Μόνο ένα μικρό απόσπασμα από το υπέροχο μυθιστόρημα (;) – δοκίμιο(;) του Γάλλου συγγραφέα Ερίκ Βουγιάρ τα λέει όλα:
“Στην Έφεσο, επί αυτοκράτορα Δέκιου, εφτά αξιωματούχοι του παλατιού, αφού μοίρασαν τα αγαθά τους στους φτωχούς, κατέφυγαν στα βουνά. Τους κυνήγησαν και οι στρατιώτες ανακάλυψαν το κρησφύγετό τους. Αλλά όταν μπήκαν στη σπηλιά τους βρήκαν να κοιμούνται βαθιά. Βγήκαν αθόρυβα έξω και έφραξαν την είσοδο της σπηλιάς. Πέρασαν δυο αιώνες. Ένας περιπατητής έπεσε τυχαία πάνω στο χτισμένο άνοιγμα και το γκρέμισε. Μπήκε στη σπηλιά και τότε οι εφτά άντρες ξύνπνησαν μεμιάς. Τέτοια είναι η ανταρσία. Κάνει ξαφνικά την εμφάνισή της στον κόσμο και τον ανατρέπει, ύστερα η δύναμή της εξασθενεί, πιστεύουμε τότε πως χάθηκε από προσώπου γης. Αλλά μια μέρα ξαναγενιέται. Έχει ιστορία ακανόνιστη, σπωσμωδική, υπόγεια και ανομοιόμορφη. Γιατί πρέπει κανείς και να ζήσει, πρέπει να οργανώσει τη ζωή του, δεν γίνεται συνέχεια να εξεγείρεται. Θες και λίγη ειρήνη για να κάνεις παιδιά, να δουλέψεις, ν’ αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς, να ζήσεις”.
