Ένα φονικό μανιτάρι

του Βασίλη Λιόση

 

Ο τίτλος δεν κυριολεκτεί. Αφορά το μανιτάρι που σχηματίστηκε από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στις 6 Αυγούστου του 1945 στις πόλεις Ναγκασάκι και Χιροσίμα της Ιαπωνίας. Επρόκειτο για ένα έγκλημα πολέμου. Αλλά γιατί οι ΗΠΑ αποφάσισαν να κλείσουν την αυλαία του πολέμου με μία ανείπωτη φρίκη;

 

ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ

Οι ΗΠΑ συγκρινόμενες με τη Σοβιετική Ένωση και άλλους λαούς (π.χ. τον ελληνικό και τον σέρβικο) υπέστησαν πολύ λίγες συνέπειες από τον πόλεμο (στο πολεμικό μέτωπο η Σοβιετική Ένωση μέτρησε 9.750.000 νεκρούς ενώ οι ΗΠΑ 416.800, πράγμα που σημαίνει πως η Σοβιετική Ένωση είχε περίπου 23πλάσιους νεκρούς στρατιώτες σε σχέση με τις ΗΠΑ). Άλλωστε οι ΗΠΑ εισήλθαν επί της ουσίας στον πόλεμο προς το τέλος του (απόβαση στη Νορμανδία το 1944). Η ρίψη των ατομικών βομβών το 1945 έστειλε μηνύματα σε πολλούς αποδέκτες:

α) Δήλωσε στους ηττημένους πως από εδώ κι έπειτα θα τελούν υπό σχέσεις υποταγής.

β) Δήλωσε στους νικητές καπιταλιστές ότι η Αμερική θα ηγείται από τούδε και στο εξής των ιμπεριαλιστικών χωρών και

γ) δήλωσε στη Σοβιετική Ένωση πως θα μπορούσε να έχει ανάλογη τύχη με αυτή της Ιαπωνίας.

Η ρίψη, λοιπόν, των ατομικών βομβών ήταν εκτός των άλλων μια πολιτική δήλωση κυριαρχίας και ηγεμονίας. Ανέδειξε, μαζί και με άλλες παραμέτρους, τις ΗΠΑ ως τη νούμερο ένα δύναμη του καπιταλιστικού κόσμου.

 

ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ο άξονας (Γερμανία-Ιταλία-Ιαπωνία) διέπραξε τεράστιας έκτασης εγκλήματα πολέμου, αλλά αυτό ουδόλως δικαιολογεί τον βομβαρδισμό της Δρέσδης και τη ρίψη των ατομικών βομβών. Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός και ιδιαίτερα ο αμερικανικός έχει αποδείξει, πέρα πάσης αμφιβολίας, ότι δεν διστάζει να σφάξει ανηλεώς λαούς και άμαχους πολίτες προκειμένου να διατηρήσει τη θέση του (ατράνταχτη απόδειξη τα έργα και οι ημέρες των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική, το Βιετνάμ, το Ιράκ κ.ά.). Στις δυο ιαπωνικές πόλεις όχι μόνο δολοφονήθηκαν πάνω από 100.000 άνθρωποι εκ των οποίων η συντριπτική πλειονότητα ήταν άμαχοι, αλλά οι ζώντες πλήρωσαν και πληρώνουν ακόμη τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας με σοβαρά προβλήματα υγείας και τερατογενέσεις. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν ισχυρότατες ενδείξεις για το ότι οι ΗΠΑ γνώριζαν πολύ καλά για την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ και δεν έκαναν τίποτα για να την αποτρέψουν. Μία επίθεση που τους έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσουν ηθικό έρισμα για το μετέπειτα έγκλημα τους ή τουλάχιστον έτσι να νομίζουν.

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΥΜΑΝ

Είναι γνωστό πως την εποχή ρίψης των ατομικών βομβών πρόεδρος των ΗΠΑ υπήρξε ο Χάρι Τρούμαν. Την κύρια ευθύνη για τα εγκλήματα πολέμου την είχαν και την έχουν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, με άλλα λόγια τα μονοπώλια. Αυτό, ωστόσο, δεν αφαιρεί την ευθύνη της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας. Ο Τρούμαν είναι υπεύθυνος για αυτό το έγκλημα πολέμου ενώ συγχρόνως έμεινε γνωστός για το δόγμα Τρούμαν, δηλαδή εκείνο το δόγμα βάσει του οποίου επιχειρήθηκε με ωμό τρόπο να εμποδιστεί η νίκη των προοδευτικών δυνάμεων στην Ελλάδα και όχι μόνο. Σε κάθε περίπτωση οι ταγοί του ελληνικού έθνους επιμένουν να έχουν το άγαλμα ενός δολοφόνου αποδεικνύοντας τόσο την υποταγή τους στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό όσο και την ευγνωμοσύνη τους στους Αμερικανούς που βοήθησαν αποφασιστικά στην αποτροπή της νίκης του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα μεταπολεμικά.

 

ΜΕΡΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η ρίψη των ατομικών βομβών έγινε σε μία φάση που ο Άξονας είχε ηττηθεί. Το κλασικό επιχείρημα των ΗΠΑ με βάση το οποίο με αυτό τον τρόπο απεφεύχθη ο θάνατος κι άλλων στρατιωτών δεν αντέχει σοβαρής κριτικής. Το επιχείρημα λέει με απόλυτο κυνισμό: «Τιμωρούμε (για την ακρίβεια δολοφονούμε) παιδιά και αμάχους για να γλυτώσουμε δικούς μας στρατιώτες». Άλλωστε η Ιαπωνία ήταν έτοιμη να παραδοθεί αφού στην απέλπιδα προσπάθειά της να κρατηθεί στον πόλεμο είχε επιλέξει την τακτική της αυτοκτονίας (καμικάζι). Είναι αλήθεια ότι η Ιαπωνία ήθελε παράδοση υπό όρους και οι ΗΠΑ άνευ όρων, αλλά ήταν ζήτημα χρόνου να παραδοθεί τελικά άνευ όρων. Επομένως αξίζει με αφορμή αυτό το συμβάν να κρατήσουμε ορισμένα συμπεράσματα: 1. Ο ναζισμός ηττήθηκε από την αντίσταση των λαών και κυρίως στο στρατιωτικό μέτωπο από τη σθεναρή αντίσταση της Σοβιετικής Ένωσης. 2. Ο ιμπεριαλισμός είναι αδίστακτος. Μπορεί να διαπράξει κι έχει διαπράξει εγκλήματα κατά των λαών δίχως κανένα ενδοιασμό.

 

Η ιστορική μνήμη και γνώση πρέπει να διατηρηθούν. Είναι χρέος κάθε προοδευτικού και ανήσυχου ανθρώπου να τις μεταφέρει στους γύρω του και κυρίως στις νέες γενιές. Και τα εγκλήματα στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα είναι από εκείνες τις ιστορικές στιγμές που αξίζει και να τις γνωρίζουμε και να τις αποκωδικοποιούμε.