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις επιτυχίας της.

Η πρόσφατη πρωτοβουλία της Αριστερής Πρωτοβουλίας και Διαλόγου της Αριστεράς έχει κι αυτή με τη σειρά της προϋποθέσεις επιτυχίας (ή αποτυχίας) που μπορεί κάποιος να θέσει τόσο με τα ιδεολογικά και πολιτικά προτάγματα που κουβαλά, όσο και με τις εμπειρίες του παρελθόντος (τραυματικές ή προωθητικές). Η συγκεκριμένη, λοιπόν, πρωτοβουλία, αν θέλουμε να έχει πιθανότητες επιτυχίας προϋποθέτει:

1. Την αποσαφήνιση του χαρακτήρα της. Πού ακριβώς αποσκοπεί μία τέτοια πρωτοβουλία; Στη δημιουργία ενός κόμματος ή ενός μετωπικού σχήματος; Για το μεν πρώτο δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις στρατηγικής συμφωνίας μεταξύ όλων των διαφόρων ρευμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς που συμμετέχουν στο εγχείρημα (πχ για τον σοσιαλισμό, τον «αντικαπιταλισμό» κοκ). Για το δε δεύτερο απαιτείται μία επόμενη αποσαφήνιση. Τι είδους μέτωπο; Και πού αυτό θα αποσκοπεί; Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως δεν μπορεί τέτοιες πρωτοβουλίες να έχουν ως μοναδικό ή κύριο κίνητρο τις εκλογές. Ένας εκλογικός μηχανισμός που στο επίκεντρό του θα έχει αποκλειστικά την είσοδό του στη βουλή έχει αποτύχει πριν να ξεκινήσει. Επιπλέον, το όποιο μέτωπο οφείλει να έχει ευρύτερο λαϊκό χαρακτήρα, να απευθύνεται σε όλο τον λαό με βάση κοινωνικο-ταξικά κριτήρια, και όχι αποκλειστικά στον κόσμο της Αριστεράς.
2. Τη διαλεκτική σύνδεση του «πάνω» και του «κάτω». Μοιραία μία τέτοια πρωτοβουλία λαμβάνεται από ορισμένους αλλά η συνέχεια δεν μπορεί να είναι μία κίνηση προσωπικοτήτων. Η διαμόρφωση θέσεων πρέπει να αποτελεί ένα πρότυπο δημοκρατικών διαδικασιών. Η συμμετοχή της βάσης είναι όρος ζωής ενός τέτοιου εγχειρήματος.
3. Εφόσον ούτε η στρατηγική συμφωνία είναι δυνατή, ούτε η συμφωνία σε όλα τα ζητήματα είναι εξίσου σημαντική ή απαραίτητη, χρειάζεται να αποσαφηνιστεί ο κεντρικός άξονας της προγραμματικής συμφωνίας, με βάση τον οποίο θα πορευτεί η πρωτοβουλία αυτή. Τέτοιος άξονας είναι η σύγκρουση του ελληνικού λαού με τον ευρω-ατλαντικό ιμπεριαλισμό, τα μονοπώλια, την ντόπια μονοπωλιακή και φιλο-ιμπεριαλιστική ολιγαρχία και τους συμμάχους της, όπως αυτή συνοψίζεται στο αίτημα της απελευθέρωσης του λαού μας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτός ο άξονας καθορίζει και ιεραρχεί και τις επιμέρους πλευρές του προγράμματος, πχ τις οικονομικές, κοινωνικές, και πολιτικές προϋποθέσεις της. Σε κάθε περίπτωση η συγκρότηση του προγράμματος δεν μπορεί να έχει ήξεις-αφήξεις σε θεμελιώδη ζητήματα. Ειδικά στο ζήτημα της ΕΕ οφείλει να έχει καθαρό λόγο, κι εν προκειμένω ο καθαρός λόγος είναι η θέση για έξοδο από την ΕΕ και όχι μία γενικόλογη κριτική που δεν θα κατατείνει πουθενά ή υπόρρητα θα συμβιβάζεται με την παραμονή εντός του λάκκου των λεόντων. Αντίστοιχα, γενικές ιδεολογικές κατευθύνσεις (αντικαπιταλισμός, σοσιαλισμός, όπως τα εννοεί ο καθένας), ή η ανάγκη ανασυγκρότησης μιας ανατρεπτικής και μαχητικής Αριστεράς ως προϋπόθεση μιας ευρύτερης λαϊκής συμμαχίας, δεν μπορούν ούτε να εμπνεύσουν μαζικά τον ελληνικό λαό, ειδικά στη σημερινή ιστορική συγκυρία, ούτε είναι επαρκώς σαφή και συγκεκριμένα προτάγματα για μια κοινωνικοπολιτική συμμαχία με λαϊκό χαρακτήρα.
4. Τη σύνδεση με τον κόσμο της εργασίας. Όχι στα χαρτιά, όχι σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά στην πράξη. Αυτό σημαίνει παρέμβαση στους εργασιακούς χώρους, συνδικαλιστική δράση και παρουσία, διαμόρφωση εργατικών αιτημάτων, ενιαία έκφραση της δράσης των δυνάμεων που συμμετέχουν στο εγχείρημα.
5. Τη σύνδεση με τη νεολαία στους φοιτητικούς χώρους, στα σχολεία, στους εργασιακούς χώρους, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό, με τους άνεργους νέους.
6. Την ενασχόληση, κινηματική και όχι μόνο θεωρητική, με τα ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας. Το κομβικό ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας ήταν αυτό που στο παρελθόν έδωσε άλλη διάσταση στην Αριστερά. Τη διέκρινε από τη συχνά εθελόδουλη ελληνική αστική τάξη, τη βοήθησε να ξεδιπλώσει όλη την πολιτική της ατζέντα, τη δυνάμωσε οργανωτικά, της προσέδωσε ηθική ανωτερότητα. Ο αντιιμπεριαλισμός, όταν μιλάμε για την Ελλάδα, είναι συνυφασμένος με τον πατριωτισμό και την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας.
7. Τη μη αποσπασματική θεώρηση κι ενασχόληση με σύγχρονα προβλήματα του καιρού μας: το γυναικείο ζήτημα, το ζήτημα της οικολογίας, τα δημοκρατικά δικαιώματα κ.λπ.. Το μη αποσπασματικό σημαίνει την αποσαφήνιση των πραγματικών αιτιών του κάθε προβλήματος και την προσπάθεια όλα τα κινήματα να συγκλίνουν, όχι τεχνητά, αλλά με οργανική σύνδεση, στον κεντρικό προγραμματικό άξονα που αναφέρθηκε παραπάνω.
8. Τη συνειδητοποίηση της συνειδησιακής κατάστασης του λαού. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε μεγάλα πισωγυρίσματα. Το «δεν υπάρχει εναλλακτική» έχει καταφανώς σημειώσει μεγάλη νίκη. Ο ατομισμός, η μη συμμετοχή στα κοινά, η υποχώρηση ριζοσπαστικών κομμάτων και του συνδικαλιστικού κινήματος, η ενδυνάμωση ρατσιστικών και ακροδεξιών απόψεων, είναι μία δυσάρεστη πραγματικότητα αλλά πρέπει να τη δούμε κατάματα. Αυτό σημαίνει πρακτικά α) τη χρήση μιας γλώσσας που θα αγγίζει τον λαό κι όχι βαρύγδουπες φράσεις και βερμπαλισμούς, β) την κατανόηση των μηχανισμών που οδηγούν στον συμβιβασμό και τη συντηρητικοποίηση που θα μας γλυτώσει από την καθέδρας διδασκαλία, γ) την επίμονη κινηματική δράση.

Η σαφήνεια των διατυπώσεων και οι καθαρές και ειλικρινείς κουβέντες είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις επιτυχίας του οπουδήποτε εγχειρήματος. Οι θολοί προσανατολισμοί και οι τεχνητές συγκολλήσεις αντίθετα, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε (άλλη) μια αποτυχία.