Με αφορμή το εργατοκτόνο νομοσχέδιο Χατζηδάκη

 

του Θανάση Κανιάρη

 

Λίγα χρόνια πριν το ξέσπασμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης – γύρω στα 2005-6 – μας είχε ζαλίσει τον έρωτα ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Γκαργκάνας, με το “υψηλό κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος” στην Ελλάδα, σε σχέση με 18 άλλες χώρες με τις οποίες είχαμε εμπορικές συναλλαγές.

Ήτοι, η ελληνική οικονομία δεν ήταν ανταγωνιστική, επειδή το “συγκριτικό κόστος εργασίας” – σύμφωνα με την αστική πολιτική οικονομία το εμπόρευμα εργατική δύναμη λογίζεται ως κόστος για τον εργοδότη – ήταν πολύ υψηλό! Ακόμα και αν ήταν σωστές οι προσεγγίσεις της Τράπεζας της Ελλάδας, οι τεχνοκράτες της κατέφυγαν σε μία, ή μάλλον σε δύο πονηριές.

Πρώτο: παρέθεσαν μόνο τη ποσοστιαία σύγκριση του “μοναδιαίου κόστους εργασίας”, ενώ απέφυγαν να παρουσιάσουν τα απόλυτα μεγέθη. Γιατί; Γιατί οι αμοιβές εργασίας στην Ελλάδα ήταν και είναι από τις χαμηλότερες μεταξύ των χωρών της Δυτικής Ευρώπης. Άλλωστε τους χαμηλούς μισθούς, ως συγκριτικό πλεονέκτημα, διαφήμιζαν οι πολιτικοί μας ταγοί και οι επιχειρηματίες στις συναντήσεις με πολιτικούς και επιχειρηματίες άλλων χωρών, στην προσπάθεια τους να προσελκύσουν ξένες επενδύσεις.

Δεύτερο: προέβη σε μια επιλεκτική παράθεση στοιχείων για το κόστος του εμπορεύματος το οποίο αποτελείται: α) από τις πρώτες και βοηθητικές ύλες και τις αποσβέσεις β) τους μισθούς και τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές του  εργαζόμενου που καταβάλει ο εργοδότης γ) το επιχειρηματικό κέρδος.

Από τα τρία αυτά στοιχεία ο κ.Γκαργκάνας, παρέλειψε το (α) και το (γ) και έστρεψε τα πυρά τους μόνο κατά του (β), του “κόστους εργασίας”.

Την περίοδο της μνημονιακής λεηλασίας, οι μισθοί σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα σαρώθηκαν, τσακίστηκαν.

Και πράγματι, η Τράπεζα της Ελλάδας που παρακολουθεί την πορεία των μισθών με το μικροσκόπιο, αναγκάστηκε κάποια στιγμή να ομολογήσει, ότι το “ανταγωνιστικό έλλειμμα” της Ελλάδας με τις άλλες 18 χώρες έκλεισε, και κατά συνέπεια όλες οι χώρες βρίσκονταν πλέον στην ίδια ευθεία στον αγώνα δρόμου για την εξαγωγική τους διείσδυση σε αγορές τρίτων χωρών. Μας έλεγαν τότε, ότι η μείωση των μισθών και κατά συνέπεια η αποκατάσταση του ανταγωνιστικού ισοζυγίου, θα οδηγούσε σε επενδυτικό μπουμ!

Φευ! Επενδύσεις γιοκ. Όσο και αν κοιτάζανε με γυμνό μάτι, όσο και αν κοιτάζανε με τα κιάλια, επενδύσεις και επενδυτές δεν έβλεπαν.

Και αντί να βγάλουν το σκασμό, τα πληρωμένα παπαγαλάκια, άλλαξαν το τροπάρι. Ξέρετε, μας έλεγαν τότε, οι ξένοι επενδυτές δεν ενδιαφέρονται τόσο για το ύψος των μισθών. Αλλά πράγματα τους ενδιαφέρουν, όπως η κατάσταση των υποδομών μιας χώρας, το ύψος της φορολογίας κερδών, η γραφειοκρατία…

Άθλια ανθρωπάκια που έχουν εκχωρήσει την πέννα τους στους μεγαλοεργοδότες για την προάσπιση των συμφερόντων τους.

Τα λέμε αυτά, με αφορμή το αντεργατικό έκτρωμα που θα φέρει προς ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση της ΝΔ, με εκτελεστικό όργανο – συντάκτη του νομοσχεδίου που ενταφιάζει το 8ωρο –  τον άνθρωπο των ειδικών αποστολών, τον Χατζηδάκη. Σίγουρα η ανατροπή του νομοσχεδίου θα κάνει ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή των εργαζομένων και θα αποθρασύνει ακόμα περισσότερο την εργοδοσία, άλλα η γενικότερη κατάσταση δεν αλλάζει.

Δεν αλλάζει το γεγονός, ότι η Ελλάδα, μετά από 11 χρόνια άγριας μνημονιακής λεηλασίας, είναι σήμερα μια κατεστραμμένη χώρα, υποχείριο στις διαθέσεις των δανειστών που κυριολεκτικά την έχουν στύψει, με την οικονομία της σε κακά χάλια. Μια χώρα που αναζητά εναγωνίως βοήθεια από τους δυτικούς  προστάτες, προσφέροντας τους, ό,τι και αν της ζητήσουν. Η Ελλάδα σήμερα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη αμερικανονατοϊκή βάση, ορμητήριο του δυτικού ιμπεριαλισμού στις τυχοδιωκτικές του εξορμήσεις στις περιοχές των δυτικών Βαλκανίων, της Μαύρης Θάλασσας, της Μέσης Ανατολής και του Ιράν.

Ο εξαρτημένος ελληνικός καπιταλισμός έχει τόσο πολύ αδυνατήσει που έχει μετατραπεί στον αδύνατο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας.

Και ενώ ο επιθανάτιος ρόγχος ακούγεται όλα και πιο δυνατά, αναζητείται ο νεκροθάφτης που θα τον απαλλάξει από τα βάσανα και τις οδύνες της άχαρης ζωής του.

Ένας νεκροθάφτης που θα έχει μελετήσει την εμπειρία της μεγάλης Οκτωβριανής επανάστασης, αλλά και το ζωογόνο λενινιστικό έργο, ειδικά την μπροσούρα του μεγάλου επαναστάτη για τον Ιμπεριαλισμό.