Ο ελέφαντας στο δωμάτιο της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς
του Διονύση Περδίκη
Στο άρθρο αυτό σχολιάζουμε την παρέμβαση της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς (στο εξής «Αριστερά» για συντομία) στην πολιτική συγκυρία εν μέσω (α) μεγάλων απεργιών και διαδηλώσεων μετά το πολύνεκρο δυστύχημα των τρένων στα Τέμπη, (β) αναζωπύρωσης της καπιταλιστικής κρίσης, (γ) όξυνσης της (πολεμικής) αντιπαράθεσης του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού με τους λαούς και κράτη που δεν υποτάσσονται στην παγκόσμια ηγεμονία του, και (δ) μακράς προεκλογικής περιόδου με σημάδια νέας πολιτικής κρίσης στη χώρα μας.
Η κριτική μας βασίζεται σε μια αντίληψη για την κυρίαρχη κοινωνική αντίθεση στην ελληνική κοινωνία, και τη σχέση της με την πολιτική, ως διαλεκτική ενότητα στρατηγικής και τακτικής, την οποία αναλύσαμε σε προηγούμενο άρθρο. Το κύριο συμπέρασμα του άρθρου είναι η απουσία εκείνου του πολιτικού φορέα που θα σχεδιάσει και θα υλοποιήσει μια πολιτική κατά μήκος της αντίθεσης αυτής με «επιστήμη και τέχνη».
Όλα τριγύρω αλλάζουνε, και όλα τα ίδια μένουν…
Πέρασαν τουλάχιστον 8 χρόνια από την προηγούμενη φορά που …απέτυχε η Αριστερά να προσφέρει μια διέξοδο στον λαό της χώρας μας εν μέσω κρίσης, και, καθώς πυκνώνουν τα σημάδια ότι ίσως πλησιάζει ο …επόμενος γύρος, προκαλεί κατάθλιψη το να παρατηρούμε πολιτικές επιλογές ίδιες και χειρότερες από αυτές που παρατηρήθηκαν στην περίοδο 2008-2015.
Το ΚΚΕ δεν επαναλαμβάνει απλά την τακτική του να «νίπτει τας χείρας του» απέναντι στα κύρια πολιτικά ερωτήματα που θέτει η ζωή («χρεωκοπία με μνημόνια εντός Ευρώ και με φιλο-ΕΕ κυβέρνηση ή χωρίς μνημόνια, εκτός Ευρώ και σε ρήξη με – δυνητικά σε πορεία αποδέσμευσης από – την ΕΕ;», «ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο σχετικό δημοψήφισμα;»), αλλά, πλέον, την έχει διευρύνει και εξελίξει: «αδιάφορο αν θα κυριαρχήσει ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός και επί της Ρωσίας και της Κίνας και επί ολόκληρου του κόσμου», «αδιάφορο και αν θα ιδιωτικοποιηθεί και …η μάνα που τους γέννησε» (για να θυμηθούμε τον ποιητή), και σε κάθε περίπτωση, δεν χρειάζεται και να σκάμε και πολύ για κρατικοποιήσεις, για όσο ζούμε στον «καπιταλισμό»… Μόνη λύση το «να βγάλουμε συμπεράσματα» και να ψηφίσουμε για «ΚΚΕ δυνατό», αλλά προσοχή! όχι τόσο δυνατό που να μπει και στο πραγματικό πρόβλημα του να κυβερνήσει, διότι αυτή είναι δουλειά του …λαού!… Η μπάλα στην εξέδρα, και το μαγαζί – γωνία, ή μοναστήρι, να είναι καλά…
Το σεχταριστικό κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αντικαπιταλιστικής/κομμουνιστικής Αριστεράς (κυρίως το ΝΑΡ), απαλλαγμένο, πλέον, από τα «βαρίδια» όσων πίεζαν για συνεργασία με τους «ρεφορμιστές», μπορεί τώρα μια χαρά να καλεί τον λαό σε «αντικαπιταλιστική επανάσταση» (ή «ανατροπή») για την εφαρμογή και του παραμικρού «αντικαπιταλιστικού» (στην πραγματικότητα ριζοσπαστικού μεταρρυθμιστικού) στόχου, και να κατεβαίνει στις εκλογές όπως και το ΚΚΕ, με πρόγραμμα την «επανάσταση/ανατροπή».
Άλλο που δεν ήθελε και η ριζοσπαστική Αριστερά (ΛΑΕ, η «ρεφορμιστική»…), βρήκε την ευκαιρία για να προσκολληθεί – ως μειοψηφία πάντα – στον επόμενο σχηματισμό προσωποπαγούς κόμματος του ουτοπικού σοσιαλφιλελευθερισμού με πιθανότητες κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης (ΜΕΡΑ25), με ελάχιστη πρόνοια για την προγραμματική αξιοπιστία, ή τη λαϊκή κινηματική δυναμική, που απαιτεί η «πραγματική ρήξη».
Έμεινε το μη σεχταριστικό κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αντικαπιταλιστικής/κομμουνιστικής Αριστεράς με άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα και να υπερβεί τα ανυπέρβλητα· μια προσπάθεια που έμοιαζε εξαρχής καταδικασμένη για λόγους που θα γίνουν κατανοητοί παρακάτω.
Έτσι, μένουν το ΚΚΕ, ως ένας όλο και πιο ακίνδυνος για το σύστημα πολιτικός Πόντιος Πιλάτος, και το ΜΕΡΑ25, ως ο πιθανός αποδιοπομπαίος τράγος της επόμενης ήττας, ως οι μόνοι εκπρόσωποι της Αριστεράς στην κεντρική πολιτική σκηνή, και το εργατικό – λαϊκό κίνημα σε ανάταση μεν, πολιτικό αδιέξοδο δε…
Ο ελέφαντας της κυρίαρχης αντίθεσης
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια πολιτική συγκυρία αντιφατική.
Από τη μια, λείπουν από τα αμέσως προηγούμενα χρόνια εκείνοι οι κοινοί αγώνες και η ανάταση του εργατικού – λαϊκού κινήματος που θα αποτελούσαν τη βάση για θετικές πολιτικές εξελίξεις, ενώ η εμπειρία της ήττας της προηγούμενης περιόδου έχει αφήσει τα σημάδια κα τις πληγές της που ακόμη να επουλωθούν.
Από την άλλη, όμως, η εμπειρία αυτή έχει κάνει πιο σοφό τον ελληνικό λαό, και τον έχει φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο να συνειδητοποιήσει τον πραγματικό του αντίπαλο, στη βάση της κυρίαρχης κοινωνικής αντίθεσης, το ότι δηλ. δεν υπάρχει καμία εύκολη διέξοδος στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση της χώρας χωρίς σύγκρουση με την ελληνική ολιγαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου, και τους ξένους, ιμπεριαλιστές πάτρωνές της (ΕΕ, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, δανειστές, ΔΝΤ, κοκ). Δεν είναι τυχαία η μετατόπιση προς τα αριστερά τόσο της ΛΑΕ, όσο και του ΜΕΡΑ25, πχ το ξεκαθάρισμα της θέσης για ρήξη/έξοδο από την ΕΕ για τη ΛΑΕ, και η – φραστική έστω – υιοθέτηση αντιΕΕ και αντιΝΑΤΟ πολιτικών στόχων από την πλευρά του ΜΕΡΑ25. Ως αποτέλεσμα, στην Ελλάδα, δηλ. μια χώρα της ΕΕ, πλέον δεν υπάρχει σχηματισμός της Αριστεράς που να προβάλει οποιοδήποτε θετικό πρόταγμα με φιλοΕΕ πρόσημο, όπως ήταν πχ παλιά ο Συνασπισμός/ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλο, βέβαια, τι λέει ο καθένας, και άλλο τι εννοεί ή είναι πρόθυμος πραγματικά να κάνει…
Διότι, ενώ, λοιπόν, η ίδια η πραγματικότητα οδηγεί τον ελληνικό λαό στο να συνειδητοποιήσει, όλο και πιο αυθόρμητα, τον πραγματικό αντίπαλο, και τη δυσκολία της κατάστασης, οι δυνάμεις της Αριστεράς προτιμούν να πολιτεύονται προβάλλοντας άλλου είδους δίπολα, σε μεγάλο βαθμό αυτοαναφορικά, που ελάχιστα δηλ. απασχολούν τον ελληνικό λαό έξω από τον μικρόκοσμο της Αριστεράς αυτής:
- «Αντικαπιταλισμός/Σοσιαλισμός/Κομμουνισμός – Καπιταλισμός», ή και σε πιο …αναρχοαυτόνομες εκδοχές («κέρδη/κεφάλαιο/κράτος/αφεντικά» – «εργασία/καταπιεσμένοι») λες και η πολιτική πάλη διεξάγεται κυρίως με αφηρημένους όρους στη σφαίρα της θεωρίας και της ιδεολογίας…
- «Αριστερά – Δεξιά», λες και είμαστε στο …’80, και να μην υπήρξε ποτέ η … «πρώτη φορά» που να έδειξε και στην πράξη ότι δεν είναι η αναφορά στην «Αριστερά» (ή «Δεξιά») και στη (αντι)νεοφιλελεύθερη διαχείριση αυτό που πραγματικά χωρίζει την ελληνική πολιτική σκηνή σε δύο στρατόπεδα…
- «Διαχειριστική – Αντιδιαχειριστική Αριστερά» που «θέλει» ή «δεν θέλει» να κυβερνήσει, λες και είμαστε είτε στη δεκαετία του 1920, όταν πρωτοασχολήθηκε με αυτό το πρόβλημα το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, ως ένα πρόβλημα τακτικής, και όχι στρατηγικής, ή λες και το πρόβλημα του ελληνικού λαού είναι εάν θα τον κυβερνήσουν ποτέ οι συναγωνιστές του ΝΑΡ, για τους οποίους τα γεγονότα του 1989-1990 (κυβερνήσεις με τη συμμετοχή του ΚΚΕ και διασπάσεις του) πρέπει να είναι η σημαντικότερη περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας!
- «Πατριώτες» – «Διεθνιστές», παρόλο που η εθνική απελευθέρωση από τον ευρω-ατλαντικό ιμπεριαλισμό, και η κοινωνική απελευθέρωση από την ντόπια ολιγαρχία του (μεγάλου) κεφαλαίου συνδέονται οργανικά, και είναι ταυτόχρονα και η μεγαλύτερη διεθνιστική προσφορά που μπορεί να έχει ο ελληνικός λαός προς τους λαούς σχεδόν όλου του κόσμου, τους οποίους καταπιέζει και εκμεταλλεύεται ο ιμπεριαλισμός αυτός.
Η προβοσκίδα του ελέφαντα…
Η αδυναμία της Αριστεράς να πολιτευθεί στη βάση της ζώσας πραγματικότητας και των λαϊκών συμφερόντων επί αυτής γίνεται ακόμη πιο φανερή στη συγκυρία του ρωσονατοϊκού πολέμου στο έδαφος της Ουκρανίας. Ο πόλεμος αυτός έχει όλο και μεγαλύτερες συνέπειες και για την εργατική και λαϊκή οικογένεια στη χώρα μας, είτε λόγω της ακρίβειας, της ενεργειακής φτώχειας κοκ, που επιδεινώνουν οι ιμπεριαλιστικές κυρώσεις, είτε λόγω της αύξησης των κινδύνων για περαιτέρω, και μάλιστα καταστροφική, πολεμική εμπλοκή και της χώρας μας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στους προγραμματικούς άξονες της προεκλογικής «Πρωτοβουλίας για ενωτική κίνηση της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς» υποβαθμίζεται το θέμα του πολέμου αυτού και της στάσης απέναντί του, ενώ επικρατεί και μια κάποια «δημιουργική ασάφεια». Αυτό δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς, δεδομένων των πολύ διαφορετικών θέσεων των συμμετεχόντων οργανώσεων, οι οποίες ποικίλουν από μια θέση που σε γενικές γραμμές στέκεται από την «εδώ» πλευρά της κυρίαρχης αντίθεσης (ΛΑΕ), σε μια που ακροβατεί «πάνω στον φράχτη» (Κομμουνιστικό Σχέδιο και ΑΡΑΝ) με αντιφατικό τρόπο, έως τη θέση του ΣΕΚ, που συμμετέχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία μάλλον βρίσκεται στην απέναντι πλευρά… Ποιος μπορεί, άλλωστε, να ξεχάσει την προθυμία που δείχνουν οργανώσεις που συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΝΑΡ, ΣΕ κοκ) στο να αναπαράγουν πλευρές της νατοϊκής προπαγάνδας, όχι μόνο για τον συγκεκριμένο πόλεμο, αλλά και για κάθε «πολύχρωμη επανάσταση» που προωθείται στις χώρες που δεν υποτάσσονται στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό; Πχ δεν ήταν στελέχη του ΣΕΚ που καλούσαν σε κλείσιμο της συριακής Πρεσβείας στην Ελλάδα, ως «βασιλικότεροι του βασιλέως»;..
Ο πόλεμος στην Ουκρανία:
α. έρχεται σε μια εποχή μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης, και μάλιστα στις μητροπόλεις του καπιταλισμού, συμπεριλαμβανομένων των χωρών της ΕΕ,
β. έχει άμεσες συνέπειες για την εργατική – λαϊκή οικογένεια της χώρας μας,
γ. και ενέχει ή συνδέεται με ιστορικές δυνατότητες αποσταθεροποίησης της αστικής εξουσίας στις χώρες της ΕΕ (βλ. τις συνέπειες για τη βιομηχανία και οικονομία της ΕΕ από τις κυρώσεις, τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις σε Τσεχία και Γερμανία, τις απεργίες στη Γαλλία, κοκ),
δ. καθώς διαγράφεται μια πορεία ήττας του ΝΑΤΟ, ακύρωσης της στρατηγικής του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού για διατήρηση της παγκόσμιας ηγεμονίας του, και ανάδειξης εναλλακτικών πόλων ισχύος, και, επομένως, και επιλογών …επιβίωσης για όποιες χώρες επιλέξουν την ρήξη με αυτόν.
Ωστόσο, η ελληνική Αριστερά δυσκολεύεται να οργανώσει ένα αντιιμπεριαλιστικό, αντινατοϊκό λαϊκό κίνημα αντάξιο της πρόσφατης ιστορίας των κινημάτων ενάντια στους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, και του Αφγανιστάν, και να το συνδέσει με τις οικονομικές διεκδικήσεις ενάντια στην ακρίβεια, τη φτώχεια, κοκ.
Άραγε, η ιστορική δυνατότητα για στρατηγική ήττα του μεγαλύτερου δυνάστη των λαών παγκοσμίως, και ειδικότερα του ελληνικού λαού, αφήνει αδιάφορη την ελληνική Αριστερά; Ενάντια σε ποιον αντίπαλο χρειάζεται να πολεμήσει ο ελληνικός λαός, και μαζί με αυτόν και οι περισσότεροι λαοί του κόσμου ως αναγκαίο, αν και όχι επαρκή από μόνο του, όρο για την εθνική και κοινωνική τους απελευθέρωση, αν όχι ενάντια στον ιμπεριαλισμό των πλουσιότερων χωρών του κόσμου, και της πιο ισχυρής στρατιωτικής συμμαχίας που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία; Ποιος παρενέβη στρατιωτικά, πολιτικά, και οικονομικά για να επιβάλει και σταθεροποιήσει την εξουσία της ελληνικής αστικής τάξης με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου; Σε ποιον χρωστάμε το άδικο και επαχθές δημόσιο χρέος; Ποιανού ο στρατός έχει μετατρέψει τη χώρα σε βάση και ορμητήριο πολέμου; Ποιανού τα μονοπώλια λεηλατούν τον φυσικό και δημόσιο πλούτο της χώρας μας;
Τι εμποδίζει την ελληνική Αριστερά να δράσει προς μια τέτοια κατεύθυνση; Ο φόβος μην τυχόν και άθελά της οδηγήσει τον ελληνικό λαό στο να υποστηρίξει την …ανάδειξη των αναπτυσσόμενων χωρών των BRICS σε νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις; Κινδυνεύουν ή καταπιέζονται, σήμερα ή στο ορατό μέλλον, οι λαοί του κόσμου από την Κίνα και τη Ρωσία; Κάνουν λάθος τα κομμουνιστικά και αριστερά κινήματα, και οι κυβερνήσεις των λαών και κρατών που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό (Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία, Β. Κορέα, Συρία, Ιράν, αφρικάνικά έθνη, κοκ), με τη στάση που κρατάνε και ξέρει καλύτερα η άμαζη, ηττημένη και σχετικά «άκαπνη» ελληνική Αριστερά; Πάντως στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο κίνδυνος ισχυροποίησης του γαλλικού, αγγλικού, και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ήδη ισχυρότερων ιμπεριαλισμών του τότε κόσμου, εις βάρος των ανταγωνιστών τους του φασιστικού άξονα, δεν εμπόδισε τους κομμουνιστές ακόμη και να συμμαχήσουν στρατιωτικά μαζί τους, προκειμένου να νικήσουν το τέρας του φασισμού/ναζισμού, με έπαθλο, μάλιστα, το να κοκκινήσει η μισή γη…
Σίγουρα τα αντινατοϊκά και αντιπολεμικά συνθήματα και στόχοι που υιοθετούν οι περισσότερες οργανώσεις της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς αποτελούν μια κάποια βάση για κινηματική συμπόρευση, όταν τουλάχιστον δεν εκτρέπονται σε βόλτες στη …ρωσική Πρεσβεία, δηλ. ενάντια στον αντίπαλο των ιμπεριαλιστών «μας» και της κυβέρνησής μας, ή όταν δεν υιοθετούνται ως συνθήματα οι στρατιωτικοί στόχοι του στρατοπέδου «μας», πχ περί αποχώρησης των ρωσικών στρατευμάτων από την ανατολική Ουκρανία (αλήθεια τους λαούς της περιοχής αυτής – και όχι μόνο τον ρωσικό/ρωσόφωνο – τους ρωτήσαμε σύντροφοι;).
Ωστόσο, είναι εμφανής η απουσία στρατηγικού οράματος για τη μετατροπή του πολέμου αυτού σε δυνατότητα για ανατροπή της εξουσίας του ιμπεριαλισμού στις χώρες μας, δηλ. τις χώρες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Μήπως, εν τέλει, η ιδεολογική ομπρέλα της «Αριστεράς» αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ανεπαρκής για να ενώσει τον λαό, και να θέσει τον πραγματικό αντίπαλο στο στόχαστρο;
…και η ουρά του ελέφαντα
Κι ενώ πορευόμασταν σχετικά ομαλά, και πάντα εντός της «σωστής πλευράς της ιστορίας», προς τις εκλογές, ήρθε το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών να συμπυκνώσει τον πολιτικό χρόνο, να βγάλει στη φόρα με δραματικό τρόπο την πραγματικότητα του εξαρτημένου, υποβαθμισμένου, και πρακτικά χρεωκοπημένου, ελληνικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, και να βγάλει ξανά αυθόρμητα τον κόσμο στο δρόμο, αγανακτισμένο και οργισμένο, σπάζοντας και την …προεκλογική νιρβάνα της Αριστεράς μας…
Σε αυτό το δυστύχημα, ή πολιτικό έγκλημα, εκδηλώνεται με τρομερή διαύγεια η κυρίαρχη αντίθεση στην ελληνική κοινωνία:
Από τη μια πλευρά της αντίθεσης παρατηρούμε:
α. ξένα, και μάλιστα κρατικά (ιταλικοί σιδηρόδρομοι, γερμανικά αεροδρόμια κοκ…), μονοπώλια να κερδοσκοπούν σε κοινωφελείς δραστηριότητες, από τη φύση τους μονοπωλιακές,
β. κατόπιν «εντολής» της ΕΕ και των «θεσμών» – δανειστών μας,
γ. με κυβερνητική υλοποίηση τόσο από τη μνημονιακή νεοφιλελεύθερη «Δεξιά», όσο και από την «αντιμνημονιακή», «αντινεοφιλελεύθερη» «Αριστερά»,
δ. με ξένα (πχ Άλστρομ) και ελληνικά (πχ Άκτωρ) μονοπώλια να κερδοσκοπούν επί του δημοσίου και των φορολογουμένων, ως υπεργολάβοι τεχνικών έργων υποδομής και ασφάλειας που υπερκοστολογήθηκαν, αλλά ουδέποτε ολοκληρώθηκαν,
ε. με υποστελέχωση και υποεκπαίδευση του προσωπικού, με το βλέμμα στις εκλογές που πλησίαζαν και στα …σχετικά ρουσφέτια,
στ. με το συνδικαλιστικό κίνημα ανίκανο να αναστρέψει τη διαδικασία υποβάθμισης και ιδιωτικοποίησης, ακόμη και όταν προσπάθησε με απεργίες και εξώδικα.
Άραγε αυτή η εικόνα περιγράφεται με ακρίβεια ως «κράτος, κεφάλαιο και κέρδος», ή αυτό συνιστά μια υπερβολικά γενικόλογη αφαίρεση από μια πολύ πιο πλούσια, συγκεκριμένη πραγματικότητα;
Από την άλλη πλευρά της αντίθεσης στέκονται δεκάδες νεκροί από τα λαϊκά στρώματα, και όχι αποκλειστικά «προλετάριοι»…, σε μεγάλο βαθμό νεολαία, και μια χώρα κομμένη στα δύο, ανίκανη να εκμεταλλευτεί ένα από τα πιο σημαντικά τεχνολογικά επιτεύγματα του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού, και βασικό όρο για μια εθνικά ανεξάρτητη ανάπτυξη: το πιο οικονομικό, περιβαλλοντικά λιγότερο επιζήμιο, και υπό κανονικές συνθήκες πιο ασφαλές, μέσο μαζικής μεταφοράς, τον σιδηρόδρομο…
Από τη μια πλευρά, λοιπόν, συναντούμε το κερδοσκοπικό υπερκέρδος του παρασιτικού ξένου και ελληνικού μονοπωλιακού κεφαλαίου εις βάρος της δημόσιας περιουσίας, χάρις σε ένα κράτος ανεπαρκές διαχειριστικά, όταν πρόκειται για λαϊκές ανάγκες, και άκρως διεφθαρμένο, όταν πρόκειται για τα κέρδη των μονοπωλίων, και, από την άλλη, εξαρτημένη υποανάπτυξη, φτώχεια και …θάνατος για τη λαϊκή πλειοψηφία: η κυρίαρχη αντίθεση στην ελληνική κοινωνία…
Άραγε υπάρχει «πέτρα» της κοινωνικής πραγματικότητας που θα σηκώσουμε και δε θα βρούμε από κάτω μια παρόμοια διαρρύθμιση των κοινωνικών αντιθέσεων; Πχ την «πέτρα» της παιδείας με ιδιωτικοποίηση και αξιολόγηση; Αυτήν της υγείας με τους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας και την ιδιωτικοποίηση και υποβάθμιση του ΕΣΥ; Αυτήν της ενεργειακής φτώχειας με την κερδοσκοπία των μονοπωλίων της ενέργειας, τόσο της κλασσικής, «βρώμικης», όσο και της «πράσινης»; Μήπως αυτή των ελεύθερων χώρων, του εξευγενισμού των πόλεων του airbnb, και των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας από ξένα και ελληνικά κερδοσκοπικά ταμεία; Για τον πόλεμο, τα είπαμε ήδη παραπάνω…
Ώρα να δούμε και τους χαυλιόδοντες του ελέφαντα!
Τις τελευταίες δεκαετίες απέτυχε η Αριστερά του «ΚΚΕ δυνατό» και «έχει ο Θεός ή ο πελαργός του σοσιαλισμού – κομμουνισμού», όπως και της προγραμματικής «δημιουργικής ασάφειας» πάνω στα κύρια ζητήματα της κυρίαρχης αντίθεσης, αυτά που χωρίζουν την ελληνική κοινωνία σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα.
Απέτυχε, όμως, και η Αριστερά που πολιτεύθηκε πάνω στη θεωρία των «ομόκεντρων κύκλων»:
- μέτωπο «κομμουνιστών/αντικαπιταλιστών Αριστερών»,
- προαιρετικά …κι άλλο μέτωπο, «ριζοσπαστών, ανατρεπτικών Αριστερών» αυτή τη φορά…,
- εργατικό – λαϊκό κίνημα που βασιλεύει ο σεχταρισμός και η έλλειψη πολιτικής προοπτικής, άλλοτε η υπερπολιτικοποίηση, κι άλλοτε, ή και ταυτόχρονα, ο οικονομισμός.
Μετά από δεκαετίες εκ του αποτελέσματος μάλλον άγονης, αναθεωρητικής ή/και απόλυτα απορριπτικής, κριτικής, είναι ώρα να αξιολογήσουμε καλύτερα εκείνες τις παραδόσεις του διεθνούς και εγχώριου κομμουνιστικού κινήματος του 20ού αιώνα που αποδείχτηκαν πιο επιτυχημένες και οδήγησαν και σε μεγάλες νίκες, όχι μόνο ήττες!
Χρειαζόμαστε:
- Ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, μεταβατική κομμουνιστική οργάνωση, συγκροτημένη με όρους πρακτικής δράσης σε μια πολιτική γραμμή κατά μήκος της κυρίαρχης αντίθεσης, και όχι με όρους ιδεολογικούς που έρχονται από το παρελθόν, και εντός της οποίας θα συζητηθούν και τα ιδεολογικά, θεωρητικά και στρατηγικά ζητήματα, σε ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο σώμα κομμουνιστών αγωνιστών, και με όσο το δυνατόν πιο δημοκρατικό τρόπο, σε μια πορεία για την οικοδόμηση νέου, πραγματικά επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος, σε επαφή και συντονισμό με κόμματα άλλων χωρών που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
- Μετωπικές επιμέρους συσπειρώσεις και γενικότερες πολιτικές συμμαχίες, όχι πάνω σε αόριστους ιδεολογικούς όρους (πχ «Αριστερά» με διάφορους επιθετικούς προσδιορισμούς) που χωρίζουν ελιτίστικα τον λαό σε «Αριστερό» και «Δεξιό», «πατριώτη» ή «διεθνιστή», «ρεφορμιστή» ή «επαναστάτη», αλλά πάνω σε ένα πρόγραμμα που να τον ενώνει, με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, και σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των μονοπωλίων και τη στρατηγική των ιμπεριαλιστών (βλ. κάποιους ενδεικτικούς άξονες)· ένα πρόγραμμα όλο και πιο επιστημονικά επεξεργασμένο, το οποίο θα ζυμώνεται στις οργανώσεις του κινήματος.
- Ανασυγκρότηση του εργατικού – λαϊκού κινήματος, από τα κάτω και από τα πάνω, ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και στον σεχταρισμό, με όσο το δυνατόν πιο πλατιά αγωνιστική συμπόρευση στη βάση του μετωπικού προγράμματος.
Όσοι, οργανώσεις ή ανένταχτοι, σκεφτόμαστε λίγο-πολύ προς αυτήν την κατεύθυνση, είναι απαραίτητο να οργανωθούμε και να δράσουμε από κοινού, …χθες αν είναι δυνατό!