Φόρος τιμής στον Μίκη Θεοδωράκη
Τα λόγια μοιάζουν στην κυριολεξία φτωχά και οι λέξεις φαντάζουν μικρές όταν φτάνει η στιγμή να αποχαιρετήσουμε τον Μίκη. Αποχαιρετούμε σήμερα έναν ιδιοφυή δημιουργό παγκοσμίου διαμετρήματος που η μουσική του ακούστηκε και τραγουδήθηκε από δισεκατομμύρια ανθρώπους στα πέρατα της οικουμένης, προπαντός από τους προλετάριους του «σύντομου 20ού αιώνα» που ήθελαν «να γυρίσει ο ήλιος» και τους καταπιεζόμενους λαούς που στο έργο του ανακάλυπταν το δικό τους «Κάντο Χενεράλ» της αξιοπρέπειας και της απελευθέρωσης από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.
Αποχαιρετούμε μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της σύγχρονης ελληνικής Αριστεράς που εμπνεύστηκε αλλά και σημάδεψε ανεξίτηλα με το έργο και τη δράση του έναν «μικρό λαό που πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια». Πολέμησε από έφηβος τον καταχτητή μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ, του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ. Αντιστάθηκε με όλες του τις δυνάμεις στην «παλινόρθωση του παλιού κόσμου», με «του Σκόμπι τα κανόνια» και «τις βόμβες Ναπάλμ του Βαν Φλιτ», κάτι που θεωρούσε μέχρι το τέλος της ζωής του ως το μεγαλύτερο παράσημό του. Ο ίδιος άλλωστε έλεγε πως αν αξίζει να γραφτεί κάτι στον τάφο του είναι ότι «πήρε μέρος στον Δεκέμβρη του 44» Ανέβηκε τον μαρτυρικό Γολγοθά των ηττημένων (φυλακές, Μακρονήσια, βασανισμοί) και «οξειδώθηκε μες τη νοτιά των ανθρώπων» της αντίστασης και της πάλης ενάντια στο αντιδραστικό μετεμφυλιακό καθεστώς. Την συναρπαστική «Χαμένη Άνοιξη» των αγαπημένων του «Λαμπράκηδων» ακολούθησε η παρανομία, η σύλληψη αλλά και η ασίγαστη θέλησή του ακόμα και μέσα στο σφαγείο της αμερικανοκίνητης φασιστικής δικτατορίας «να μυρίσει θυμάρι» και να δει μέσα από το κελί του «κόκκινο ουρανό».
Τα χρόνια της Μεταπολίτευσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία και τις επιλογές του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος. Όλες οι μεγάλες αντιφάσεις αυτού του κινήματος -επιτυχίες και αποτυχίες, αγωνιστικό μεγαλείο και μικρότητες, προωθητικά βήματα αλλά και παλινδρομήσεις και παλινωδίες- είναι φυσικό να αποτυπώνονται, στον μέγιστο βαθμό, στη δράση μιας πολυσχιδούς προσωπικότητας σαν τον Μίκη. Έτσι εξηγείται άλλωστε και γιατί η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου της Αριστεράς δεν έπαψε ποτέ να αναγνωρίζει την τεράστια προσφορά του και να αγαπάει τον «δικό μας Μίκη» ακόμα κι αν αρκετές φορές απογοητευόταν και θύμωνε με κομβικές πολιτικές του επιλογές.
Ας κρατήσουμε ως τελικό απολογισμό για την πολυκύμαντη και πολυτάραχη πορεία του, αυτόν που θέλησε να κάνει ο ίδιος, ως «πολιτική του διαθήκη», στις 5 Οκτωβρίου του 2020: «Τώρα στο τέλος της ζωής μου, την ώρα των απολογισμών, σβήνουν απ’ το μυαλό μου οι λεπτομέρειες και μένουν τα “Μεγάλα Μεγέθη”. Έτσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου τα πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ. Για το λόγο αυτό θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομμουνιστής».
Αντίο Μίκη, ευχαριστούμε για την ανεκτίμητη συνεισφορά σου στην πάλη για να αλλάξουμε τον κόσμο.