του Βασίλη Λιόση
180-200 ευρώ ο τενεκές το λάδι. Σε μία χώρα που είναι από τις κορυφαίες ελαιοπαραγωγούς σε όλο τον κόσμο και που η διατροφή στηρίζεται στο ελαιόλαδο.
Το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου γεμίζει με πάνω κάτω 100 ευρώ.
Το βρεφικό γάλα από 30% ως 213% ακριβότερο σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης σε μια χώρα με υπογεννητικότητα.
Μια γεμάτη σακούλα στο super market μπορεί να ισοδυναμεί με 50-60 ευρώ.
Τα διόδια Αθήνας-Θεσσαλονίκης μετ΄ επιστροφής κοστίζουν 68 ευρώ και Αθήνας-Ιωαννίνων 82 ευρώ!
Κι όλα αυτά με έναν κονιορτοποιημένο μισθό, μισθούς που στην ευρωπαϊκή κατάταξη είναι προς το τέλος και με υψηλή ανεργία από την κρίση κι εντεύθεν. Με διαρκείς περικοπές σε υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση που είναι ο έμμεσος τρόπος περαιτέρω μείωσης του μισθού.
Ο Μητσοτάκης απευθυνόμενος στις πολυεθνικές δήλωσε πως εδώ δεν είναι μπανανία. Τι υποκρισία στα αλήθεια! Τι θράσος! Η Ελλάδα είναι μπανανία από τότε που συστάθηκε το νεοελληνικό κράτος. Και όλος ο αστικός κόσμος έχει συμβάλλει στην κατασκευή αυτής της μπανανίας.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι τούτο: ποια πολιτική δύναμη θα αναλάβει τη συγκρότηση ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα απαντήσει στην ακρίβεια; Μια ακρίβεια που δυσκολεύει όλο και περισσότερες ελληνικές οικογένειες να ζήσουν ανθρώπινα;
Ας σκεφτούμε μόνο πως μία παράμετρος που συνέβαλλε στη μεγαλειώδη πορεία του ΕΑΜ ήταν η αντιμετώπιση της πείνας.
Η πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία του κυβερνώντος κόμματος είναι δεδομένη αλλά αυτό που δεν είναι δεδομένο είναι η δια παντός παγίωσή της. Υπάρχουν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αναμένουν. Ποιος λοιπόν;
