του Βασίλη Λιόση
Τους τελευταίους μήνες ζήσαμε δυο ξεχωριστές ημέρες. Η μια ήταν η ημέρα που εκδόθηκε η απόφαση του δικαστηρίου για τη ΧΑ. Η άλλη είναι η σημερινή. Και η σημερινή προσφέρεται για ορισμένα συμπεράσματα, ίσως κλασικά αλλά πέρα για πέρα αληθινά:
- Η κυβέρνηση το τερμάτισε. Αφού παραβίασε το Σύνταγμα, δηλαδή τον υπέρτατο νόμο του αστικού δικαίου, προπηλάκισε αναίτια διαδηλωτές, βουλευτές και αρχηγούς κομμάτων. Και όχι μόνο επιδόθηκε σε μία επίδειξη αυταρχισμού, αλλά ισχυρίζεται ξεδιάντροπα πως δεν συνέβη και τίποτα. Ο Γκέμπελς άφησε στο πόδι του άξιους συνεχιστές…
- Βρισκόμαστε σε μία φάση επικίνδυνου στενέματος της αστικής δημοκρατίας. Δεν πρόκειται για ελληνικό μα για παγκόσμιο φαινόμενο. Η ορμπανοποίηση πλέον είναι οδηγός άσκησης πολιτικής.
- Το στένεμα αυτό δεν είναι απότοκο μιας γενικά και αόριστα ιδεοληπτικής κυβέρνησης αλλά μία απολύτως συνειδητή πολιτική επιλογή, σχεδιασμένη και με συγκεκριμένη στόχευση: την κατατρομοκράτηση του λαϊκού παράγοντα. Η κατατρομοκράτηση αυτή «επιβάλλεται» από τη στιγμή που έρχονται δύσκολες ημέρες: αύξηση της ανεργίας, αύξηση του χρέους, ύφεση ίσως και πάνω από 10%, ραγδαία επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων.
- Σήμερα η απαγόρευση έσπασε. Όταν οι πάνω θέλουν αλλά δεν θέλουν οι κάτω, τότε όλα είναι δυνατά.
- Δράση του λαϊκού κινήματος μπορεί να υπάρξει ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες, αν και βεβαίως μπορούν να υπάρξουν πολύ πιο δύσκολες συνθήκες από τις σημερινές.
- Όσοι συμμετείχαν στη σημερινή διαδήλωση «ψήλωσαν» κατά μερικά εκατοστά. Αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι ένιωσαν πως έκαναν κάτι ηρωικό σε ατομική βάση αλλά με το ότι η συλλογικότητα μπορεί να δώσει αποτελέσματα.
- Οι ενωτικές πρωτοβουλίες όπως αυτή που πάρθηκε με το κοινό κείμενο των τριών πολιτικών δυνάμεων δημιουργούν άλλο κλίμα στον κόσμο. Μία κοντόφθαλμη θεώρηση θα μας οδηγούσε ότι δίνεται συγχωροχάρτι σε διάφορες πολιτικές δυνάμεις, ωστόσο ας ξεκαθαρίσουμε τούτο: στην παρούσα φάση το πρωτεύον δεν είναι η ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με τον «άλλο» αλλά το σπάσιμο της κινηματικής καραντίνας (αυτό δεν σημαίνει επ’ ουδενί τη μη άσκησης κριτικής ή ότι κάποιοι εξαγνίζονται στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ).
- Αν οι ηγεσίες της κομμουνιστικής αριστεράς είχαν λάβει ανάλογες κινηματικές και κεντρικές πρωτοβουλίες από το 2010 κι έπειτα, η κατάσταση σήμερα θα ήταν διαφορετική όσον αφορά το επίπεδο δράσης των λαϊκών μαζών.
- Οι πολιτικές δυνάμεις που έσπασαν το κινηματικό εμπάργκο σήμερα, λειτούργησαν με απόλυτη υπευθυνότητα. Όλοι οι διαδηλωτές φόραγαν μάσκες διατηρώντας τις προβλεπόμενες αποστάσεις με αξιοθαύμαστη πειθαρχία.
- Αυτοί που επέδειξαν ανευθυνότητα ήταν οι δυνάμεις καταστολής. Παντού μαζεμένοι αστυνομικοί σε πολύ κοντινές αποστάσεις και πολύ πάνω από τέσσερις. Αλήθεια, μέσα στις κλούβες των ΜΑΤ ήταν λιγότεροι από το προβλεπόμενο;
- Το θέμα δεν είναι να συσπειρωθούν μόνο οι κομματικές βάσεις, αλλά να συγκροτηθεί ένα πλατύ κίνημα με συμμετοχή συλλογικοτήτων, κοινωνικών φορέων, ανένταχτων κι εν γένει εργαζομένων που αγωνιούν και ενδιαφέρονται για την ανατροπή της υπάρχουσας πολιτικής.
- Από εδώ κι έπειτα η λέξη ΑΝΥΠΑΚΟΗ πρέπει να αποτελέσει μόνιμο σύνθημα στα χείλη κάθε σκεπτόμενου, κάθε δημοκράτη, κάθε ανήσυχου ανθρώπου. Γιατί αν δεν «καρφωθεί» αυτή η λέξη στα μυαλά και στα χείλη μας, τότε έχει θέση μια άλλη: η υπακοή και ό,τι αυτή συνεπάγεται…
