Περί ίσων αποστάσεων (με αφορμή τις εκλογές της Βενεζουέλας)

του Βασίλη Λιόση

1. Όταν οι Αμερικανοί εισέβαλλαν στο Ιράκ είχε νόημα σε εκείνη ακριβώς τη φάση να στηριχθεί πολιτικά ο Σαντάμ Χουσείν ή έπρεπε να ήμαστε με τη λογική των ίσων αποστάσεων;
2. Όταν ο δυτικός ιμπεριαλισμός βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία είχε νόημα σε εκείνη ακριβώς τη φάση να στηριχθεί πολιτικά η κυβέρνηση Μιλόσεβιτς ή έπρεπε να ήμαστε με τη λογική των ίσων αποστάσεων;
3. Όταν διαμέλιζαν οι ιμπεριαλιστές τη Συρία είχε νόημα σε εκείνη ακριβώς τη φάση να στηριχτεί πολιτικά ο Άσαντ ή έπρεπε να ήμαστε με τη λογική των ίσων αποστάσεων;
4. Όταν το ΝΑΤΟ περικύκλωνε τη Ρωσία και η ναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας δρούσε ως ενεργούμενο των ΗΠΑ είχε νόημα να ευχόμαστε την ήττα του ΝΑΤΟ ή έπρεπε να ήμαστε με τη λογική των ίσων αποστάσεων;
5. Όταν σήμερα συντελείται μία γενοκτονία στη Γάζα έχει νόημα να συνταχθούμε με την παλαιστινιακή αντίσταση ή πρέπει να είμαστε με τη λογική των ίσων αποστάσεων;
6. Και όταν σήμερα οι ΗΠΑ προσπαθούνε με τους γνωστούς τρόπους τους να επιβάλλουν τον εκλεκτό τους στη Βενεζουέλα έχει νόημα να χαιρόμαστε με τη νίκη Μαδούρο ή πρέπει να είμαστε με τη λογική των ίσων αποστάσεων;

Η πολιτική στήριξη στην οποία αναφερθήκαμε σχετίζεται με την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας των χωρών που δέχονται την επίθεση του ιμπεριαλισμού. Την υπεράσπιση της εθνικής τους ανεξαρτησίας και τη διασφάλιση της ειρήνης.

Η κριτική απέναντι στον Χουσεΐν, στον Μιλόσεβιτς, στον Άσαντ, στον Πούτιν, στην Χαμάς, στον Μαδούρο είναι και θεμιτή και αναγκαία. Οι κρίσιμες στιγμές, όμως, δεν είναι στιγμές για να ξεδιαλύνει κάποιος ζητήματα ιδεολογικής καθαρότητας. Είναι οι στιγμές που διακυβεύεται το μέλλον ενός λαού. Το πρόβλημα είναι, λοιπόν, αν κάποιος συντάσσεται, αθέλητα ή ηθελημένα, με την πρεσβεία. Και η πρεσβεία είναι μία.

*Πήραμε την εικόνα από σχετικό ρεπορτάζ του ThePresProject.