Ανίκανοι ή ανάλγητοι;

του Βασίλη Λιόση

Εύκολη η απάντηση του παραπάνω ερωτήματος. Δεν τίθεται ζήτημα ικανότητας. Γιατί εκεί που «πρέπει» είναι απολύτως ικανοί.

Ικανοί στο να χρηματοδοτούν την ολιγαρχία.

Ικανοί στο να σκύβουν το κεφάλι στο ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς και να αγοράζουν τους στρατιωτικούς τους εξοπλισμούς.

Ικανοί στο να φοροαπαλλάσσουν τους εφοπλιστές.

Ικανοί στην άθλια προπαγάνδα τους.

Ικανοί στο να ξεγελάνε τον κόσμο.

Ικανοί στο να φτιάχνουν καλπονοθευτικά συστήματα.

Ικανοί στις μίζες.

Ικανοί στην εξαγορά συνειδήσεων.

Ικανοί στην ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών.

Όσον αφορά την κατάσβεση πυρκαγιών και ό,τι σχετίζεται με την προστασία της ζωής του λαού δεν είναι ανίκανοι. Είναι ανάλγητοι. Και είναι ανάλγητοι γιατί το κύριο μέλημά τους είναι η προστασία των συμφερόντων της τάξης τους και γιατί είναι μεγαλωμένοι δίχως να έχουν νιώσει τις καθημερινές αγωνίες του κόσμου.

Το ότι είναι ανάλγητοι αποδεικνύεται, εκτός των άλλων, και από το διάγγελμα του Κ. Μητσοτάκη. Ούτε μία στιγμή αυτοκριτικής (δεν είναι η ώρα μας είπε). Μας ενημέρωσε προκλητικά ότι τα δάση θα ξαναγίνουν. Επομένως, δεν χρειάζεται να σκάμε. Το πόσο χρόνο χρειάζεται αυτό, το ότι οι θερμοκρασίες θα ανέβουν κι άλλο, το ότι θα έχουμε πλημμύρες τον χειμώνα, το ότι θα στερηθούμε τις βόλτες στο πράσινο, αυτά και τόσα άλλα τούς είναι απολύτως αδιάφορα. Άλλωστε το σήμα έχει δοθεί από τις στιγμές ανεμελιάς του πρωθυπουργού.

Τι θα μας πουν τις επόμενες ημέρες; Αφού υποκριτικά θα εξάρουν τις προσπάθειες των πυροσβεστών, αυτών δηλαδή που τους έχουν με μισθούς πείνας και δεν ακούνε τα αιτήματά τους για επιπλέον επάνδρωση του σώματος, θα μας πούνε:

Ότι οι εμπρησμοί είναι οργανωμένοι.

Ότι φταίει ο καύσωνας.

Ότι φταίει η παγκόσμια κλιματική αλλαγή.

Ότι υπάρχει ατομική ευθύνη για την προστασία των δασών.

Ότι οι άνεμοι δεν ευνοούσαν (άλλωστε ο «στρατηγός άνεμος» κατά Πολύδωρα είναι ο μόνιμος ένοχος).

Ότι σε όλον τον κόσμο υπάρχουν παρόμοια φαινόμενα.

Ότι το πρώτιστο, η ανθρώπινη ζωή, διαφυλάχθηκε.

Όχι ότι πολλά από αυτά δεν ισχύουν αλλά το θέμα είναι τι μέτρα πρόληψης λαμβάνεις ακριβώς επειδή υπάρχουν όλα αυτά. Αυτό είναι το επιτελικό τους κράτος. Αυτή είναι η αριστεία τους. Αυτή είναι η αναλγησία τους.

Η οργή είναι δεδομένη αλλά από μόνη της δεν φτάνει. Πρέπει να μείνουν ζωντανές οι μνήμες. Πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια. Και πρέπει όλα αυτά να μετασχηματιστούν σε κοινωνικούς αγώνες. Μόνον τότε η οργή πιάνει τόπο και παύει να είναι μια μορφή εκτόνωσης.