Διακοπές: ένα ζήτημα βαθιά ταξικό

του Βασίλη Λιόση

Τα τελευταία χρόνια όλο και λιγότεροι Έλληνες πάνε διακοπές. Σχεδόν ένα στους δύο αδυνατεί να ξοδέψει τα απαιτούμενα ποσά για να πάει έστω και λίγες ημέρες εκτός της έδρας του προκειμένου να αλλάξει παραστάσεις, να πάρει τις ανάσες του, να απολαύσει τα λεγόμενα μπάνια του λαού, να αναπαράγει την εργατική του δύναμη, για να το πούμε με όρους πολιτικής οικονομίας.

Δεν χρειάζεται δα να είναι κάποιος βαθύς μελετητής των κοινωνικών φαινομένων για να κατανοήσει πως ο λόγος είναι η οικονομική πίεση που υφίσταται η ελληνική οικογένεια. Άνευ προηγουμένου συμπίεση των μισθών από το 2010 κι έπειτα, εκρηκτική ανεργία και πληθωρισμός που σπάει ρεκόρ δεκαετιών. Συγκεκριμένα, όσον αφορά τον πληθωρισμό, έχει υπολογιστεί ότι επέστρεψε στα επίπεδα του 1978! Τέτοια κονιορτοποίηση των δικαιωμάτων και του εισοδήματος των Ελλήνων για να επιστρέψουμε σχεδόν μισό αιώνα πίσω! Τέτοια αφαίμαξη για να φτάσει το χρέος το 200% (να υπενθυμίσουμε ότι όταν ξεκίνησε η εφαρμογή των μνημονίων το χρέος της Ελλάδας ήταν στο 140%)!

Ειδικότερα για τις διακοπές έχει υπολογιστεί ότι μία τετραμελής οικογένεια, με ένα αυτοκίνητο και με επταήμερες διακοπές σε κάποιο νησί του Αιγαίου, ενώ πέρσι χρειαζόταν 3.270 ευρώ, αυτή τη στιγμή χρειάζεται 5.480 ευρώ! Δηλαδή, ενώ ήδη μιλάγαμε για ένα πολύ μεγάλο ποσό, τώρα αυτό το ποσό έχει γίνει εξωφρενικά μεγάλο. Ποιος θα μπορέσει να πάει διακοπές; Ή δεν θα πάει καθόλου ή θα συμβιβαστεί με λίγες ημέρες.

Πού είναι η κρατική μέριμνα για τους πιο αδύναμους κι εν γένει για τους εργαζόμενους; Ο κοινωνικός τουρισμός αφορά μικρά τμήματα του πληθυσμού και οι παροχές του είναι έτσι κι αλλιώς λίγες. Αυτό το κράτος (το καπιταλιστικό κράτος), αυτή η κυβέρνηση (η καπιταλιστική κυβέρνηση), δεν νοιάζονται αν οι άνθρωποι της εργασίας μοχθούν όλο τον χρόνο αλλά δεν μπορούν να ζήσουν ανθρώπινα. Δεν νοιάζονται αν οι εργαζόμενοι διαλύονται οικονομικά αλλά και ψυχολογικά. Το ζητούμενο είναι να αυξάνονται τα κέρδη της ολιγαρχίας (δεν υπάρχει μόνο ρωσική ολιγαρχία όπως μας έχουν γανώσει τον εγκέφαλο τόσο καιρό αλλά και ελληνική). Και όσον αφορά την ελληνική ολιγαρχία μπορεί να διασκεδάζει στα γκέτο που έχει φτιάξει όπως αυτό της Μυκόνου, εν μέσω αφρωδών οίνων, ξαπλώστρων που νοικιάζονται ακόμη και για χιλιάδες ευρώ, επίδειξης πλούτου και κακογουστιάς.

Η απαίτηση πρέπει να είναι πάνδημη. Φθηνές και πολυήμερες διακοπές για όλους τους εργαζόμενους. Αλλά για να γίνει αυτό μάλλον πρέπει να φροντίσουν οι από κάτω να στείλουν για διακοπές τους από πάνω. Μια κι έξω…