(με αφορμή τη μαύρη επέτειο της εκτέλεσής του)
του Βασίλη Λιόση
Ο γνωστός Ζάχος Χατζηφωτίου, εκλεκτό μέλος της κοσμικής ζωής των Αθηνών, είχε μιλήσει με απαξίωση, στα όρια της αηδίας, για τον Μπελογιάννη. Δικαίωσε την εκτέλεσή του με βάση την αυθαίρετη διαπίστωσή του πως η ελληνική κοινωνία είχε αποφανθεί για το ότι ήταν πράκτορας. Ταυτόχρονα, εξήρε τη διεξαγωγή των καλλιστείων την επαύριον της δολοφονίας του Μπελογιάννη.
Ο βουλευτής της ΝΔ Τασούλας σε μία τοποθέτησή του στη Βουλή για τον Μπελογιάννη και αναφερόμενος στη δικαστική απόφαση της εκτέλεσης είπε πως μπορεί να ήταν άδικη μπορεί και όχι. Από κάτω ο Βορίδης παραληρούσε χειροκροτώντας τη συγκεκριμένη δήλωση.
Αυτό λέγεται ταξικό μίσος και προέρχεται τόσο από το ότι ο Μπελογιάννης ήταν κομμουνιστής όσο και από το ότι όλοι αυτοί δεν μπορούν να συγκριθούν με το ηθικό ανάστημα του Μπελογιάννη (για την ακρίβεια η όποια σύγκριση στερείται νοήματος).
Ο ένας κόσμος ταγμένος με τους ταγματασφαλίτες και τους μαυραγορίτες, ο άλλος ταγμένος στην υπεράσπιση της λευτεριάς και των κοινωνικών οραμάτων.
Ό,τι και να κάνουνε «ο Μπελογιάννης θα ζει στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές»…
