Σχόλιο: αρρωσταίνουν οι ολιγάρχες; Και ένα χειροκρότημα για τους εργαζομένους στα σούπερ μάρκετ

Αρρωσταίνουν οι ολιγάρχες;

Αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν για κάποιο λόγο ο κορονοϊός χτυπούσε μόνο τα λαϊκά στρώματα και δεν κινδύνευαν να μολυνθούν και οι αστοί. Η σκέψη αυτή μου γεννήθηκε από το διάγγελμα του πρωθυπουργού που είπε ότι η πανδημία δεν γνωρίζει κοινωνικές διακρίσεις.

      Ας κάνουμε αυτή την υποθετική σκέψη. Τι θα συνέβαινε τότε; Θα έπαιρναν έστω τα εντελώς υποτυπώδη μέτρα που λαμβάνουν τώρα; Προφανώς όχι. Θα άφηναν την κατάσταση όπως ήταν, στο χάλι της υποβάθμσης της δημόσιας υγείας, στην τραγική ανεπάρκεια υποδομών και προσωπικού.

     Αλλά και τώρα, όλοι το ξέρουμε, ότι για τους ολιγάρχες υπάρχουν σε επάρκεια τα διαγνωστικά τεστ που δεν υπάρχουν για τα εκατομμύρια των πολλών. Υπάρχουν σε υπερεπάρκεια οι μάσκες που δεν έχουν οι περισσότερες λαϊκές οικογένειες. Για τους ολιγάρχες υπάρχουν τα λοιπά προστατευτικά μέσα που δεν υπάρχουν για τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Για τους ολιγάρχες θα υπάρχουν διαθέσιμα τα κρεβάτια στις μονάδες ενταντικής θεραπείας, όχι για εμάς, τους πολλούς. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, την οποία θα πρέπει να ανατρέψουμε.

Ένα χειροκρότημα

για τους εργαζόμενους στα σούπερ μάρκετ

Πήγα στο σούπερ μάρκετ. Ντυμένος αστροναύτης. Ξέρετε, όπως είναι της μόδας αυτό το διάστημα. Στο ταμείο είδα πάλι αυτή την κυρία που χρόνια τώρα ανταλλάσσουμε τις τυπικές φιλοφρονήσεις: “γειά σας, τι κάνετε; είστε καλά; καλό απόγευμα”.

     Και αναρωτήθηκα πότε θα χειροκροτήσουμε την κυρία στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, γυναίκα, μάνα, σκληρά εργαζόμενη, όχι μόνο τώρα αλλά πριν την κρίση του κορονοϊού; Πότε θα υψώσουμε τη φωνή μας μαζί της για να ζητήσουμε αξιοπρεπή μισθό; Πότε θα της αποτίσουμε αληθινό φόρο τιμής; Μήπως είναι η στιγμή; Μήπως τώρα ακριβώς, που οι μεγάλες εταιρείες των σούπερ μάρκετ κάνουν εξωφρενικά υπερκέρδη; Μήπως τώρα ακριβώς πρέπει να απαιτήσουμε, όλοι μας, να αυξηθούν γενναία εδώ και τώρα οι μισθοί τους; Να αναγνωρισθεί η εργασία τους ως βαρέα και ανθυγιεινή; Να γίνουν ανθρώπινα τα ωράριά τους για να μπορούν να ζήσουν σαν άνθρωποι; Να προσληφθεί κι άλλο προσωπικό για να μην καταρρεύσουν από την κούραση;

Ο επίμονος