«Ω Ελλάδα μας γλυκιά, δε θέλουμε το βασιλιά, τον κερατά!»

του Κώστα Γεωργόπουλου

Αυτό και πολλά άλλα τραγουδούσαν κάποιοι άλλοι πατριώτες απάνω στα βουνά της Ρούμελης προσπαθώντας να ελευθερώσουν τον τόπο από το ναζιστικό στρατό κατοχής. Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν αναφορά σε όρους, έννοιες και σύμβολα όπως πατρίδα, Ελλάδα και δημοκρατία. Σύμβολα στα οποία, μέσω των πράξεων τους, προσέδιδαν αίγλη και αξία.

Δυστυχώς, ακριβώς τα ίδια σύμβολα και όρους, καπηλευτήκαν, φαλκίδευσαν και συνεχίζουν να λερώνουν κάποιοι άλλοι “πατριώτες” που διαχρονικά έχουν αναλάβει το ρόλο του εντολοδόχου της εκάστοτε προστάτιδας δύναμης της χώρας. Τότε, ήταν η Αγγλία και μια από αυτές τις εξέχουσες προσωπικότητες “πατριωτών” ήταν ο Βασιλιάς Γεώργιος ο οποίος δρώντας ως σύγχρονος Ηρακλής, Λεωνίδας και Αχιλλέας προέταξε τα στήθη του απέναντι στις… ακτές της Αφρικής όταν τον φυγάδευε μαζί με την υπόλοιπη “Ελληνική κυβέρνηση” ο μηχανισμός της Αγγλίας στην Αίγυπτο. Εκεί, τους έβαλαν στη ψύξη για συντήρηση μέχρι να έρθει η ώρα που θα τους ξαναχρησιμοποιούσαν ως πιόνια, όπως και έγινε στα γεγονότα της απελευθέρωσης.

Αυτός ο βασιλιάς ήταν ο θείος του έκπτωτου Κωνσταντίνου, που μας άφησε χρόνους πριν από μερικές μέρες. Ο Κωνσταντίνος μας, όπως ήταν αντάξιο του ονόματος του και της γαλαζοαίματης προσωπικότητας του, συνέχισε την τιμημένη παράδοση του παππού του και φρόντισε έτσι ώστε η χώρα να μην αντικρίσει μέρα σταθερότητας χωρίς συνταγματικές εκτροπές μέσω των ωμών παρεμβάσεων της βασιλικής αυλής στα πολιτικά δρώμενα τη χώρας. Ο Κοκός μας βέβαια τα έκανε αυτά προς τέρψιν των νέων μας προστατών, των Αμερικανών δηλαδή, οι οποίοι είχαν παραλάβει τη σκυτάλη της διάσωσης της χώρας από την κομμουνιστικήν νόσον.

Μόλις λοιπόν πραγματοποιήθηκε το χουντικό πραξικόπημα των επίορκων και ντροπή για το σώμα τους συνταγματαρχών και το ακόλουθο αποτυχημένο αντιπραξικόπημα του ιδίου, ο Κωνσταντίνος σήκωσε την ασπίδα του πατέρα του και για μια ακόμα φορά ο βασιλιάς της χώρας μας, ως σύγχρονος Λεωνίδας, μάζεψε τα μπογαλάκια του και διέφυγε το εξωτερικό (αφού πρώτα είχε προσφέρει προπέτασμα νομιμότητας στους πραξικοπηματίες).

Έπειτα, ακολούθησε το δημοψήφισμα του ‘74, το οποίο και μετουσίωσε τη λαϊκή απέχθεια απέναντι στο πρόσωπο του βασιλιά της Ελλάδας και γενικότερα στον αφύσικο και νοσηρό αυτόν θεσμό, οπότε και λύθηκε το πολιτειακό της χώρας. Ποια ήταν λοιπόν η αξιοπρεπής και αντάξια της εμβέλειας του ανδρός, στάση και συμπεριφορά απέναντι στην ετυμηγορία του λαού που τόσο πολύ αγαπούσε; Το θλιβερό αυτό υποκείμενο, επαγγελματίας άεργος, δεν σταμάτησε ποτέ να δράττεται ευκαιριών που να αναμοχλεύουν ζητήματα επιστροφής στο θρόνο ενώ ταυτόχρονα απαίτησε οικονομική αποζημίωση για  την περιουσία στο Τατόι, το οποίο είχε επιστρέψει στο Ελληνικό δημόσιο. Προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο καταφέρνοντας να του επιδικαστούν 13.7 εκατ. Ευρώ τα οποία και του τα πληρώσαμε μέχρι τελευταίου σέντ.

Οι αντάρτες και αντάρτισσες στα βουνά μας το ‘40 συμπλήρωναν τον παραπάνω στοίχο τραγουδώντας “Ω Ελλάδα μας γλυκιά, δημοκρατία λαϊκιά!”. Ήταν πραγματικοί πατριώτες και θα ήθελα να ευχαριστήσω τον έκπτωτο που ο θάνατος του στάθηκε αφορμή να μνημονεύσω τις Ελληνίδες και Έλληνες που αν είχαν καταφέρει να ακουμπήσουν τα ιδανικά για τα οποία τραγουδούσαν, η Ελλάδα σήμερα ίσως και να είχε κάνει κάποια βήματα προς το συλλογικό και όχι το ατομικό, το δημοκρατικό και όχι το ολιγαρχικό. Ιδανικά τα οποία σε λίγες μέρες θα κάνουν τον Κοκό να γυρίζει μέσα στον τάφο του.