του Θανάση Κανιάρη
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που τάπες με το πρώτο σου το γάλα.
Η χυδαιότητα, οι κάλπικες υποσχέσεις και η πρόκληση των αμυντικών αντανακλαστικών των “νοικοκυραίων” με την προβολή θεμάτων ασφάλειας (φράχτης στον Εβρο), “κοσμούν” την ‘εως σήμερα προεκλογική περίοδο και δε νομίζω ότι θα αλλάξει κάτι έως τις εκλογές της 21ης Μάη.
Η χυδαιότητα του αστικού μας κόσμου πάει φυσικά στους διάφορους Γεωργούλιδες, τις Καϊλίδες, την κάθε Σπυράκη και τον κάθε Πάτση, τον…πτωχό και…πένητα Ραγκούση, με τον οχετό των τεκμενόμενων από αυτούς – και πολλούς άλλους ακόμη – να απειλεί να καλύψει με τη δυσοσμία και την μπόχα, κάθε προσπάθεια άρθρωσης ορθολογικού προτάγματος.
Με λίγα λόγια κινδυνεύουμε να πνιγούμε στα σκατα των αστικών υπόνομων που έχουν βγει στην επιφάνεια και ξεχυλίζουν.
Έτσι θα πάμε στις εκλογές, γιατί τέτοιο επίπεδο εκλογών είναι ικανός να διασφαλίσει ο παρηκμασμένος και γηράσκων αστικός μας κόσμος.
Αυτή όμως η εικόνα βαρβαρότητας και χυδαιότητας που επιπλέουν σαν τα λύματα στη θάλασσα δεν πρέπει να ξεγελάσει κανένα.
Γιατί πίσω από το παραβάν των βάρβαρων και χυδαίων αστών που απευθύνονται στα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου υποκρύπτονται οι δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει [όλοι τους] για την επόμενη τετραετία.
Οπερ και σημαίνει:
Οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης της ευρωπαϊκής και αμερικάνικης οικονομίας για τα επόμενα 5 έως και 10 χρόνια (όρα ΔΝΤ), θα πλήξουν πρώτα και κύρια τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε Ευρώπη και ΗΠΑ, όπως αυτά επλήγησαν και την περίοδο της πανδημίας, αλλά και με τα διάφορα προγράμματα λιτότητας που άδειασαν τις τσέπες των φτωχών και γέμισαν τα θησαυροφυλάκεια των δισεκατομμυριούχων.
Ο κόσμος, οι εκμεταλλευόμενες τάξεις, ας προετοιμάζονται για τα χειρότερα και ας οργανώσουν από τώρα την άμυνα τους για την απόκρουση των νέων επιθέσεων αμέσως μετά τις εκλογές.
Όλο και περισσότερο εμφανίζεται στον τύπο η φράση “συμφωνία των Πρεσπών για το Αιγαίο” η οποία μάλιστα έχει σχεδιαστεί να γίνει ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος. Είτε πρώτη έλθει η ΝΔ, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ η συμφωνία θα μπει στα σκαριά.
Με λίγα λόγια, η αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα φαίνεται να έχουν υποκύψει στις πιέσεις των “συμμάχων”, Ευρωπαίων και Αμερικάνων, και να είναι έτοιμοι να διαπραγματευτούν με την Τουρκία κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Πως θα ονοματίσουμε μια τέτοια κίνηση, εφ’ όσον βέβαια εκδηλωθεί; Προσαρμογή στον ρεαλισμό ή εθνική προδοσία; Οπως το βλέπει κανείς.
Και αυτό πρόκειται να γίνει μετά τις εθνικές εκλογές.
Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κακοδαιμονία διπλής όψης.
Κατ’αρχάς τα τρια μεγάλα κόμματα, αλλά και μικρότερα, έχουν προσκυνήσει τους Αμερικάνους. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, δεν κάνουν τίποτα, αν πρώτα δεν ενημερώσουν τον Αμερικάνο πρέσβη. Εχουμε δηλαδή αμερικανόδουλα κόμματα, και αυτό ήταν και είναι πηγή δεινών για τον λαό και τον τόπο.
Το δεύτερο πρόβλημα έχει να κάνει με την ανυπαρξία αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, τη στιγμή που η μπότα του αμερικάνου λοχία έχει πατήσει [και] την ελληνική γη.
ΓΙα την ακρίβεια, το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα υπονομεύτηκε εκ των έσω και διαλύθηκε σε μια περίοδο έξαρσης της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας στην ευρύτερη περιοχή, η οποία συνοδεύτηκε με τη διάπραξη ειδεχθών, αποτρόπαιων εγκλημάτων.
Είθε ο λαός να αντιληφθεί τι πραγματικά σχεδιάζουν μετά τις εκλογές και να πράξει ανάλογα, πριν, στις εκλογές και μετά τις εκλογές.
