του Βασίλη Λιόση
Με τον νέο νόμο που ισχύει για τις εργασιακές σχέσεις στα ιδιωτικά σχολεία αποκαταστάθηκε αναμφίβολα η έννοια της ελευθερίας.
Οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων ασφυκτιούσαν οι δύσμοιροι από το προηγούμενο καθεστώς. Υπήρχαν ασφαλιστικές δικλείδες για τις απολύσεις και ήταν υποχρεωμένοι να αιτιολογήσουν πλήρως την όποια απόλυση για τους εκπαιδευτικούς που βρίσκονταν σε σύμβαση αορίστου χρόνου. Πρακτικά δεν μπορούσαν να απολύσουν παρά μόνο τους εκπαιδευτικούς για τους οποίους έληγε η σύμβαση διετίας. Αλλά αυτό δεν ήταν άραγε μία μορφή καταπίεσης απέναντι στους σχολάρχες; Πώς ενώ η επιχείρηση ήταν δική τους πρακτικά αδυνατούσαν να απολύσουν όποιον ήθελαν; Αυτό δεν ήταν ένα δείγμα καθυστέρησης; Ένα καθεστώς ανελευθερίας; Δεν δικαίωνε όσους υποστήριζαν πως η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετική δημοκρατία;
Έτσι, ήρθε η παρούσα κυβέρνηση να αποκαταστήσει τούτη την κατάφωρη αδικία. Η καταπίεση που ασκείτο στους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων, επιτέλους ήρθη! Τώρα, οι σχολάρχες απολύουν όποιον θέλουν, όποτε θέλουν, δίχως αιτιολόγηση και με μειωμένες αποζημιώσεις. Ήδη οι απολύσεις φτάνουν τις 150 και μετά από τη συλλογή των σχετικών στοιχείων ποιος ξέρει πού θα φτάσει το νούμερο. Πρόκειται για μία ανάσα ελευθερίας και για την αποκατάσταση της έννοιας της ελευθερίας αν και όχι με ολοκληρωμένο τρόπο. Γιατί η ολόπλευρη αποκατάσταση της έννοιας της θα υλοποιηθεί όταν δεν θα δίνεται πλέον καμία απολύτως αποζημίωση.
Αν τώρα συνδυάσουμε το νέο εργασιακό καθεστώς, την αφαίρεση της κοινωνιολογίας, την εισαγωγή μαθημάτων για μαζορέτες, τους απίθανους λογικούς ακροβατισμούς με τους 17 κατά μέσο όρο μαθητές ανά τάξη και πολλά άλλα ποιος μπορεί να μην αναφωνήσει: Ζήτω το υπουργείο παιδείας! Ζήτω η πολυχρονεμένη υπουργός Κεραμέως! Ζήτω η ελευθερία που απολαμβάνουν οι ιδιοκτήτες των σχολείων! Ζήτω!!!
