Cuba Si! KKE NO! (Με αφορμή μια συνέντευξη του Κουβανού Προέδρου)

 

«Δεν χρειαζόμαστε άλλη πηγή γεωπολιτικής αστάθειας στην Ανατολική Μεσόγειο όταν διεξάγουμε πόλεμο εναντίον της Ρωσίας και προσπαθούμε να υποστηρίξουμε την Ουκρανία»

Κυριάκος Μητσοτάκης, Πρωθυπουργός Ελλάδας

 

«Ζούμε σε μια περίοδο εξαιρετικά ανησυχητική. Είμαστε σε μια χώρα που έχει συγκεκριμένη απειλή εξ ανατολών, σε μια χώρα που είναι σε πόλεμο με την Ρωσία λόγω της στάσης της με την Ουκρανία, όπως όλη η Ευρώπη»

Ντόρα Μπακογιάννη

 

«Σ’ έναν αντιδραστικό πόλεμο μια επαναστατική τάξη δεν μπορεί παρά να εύχεται την ήττα της κυβέρνησής της. Αυτό είναι αξίωμα. Και το αξίωμα αυτό το αμφισβητούν μόνο οι συνειδητοί οπαδοί ή οι ανίκανοι υπηρέτες των σοσιαλσοβινιστών. […]

Επαναστατική δράση, όμως, ενάντια στην κυβέρνησή σου στη διάρκεια του πολέμου σημαίνει, αναμφισβήτητα, ανταντίρρητα, όχι μόνο να εύχεσαι να ηττηθεί η κυβέρνησή σου αλλά και να συμβάλεις έμπρακτα σ’ αυτήν την ήττα.»[1]

 

«Όσοι στον σημερινό πόλεμο υπερασπίζουν τη νίκη της κυβέρνησης της χώρας τους, όπως και όσοι υπερασπίζουν το σύνθημα ‘ούτε νίκη, ούτε ήττα’, είναι κατά τον ίδιο τρόπο υπέρ της άποψης του σοσιαλσοβινισμού. Σ’ έναν αντιδραστικό πόλεμο μια επαναστατική τάξη δεν μπορεί να μην εύχεται την ήττα της δικής της κυβέρνησης, δεν μπορεί να μη βλέπει τη σύνδεση ανάμεσα στις στρατιωτικές αποτυχίες της κυβέρνησής της και στη διευκόλυνση της ανατροπής της. Μόνο ένας αστός, που πιστεύει ότι ο πόλεμος τον οποίο άρχισαν κυβερνήσεις θα τελειώσει οπωσδήποτε ως πόλεμος ανάμεσα σε κυβερνήσεις, μόνο ένας αστός που το πιστεύει αυτό και το εύχεται, θα βρει ‘γελοία’ ή ‘παράλογή’ την ιδέα ότι οι σοσιαλιστές όλων των εμπόλεμων χωρών πρέπει να εκφράσουν την ευχή να ηττηθούν όλες οι εμπόλεμες κυβερνήσεις ‘τους’. Αντίθετα, ακριβώς αυτή η εκδήλωση θα ανταποκρινόταν στις ενδόμυχες σκέψεις του κάθε συνειδητού εργάτη και θα ήταν σύμφωνη με τη γραμμή της δράσης μας, που κατευθύνεται στη μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο.»[2]

 

«Για να πειστεί κανείς γι’ αυτό αρκεί να εμβαθύνει, λ.χ. στην επιχειρηματολογία των Νορβηγών οπαδών του αφοπλισμού: ‘Εμείς – λένε – είμαστε χώρα μικρή, ο στρατός μας είναι μικρός, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ενάντια στις μεγάλες Δυνάμεις’ (αλλά και γι’ αυτό ανίσχυροι απέναντι στο βίαιο τράβηγμα σε μια ιμπεριαλιστική συμμαχία με μια οποιαδήποτε ομάδα μεγάλων Δυνάμεων)…’θέλουμε να μείνουμε ήσυχοι στην απόμερη γωνιά μας και θα εξακολουθούμε να εφαρμόζουμε την απόμερη πολιτική μας, να απαιτούμε αφοπλισμό, υποχρεωτικά διαιτητικά δικαστήρια, μόνιμη ουδετερότητα κτλ.‘ (‘μόνιμη’ – μήπως όπως η βελγική;). Η στενόκαρδη επιδίωξη των μικρών κρατών να μείνουν παράμερα, η μικροαστική επιθυμία να βρίσκονται όσο γίνεται μακρύτερα από τις μεγάλες μάχες της παγκόσμιας ιστορίας, να εκμεταλλεύονται τη σχετική μονοπωλιακή θέση τους για να παραμείνουν σε αποστεωμένη παθητικότητα – να ποιες αντικειμενικές κοινωνικές συνθήκες μπορεί να εξασφαλίσουν μια ορισμένη επιτυχία στην ιδέα του αφοπλισμού και μια ορισμένη διάδοσή της σε μερικά μικρά κράτη. Εννοείται πως η επιδίωξη αυτή είναι αντιδραστική και στηρίζεται ολοκληρωτικά σε αυταπάτες, γιατί ο ιμπεριαλισμός είτε έτσι είτε αλλιώς παρασέρνει τα μικρά κράτη στη δίνη της παγκόσμιας οικονομίας και της παγκόσμιας πολιτικής. Στην Ελβετία, π.χ., οι ιμπεριαλιστικές συνθήκες της τής υπαγορεύουν αντικειμενικά δύο γραμμές στο εργατικό κίνημα: Οι οπορτουνιστές, σε συμμαχία με την αστική τάξη, προσπαθούν να κάνουν την Ελβετία ρεπουμπλικανική – δημοκρατική μονοπωλιακή ένωση, για να αποκομίζουν κέρδη από τους περιηγητές της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης και για να χρησιμοποιούν αυτήν την ‘ήρεμη’ μονοπωλιακή της θέση όσο το δυνατόν συμφερότερα, όσο το δυνατόν ηρεμότερα. Οι πραγματικοί σοσιαλδημοκράτες της Ελβετίας προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τη σχετική ελευθερία και τη ‘διεθνή’ της θέση για να βοηθήσουν να νικήσει η στενή συμμαχία των επαναστατικών στοιχείων των εργατικών κομμάτων της Ευρώπης.[…]»[3]

 

 

του Διονύση Περδίκη

 

Μεταφράζουμε παρακάτω τη συνέντευξη του προέδρου της Κούβας Miguel Díaz-Canel στο ρωσικό τηλεοπτικό δίκτυο RT, όπως τη βρήκαμε στην κουβανική ιστοσελίδα escambray.cu.

Ήδη έχουμε αρθρογραφήσει σχετικά με τις πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις της ηγεσίας της Κούβας, και αυτής του ΚΚΕ[4], για τον ρωσο-νατοϊκο πόλεμο στο έδαφος της Ουκρανίας, όπως και γενικότερα για τον σύγχρονο ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό, και τη σημερινή διεθνή, ιστορική συγκυρία (πχ βλέπε εδώ και εδώ).

Στην αρθρογραφία αυτή έχουμε επίσης προβεί σε εκτιμήσεις για τους λόγους πίσω από μια τόσο μεγάλη διάσταση απόψεων, οπότε προβαίνουμε παρακάτω σε έναν συντομευμένο σχολιασμό.

Αποδίδουμε στο ΚΚ Κούβας μια – σε γενικές γραμμές πετυχημένη – πολιτική για τη διατήρηση της επαναστατικής εξουσίας, την όσο το δυνατόν πιο εθνικά ανεξάρτητη ανάπτυξη, και τη διατήρηση του κυρίαρχα σοσιαλιστικού χαρακτήρα του κοινωνικού της συστήματος, απέναντι στις συνεχείς επιθέσεις του ιμπεριαλισμού. Κάτι τέτοιο δε θα ήταν δυνατόν, χωρίς μια τακτική που να εκμεταλλεύεται τις διεθνείς αντιθέσεις ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες (πχ βλ. για την ανάπτυξη των σχέσεων με το Ιράν ή τη σύγκληση Συνόδου Κορυφής G-77+Κίνα στην Αβάνα), και ειδικότερα ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, και των αναπτυσσόμενων χωρών του λεγόμενου Παγκόσμιου Νότου, όπως αυτές συσπειρώνονται σήμερα γύρω από τη συνεχώς διευρυνόμενη ομάδα των BRICS+. Το ίδιο κάνουν και άλλες χώρες όπου ηγούνται κομμουνιστικά κόμματα (Κίνα, Β. Κορέα, κοκ).

Από την άλλη, κατηγορούμε ευθέως το ΚΚΕ, ότι όχι μόνο δεν υιοθετεί μια αντίστοιχη τακτική για την προσέγγιση της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Ελλάδα, με όχημα την αντιιμπεριαλιστική πάλη, ενάντια στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ, και στην ΕΕ, τον ηγεμονικό, δηλαδή, ιμπεριαλιστικό πόλο (ακόμη και αν θεωρεί κανείς ότι υπάρχει κι άλλος…), στον οποίο, μάλιστα, είναι η χώρα μας εξαρτημένη, αλλά, αντιθέτως, η πολιτική της σημερινής του ηγεσίας ενσωματώνεται όλο και περισσότερο στη στρατηγική του ιμπεριαλισμού, παρόλες τις ρητορικές της κορώνες ενάντια στον καπιταλισμό, στην ΕΕ, ή στο ΝΑΤΟ.

Η πολιτική αυτή κατέστη φανερή κατά τη διάρκεια των αντιμνημονιακών αγώνων της προηγούμενης δεκαετίας, όταν το ΚΚΕ – σε αντίθεση με το τότε ισχύον πρόγραμμά του – αρνήθηκε τη δημιουργία λαϊκού, κοινωνικοπολιτικού μετώπου για τη φιλολαϊκή διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση, σε ρήξη με την ΕΕ, το ΔΝΤ (ΗΠΑ), και τους δανειστές γενικότερα (με διαγραφή χρέους και έξοδο από το Ευρώ, σε μια πορεία αποδέσμευσης από την ΕΕ, παραγωγικής ανασυγκρότησης και εκδημοκρατισμού της χώρας μας κοκ). Μάλιστα, ήδη από το 2011, η τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, δήλωνε:

η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική

ενισχύοντας την καταστροφολογία εκ μέρους των πολιτικών και μιντιακών εκπροσώπων της ολιγαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου για οποιαδήποτε εναλλακτική πορεία της χώρας από αυτήν των μνημονίων.

Έτσι, επέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ να καπηλευθεί τα συνθήματα του λαϊκού κινήματος, να ηγεμονεύσει σε αυτό, και να το οδηγήσει στη γνωστή ήττα. Κανείς δε θα ξεχάσει ποτέ την άρνηση του ΚΚΕ να «κυβερνήσει στον καπιταλισμό», δηλ. στην ουσία να προτείνει μια άμεση διέξοδο στον λαό, όταν οι δημοσκοπήσεις το έδειχναν να συγκεντρώνει την εμπιστοσύνη του λαού πολύ περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κανείς δε θα ξεχάσει ούτε το άκυρο στο δημοψήφισμα του 2015 (με ερώτημα αν αποδεχόμασταν μια ειδική εκδοχή μνημονίου που ονομάστηκε «πρόταση Γιούνγκερ»), ενισχύοντας, στην ουσία, το ΝΑΙ, για το οποίο πάλευε σύσσωμη η ντόπια ολιγαρχία, οι μεγαλύτεροι εργοδότες, η ξεπουλημένη ΓΣΕΕ, και τα κοράκια των ΜΜΕ, και για το οποίο απειλούσαν και εκβίαζαν τον ελληνικό λαό οι γραφειοκράτες της ΕΕ.

Τέλος, κανείς δε θα ξεχάσει τις δηλώσεις Κουτσούμπα (βίντεο και γραπτά) μετά το ηρωικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού, όταν μας είπε, στην ουσία, ότι το ΚΚΕ προτιμάει την ελεγχόμενη χρεωκοπία εντός Ευρώ (κάτι που ήταν δυνατό μόνο με μνημόνιο), αντί για την ανεξέλεγκτη χρεωκοπία εκτός Ευρώ, η οποία θα μπορούσε να ανοίξει και δυνατότητες γενικότερης ρήξης με την ΕΕ και τους δανειστές:

Ξεκαθαρίσαμε το εξής ζήτημα, ότι η αδιέξοδη αυτή πολιτική οδηγεί σε δύο εκδοχές: Είτε να υπογράψουν, όπως φαίνεται και όπως δρομολογείται – θα τα δούμε βέβαια τις επόμενες μέρες – μια επώδυνη συμφωνία, με σκληρά αντιλαϊκά μέτρα – νέο μνημόνιο ή να δρομολογηθούν εξελίξεις κρατικής χρεοκοπίας, με grexit, με έξοδο από το ευρώ ή με διπλό νόμισμα ή με οτιδήποτε άλλο. […] Η θέση του ΚΚΕ είναι ότι και οι δύο αυτές εκδοχές, είτε δηλαδή συμφωνία με μνημόνιο και σκληρά μέτρα, είτε grexit ή οτιδήποτε άλλο, θα είναι σε βάρος του ελληνικού λαού.

Ούτε τότε το ΚΚΕ επέλεξε να αγωνιστεί μαζί με τον ελληνικό λαό για να μην ανατραπεί το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, και να μην επιβληθεί αυτό που ονομάζει σήμερα ως το «χειρότερο» μνημόνιο όλων.

Και δε θα τα ξεχάσουμε όλα αυτά, διότι, στην πρόσφατη ανακοίνωση της ΚΕ του, και αφού «τσίμπησε» 2% στις τελευταίες εκλογές, επέδειξε τη χαιρεκακία της «κομμουνιστικής ΤΙΝΑ» (ότι δηλ. δεν υπάρχει καμία άμεση εναλλακτική λύση για τον λαό, εκτός της «επανάστασης» που επαγγέλλεται το ΚΚΕ…), δηλώνοντας ότι δικαιώνεται για την πολιτική του, τις θέσεις και τις «εκτιμήσεις» του, και καλώντας τον λαό να το καθιστήσει τη «μοναδική μαχητική» αντιπολίτευση – που αλλού; – μα φυσικά στις επερχόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές…

Έπρεπε, όμως, να ενταθούν η διεθνής καπιταλιστική κρίση και οι διεθνείς αντιθέσεις, τις οποίες οξύνει σήμερα ο ιμπεριαλισμός, ειδικά στα μέτωπα της Ουκρανίας, του Ιράν/Συρίας, και της Ταϊβάν, για να αποκαλυφθεί πλήρως η φύση της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ, ξεχνώντας ότι λειτουργεί σε μια χώρα μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όπως και τη λενινιστική προσταγή του ντεφετισμού (δηλ. του αγώνα για την ήττα του ιμπεριαλιστή «μας» στον πόλεμο), δηλώνει στα λόγια ότι δεν «επιλέγει ιμπεριαλιστή». Την ίδια ώρα, ξοδεύει πολύ μελάνι για να μας πείσει ότι έχει γεμίσει ο κόσμος ιμπεριαλιστές! Μάλιστα, τους εντοπίζει όλο και περισσότερο σε εκείνες τις χώρες που αγωνίζονται ενάντια, ή και πολεμούνε ευθέως, το ΝΑΤΟ κα την ΕΕ, τους ιμπεριαλιστές «μας» δηλαδή… Έτσι, παρατηρούμε – με ντροπή – το ΚΚΕ να διαδηλώνει ενάντια στη ρωσική Πρεσβεία, να αρνείται να συμβάλει για ένα αντιιμπεριαλιστικό κίνημα αντίστοιχο ή και μεγαλύτερο εκείνου με αφορμή τη νατοϊκή επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, όπως θα όφειλε, αντίθετα να συμβάλει με απαράδεκτους, φραξιονιστικούς τρόπους στο σημερινό σχίσμα στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, έως και το ηγετικό του στέλεχος, την Αλέκα Παπαρήγα, να μιλάει για δίκαιο πόλεμο από την πλευρά του ουκρανικού λαού…

Εξ’ ου και στην προηγούμενη αρθρογραφία μας μιλήσαμε ξεκάθαρα για μια εκ πρώτης όψεως «κεντριστική», στην πράξη, όμως, κεκαλυμμένα σοσιαλσωβινιστική (δηλ. “σοσιαλισμός στα λόγια, σωβινισμός – εθνικισμός – στην πράξη”), πολιτική γραμμή κι ηγεσία του ΚΚΕ, που θα έκανε και τον Κάουτσκι να ντρέπεται… Η πολιτική αυτή συντονίζεται με τα συμφέροντα της εργατικής αριστοκρατίας της ΕΕ, και αυτή, με τη σειρά της, με την ιμπεριαλιστική στρατηγική, παρά την αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική ρητορεία.

Τι συμβαίνει λοιπόν;

• Είναι ιμπεριαλιστικός ή κυρίαρχα αμυντικός ο πόλεμος της Ρωσίας ενάντια στο ΝΑΤΟ, στο έδαφος της Ουκρανίας (πλέον και στο δικό της…);
• Είναι ιμπεριαλιστικές χώρες οι BRICS+, αναδυόμενοι διεκδικητές της ηγεμονίας του κόσμου, οι οποίοι προκαλούν πολέμους και ανακατατάξεις παγκοσμίως, ή, αντίθετα, συνασπίζονται οι υπό εκμετάλλευση ή/και εθνική καταπίεση χώρες του κόσμου για να αποτινάξουν από πάνω τους τον ιμπεριαλιστικό ζυγό;
• Οι σημερινές διεθνείς αντιθέσεις είναι κυρίως «ενδοϊμπεριαλιστικές», ή, αντίθετα, εκφράζουν την αγωνιώδη προσπάθεια του ιμπεριαλισμού να ξεπεράσει την οικονομική του κρίση μέσω της υποταγής και λεηλασίας όλου, πλέον, του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων και των χωρών της Ευρασίας όπου εκδηλώθηκαν οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις κατά τον 20ό αιώνα;
• Είναι αδιάφορη η «πολυπολικότητα» για τη στρατηγική και τακτική των κομμουνιστών, ή, αντίθετα, ανοίγονται ιστορικές ευκαιρίες για τους κομμουνιστές για τις επαναστάσεις του 21^ου αιώνα, είτε ζουν σε χώρες που κυβερνάνε τα κομμουνιστικά κόμματα και αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό, είτε σε χώρες, όπως η Ελλάδα, εξαρτημένες σε αυτόν, που χρειάζεται να επαναστατήσουμε για να του πάρουμε την εξουσία;

Ας κρίνει ο αναγνώστης, συγκρίνοντας τις θέσεις του ΚΚΕ, και τις απαντήσεις του Κουβανού Προέδρου, παρακάτω, και ας αναρωτηθεί γιατί διαφέρουν τόσο πολύ…

Και αν η απάντηση είναι ότι το ΚΚ Κούβας «οπορτουνίζει» ή «βάζει νερό στο κρασί του», διότι «κυβερνά» και το ζορίζει το ιμπεριαλιστικό εμπάργκο, η απάντησή μας είναι ότι αυτό το νόμισμα έχει και την άλλη του πλευρά: ότι το ΚΚΕ (και εν μέρει και η εξωκοινοβουλευτική κομμουνιστογενής Αριστερά), βολεύονται με τον ρόλο της αιώνιας, αφ ‘υψηλού, και «ιδεολογικά καθαρής», έως και «μοναδικής μαχητικής» αντιπολίτευσης, αυτής για την οποία δε χρειάζεται ποτέ η επαναστατική πράξη ως κριτήριο της «θεωρητικής αλήθειας»… Βλέπετε, πέραν του ανοιχτά «δεξιού», υπάρχει και ο αριστερίστικος δρόμος για να καταλήξει κανείς σε μικροαστικές θέσεις, και στην αγκαλιά της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής…

Σε κάθε περίπτωση, η ανάγκη για ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα στη χώρα μας, ένα κόμμα με πρόταση εξουσίας, σε στενή διεθνή συνεργασία με τα κομμουνιστικά κόμματα που είτε από θέσεις αντιπολίτευσης, όπως το ΚΚΡΟ και το ΚΕΚΡ της Ρωσίας, είτε από θέσεις εξουσίας, όπως τα ΚΚ Κούβας, και Κίνας, παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, έχει καταστεί επείγουσα ανάγκη.

 

 

 

[1] Λένιν ΒΙ. (2013). Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση. Σύγχρονη Εποχή. Αθήνα. Για την ήττα της κυβέρνησης της χώρας σου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. σελ. 82-90. Οι τονισμοί δικοί μας.

[2] Στο ίδιο έργο της σημ. 1, Κεφάλαιο Ι. Οι αρχές του σοσιαλισμού και ο πόλεμος του 1914-1915. Για την ήττα της κυβέρνησης της ‘χώρας σου’ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. σελ. 126-127. Οι τονισμοί δικοί μας.

[3] Από το ίδιο έργο με τις σημ. 1 & 2, Το στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης. σελ. 224 – 225. Οι τονισμοί δικοί μας.

[4] Αντίστοιχα ισχύουν και για την πλειοψηφία της εγχώριας κομμουνιστογενούς και «αντικαπιταλιστικής» εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (πχ ΝΑΡ, ΣΕΚ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κοκ) στη χώρα μας, σε ευθεία αντίθεση ακόμη και με το κοινό λαϊκό αίσθημα και τα αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά του λαού μας. Ωστόσο, εδώ θα επικεντρώσουμε την πολεμική μας στο ΚΚΕ, όχι μόνο γιατί είναι ο συντριπτικά μεγαλύτερος πολιτικός κομμουνιστογενής φορέας στη χώρα μας, αλλά και γιατί κινητοποιεί τους τεράστιους υλικούς του πόρους, τόσο εγχώρια, όσο και διεθνώς, για να υποστηρίξει τη σοσιαλσωβινιστική του πολιτική γραμμή ενσωμάτωσης του λαού στην ιμπεριαλιστική στρατηγική.

 

 

Οι τονισμοί με έντονα γράμματα είναι δικοί μας. Τις δικές μας θέσεις για τα ζητήματα που θίγει η συνέντευξη τις έχουμε καταγράψει αλλού αναλυτικά (βλ. εδώ μια σχετική αρθρογραφία).

 

Σχέσεις μεταξύ Κούβας και Ρωσίας

Ερωτηθείς σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ Αβάνας και Μόσχας, ο Díaz-Canel τις χαρακτήρισε “εξαιρετικές”, προσθέτοντας ότι “ανταποκρίνονται στους ιστορικούς δεσμούς φιλίας, στους ιστορικούς δεσμούς αδελφοσύνης που σφυρηλατήθηκαν από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία σηματοδότησε πολλά ορόσημα στις σχέσεις μεταξύ των εθνών μας και των λαών μας”. “Έχει πολλά να κάνει με αυτή την ιστορία, με αυτή τη βάση, αλλά έχει επίσης πολλά να κάνει με τον σκοπό και τη βούληση που υπήρξε και από τις δύο πλευρές, και από τα δύο έθνη, να ενισχύσουν τις σχέσεις τους εν μέσω της αβεβαιότητας αυτού του περίπλοκου κόσμου”, είπε, δηλώνοντας ότι θεωρεί τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν “έναν ειλικρινή φίλο της Κούβας, ο οποίος το έχει αποδείξει και με πράξεις”. Ο Κουβανός ηγέτης ευχαρίστησε τη Μόσχα για την ανθρωπιστική συμβολή της στον τομέα των τροφίμων και των φαρμάκων, υπογραμμίζοντας επίσης τη συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών στους τομείς της οικονομίας, της ενέργειας, των μεταφορών, της βιομηχανίας, των φαρμάκων, μεταξύ άλλων.

“Θα έλεγα ότι, εν ολίγοις, πρόκειται για μια σχέση φίλων, είναι μια σχέση με στρατηγικούς πολιτικούς όρους, είναι μια σχέση που βασίζεται σε ένα αίσθημα σεβασμού, φιλίας, σύμπτωσης σε πολιτικά ζητήματα και επίσης με δυνατότητες κοινής, αμοιβαίας συμμετοχής, με οφέλη και για τα δύο μέρη στις οικονομικές-εμπορικές και χρηματοοικονομικές σχέσεις, διότι υπάρχουν επίσης έργα που έχουν να κάνουν με τη χρηματοδότηση και τα οποία αναπτύσσονται από κοινού. Θα έλεγα ότι υπάρχει μια ανανεωμένη στιγμή στις σχέσεις μας και είμαστε πολύ ευγνώμονες για την υποστήριξη της Ρωσικής Ομοσπονδίας”, δήλωσε.

Ο επικεφαλής του κράτους τόνισε επίσης ότι η Κούβα καταδικάζει και απορρίπτει “την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα σύνορα της Ρωσίας”, καθώς και “όλα τα μέτρα και τις κυρώσεις που έχουν εφαρμοστεί ως μέθοδος εξαναγκασμού κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας”.

Απαντώντας σε όσους επικρίνουν τους δεσμούς της Ρωσίας με την Κούβα, ο πρόεδρος είπε ότι “ένας ισχυρός γείτονας μας μπλοκάρει και όλο και περισσότερο σφίγγει τον αποκλεισμό του, σφίγγει τη λαβή του πάνω μας και προσπαθεί και συνεχίζει να προσπαθεί να μας γοητεύσει με τραγούδια σειρήνων”. Εν τω μεταξύ, “καταφθάνουν φίλοι από άλλα μέρη, από άλλα γεωγραφικά πλάτη, οι οποίοι πραγματικά μας υποστηρίζουν με συγκεκριμένες δράσεις και με όρους που δεν επηρεάζουν την κυριαρχία μας“. “Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής σύγκρουσης στον κόσμο, έχει γίνει μια εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης για τη δυσφήμιση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και των αξιών του ρωσικού λαού”, είπε.

 

Η επιδίωξη της πολυπολικότητας και ο ρόλος των BRICS

Ο Díaz-Canel δήλωσε ότι οι διεθνείς σχέσεις βασίζονται πλέον στην επιθετική πολιτική των ΗΠΑ, οι οποίες “χτίζουν συνεχώς τείχη, εφαρμόζουν καταναγκαστικές κυρώσεις, εκβιασμούς, επιθετικότητα, συκοφαντίες”. “Από την άλλη πλευρά, σε οικονομικό επίπεδο, αυτή η ηγεμονική πολιτική εκδηλώνεται με τον απόλυτο έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και από οργανισμούς όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Και όλα αυτά δημιουργούν τεράστια αβεβαιότητα ως προς το πώς μπορούν να επιλυθούν τα προβλήματα που επιβαρύνουν τον κόσμο”, είπε, τονίζοντας ότι “επικρατεί μια εντελώς άδικη, αντιδημοκρατική διεθνής οικονομική τάξη”.

Ο πρόεδρος μίλησε επίσης για το μπλοκ που αποτελείται από τη Βραζιλία, τη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα και τη Νότια Αφρική (BRICS).

Οι BRICS παρουσιάζουν “μια σημαντική εναλλακτική λύση για την οικονομική και εμπορική ολοκλήρωση, κυρίως των χωρών με αναδυόμενες οικονομίες, των φτωχότερων χωρών, των χωρών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, των χωρών του Νότου”.

Ο Díaz-Canel επεσήμανε ότι οι BRICS, “πάνω απ’ όλα, υπερασπίζονται την πολυπολικότητα, την πολυμέρεια στις σχέσεις”. “Και πιστεύω ότι εδώ πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε τον ρόλο, και η Κούβα αναγνωρίζει τον σημαντικό ηγετικό ρόλο που διαδραματίζει η Ρωσία για να διασφαλίσει ότι ο κόσμος κινείται προς την κατεύθυνση της πολυμέρειας. Υπερασπιζόμενοι την πολυμέρεια, οι BRICS αντιτίθενται στις αντιλήψεις του Ψυχρού Πολέμου, προσφέρουν τη δυνατότητα μιας πιο δίκαιης, πιο ισότιμης διεθνούς οικονομικής τάξης που ευνοεί τα πάντα. Προωθούν πιο συνεργατικές σχέσεις μεταξύ των χωρών στις οικονομικές και εμπορικές σχέσεις και, επιπλέον, με όλο αυτό το όραμα, ευνοούν τις σχέσεις που κάνουν την ειρήνη να διαρκεί και που εγγυώνται τη διεθνή ασφάλεια”, είπε.

Στο πλαίσιο αυτό, ο Κουβανός ηγέτης αναφέρθηκε στην πρόθεση του μπλοκ να διαχωρίσει τη θέση του από τη δολαριοποίηση στις οικονομικές-εμπορικές του σχέσεις. Το βήμα αυτό “δημιουργεί τη βάση ώστε, σε πιο περιεκτικές, πιο ευνοϊκές σχέσεις, μια ολόκληρη ομάδα χωρών να μπορέσει να ολοκληρωθεί ως προς την οικονομία της, σε οικονομικές-χρηματοοικονομικές σχέσεις, οι οποίες, απομακρυνόμενες από το δολάριο, αποφεύγουν τις κυρώσεις που επιβάλλονται από τη χρήση του δολαρίου από τις Ηνωμένες Πολιτείες ή από άλλα κέντρα εξουσίας στον κόσμο”.

Εξέφρασε την άποψη ότι, με αυτές τις προτάσεις των BRICS, θα μπορούσε να σημειωθεί πρόοδος “σιγά-σιγά προς την οικοδόμηση μιας πιο δίκαιης, πιο συνεργατικής, πιο περιεκτικής, πιο δημοκρατικής διεθνούς οικονομικής τάξης, και στο τέλος όλα αυτά θα οδηγήσουν επίσης σε περισσότερη ειρήνη και περισσότερη διεθνή ασφάλεια και περισσότερες δυνατότητες για τα πάντα”, υποστηρίζοντας ότι θα βοηθήσουν επίσης να σπάσει “η ηγεμονία” των ΗΠΑ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας”, καθώς και να “προωθηθεί η ανάπτυξη νέων μορφών οικονομικών-εμπορικών σχέσεων”. “Και πιστεύω ότι η Κούβα είναι μία από τις χώρες που πρέπει να ενσωματωθεί σε όλους αυτούς τους τρόπους αντίληψης της οικονομίας με διαφορετικό τρόπο και να μπορέσει να συμμετάσχει σε αυτού του είδους τις οικονομικο-χρηματοοικονομικές σχέσεις”, τόνισε.

 

“Η περιοχή της Λατινικής Αμερικής καλείται να ολοκληρωθεί όλο και περισσότερο”

Ομοίως, ο Miguel Díaz-Canel πιστεύει ότι “η περιοχή της Λατινικής Αμερικής καλείται να ολοκληρωθεί΄ όλο και περισσότερο”. “Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα χρέος που οφείλουν όλοι οι Λατινοαμερικανοί, διότι από την ανεξαρτησία των εθνών μας το 1800, όλοι οι Λατινοαμερικανοί ήρωες […]: Bolívar, Martí, San Martín, O’Higgins, όλοι τους, ο Benito Juárez, κάλεσαν για την ολοκλήρωση της Λατινικής Αμερικής, για την ανάγκη μιας ενιαίας Αμερικής”, είπε.

“Και εξακολουθούμε να το οφείλουμε αυτό, νομίζω ότι έχουμε ολοκληρωθεί, αλλά έχουμε ακόμη πολλά πράγματα να κάνουμε και κυρίως να κάνουμε τα σχέδια και τις ιδέες και τους σκοπούς συγκεκριμένους”, πρόσθεσε ο πρόεδρος.

 

“Ήπια πραξικοπήματα” των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική

Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο Κουβανός πρόεδρος υπενθύμισε ότι “στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής υπήρχε πάντα […] μια τεράστια ικανότητα της αμερικανικής κυβέρνησης να προσαρμόζεται στις περιστάσεις και να προωθεί πάντα τα συμφέροντά της και να προσπαθεί να κερδίσει για τα συμφέροντά της στην πραγματικότητα”. “Τον τελευταίο καιρό, κάθε φορά που βγαίνει μια δημοκρατική κυβέρνηση που εκπροσωπεί το λαό, με ηγέτες της Αριστεράς, που την κινούν από τα Αριστερά, που αναπτύσσουν κυβερνητικά προγράμματα που δεν υποτάσσονται στα συμφέροντα των ΗΠΑ, οι ΗΠΑ κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να την ανατρέψουν. Και τον τελευταίο καιρό δεν χρησιμοποιεί τα πραξικοπήματα, ας πούμε, τα πραξικοπήματα αυτά με τις επιθέσεις και τις στρατιωτικές επεμβάσεις που γνωρίζουμε από μια άλλη εποχή, από τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80”, είπε.

Τώρα, όμως, η Ουάσινγκτον καταφεύγει σε “ήπια πραξικοπήματα”, καθώς και στη χρήση μη συμβατικού πολέμου και του μέσου της “δικαστικοποίησης της πολιτικής”. Είπε ότι χρησιμοποιεί “μια υπερβολή και μια δίωξη που βασίζεται σε μια κατασκευή ψεμάτων, συκοφαντιών, ψευδών ιστοριών για αυτούς τους ηγέτες της Αριστεράς, για την οικογένειά τους, για τους φίλους τους, για όλο το περιβάλλον τους με βάναυσο τρόπο”.

 

“Η Κίνα αποτελεί μεγάλη ανησυχία για τις Ηνωμένες Πολιτείες”.

Ο πρόεδρος εξέφρασε επίσης τη θέση των ΗΠΑ σχετικά με την Κίνα και ανέφερε ότι η χώρα αυτή “είναι μια μεγάλη ανησυχία για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως και η Ρωσία επίσης λόγω του σχετικού ρόλου που διαδραματίζουν σε διεθνές επίπεδο στην πολιτική, επειδή είναι δυνάμεις που υπερασπίζονται μια άλλη διεθνή οικονομική τάξη, υπερασπίζονται την πολυμέρεια, υπερασπίζονται την ειρήνη, υπερασπίζονται τον σεβασμό μεταξύ των εθνών και, από την άλλη πλευρά, λόγω της ανάπτυξης του οικονομικο-χρηματοοικονομικού δυναμικού της Κίνας”.

“Αν εξαπολύουν επίσης στρατηγικές εξόντωσης των μέσων ενημέρωσης προς αυτές τις χώρες, τότε εξαπολύουν επίσης επιθετικότητα και κατασκευάζουν τρόπους για να δυσφημίσουν και να δυσφημίσουν αυτές τις χώρες, και ένα από αυτά τα παραδείγματα είναι το ζήτημα της Ταϊβάν”, είπε. Ο Díaz-Canel τόνισε ότι η κινεζική κυβέρνηση αναγνωρίζεται από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ως ο νόμιμος εκπρόσωπος του κινεζικού λαού, οπότε “όλα αυτά που συμβαίνουν σε σχέση με την Ταϊβάν είναι παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας”. “Η Κούβα καταδικάζει την παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Κίνας, η Κούβα καταδικάζει και βλέπει με ανησυχία την επιθετική στρατιωτική παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους στα Στενά της Ταϊβάν που προσπαθούν να δημιουργήσουν εστία σύγκρουσης στην περιοχή. Η Κούβα υπερασπίζεται αμετάβλητα, με συνέπεια και αμετάκλητα το δικαίωμα της Κίνας στην επανένωση και το δικαίωμα να υπερασπιστεί την έννοια της μίας Κίνας. Ως εκ τούτου, οτιδήποτε άλλο ενεργεί εναντίον αυτού θεωρούμε παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Κίνας”, δήλωσε.