Ομιλία του σ. Γ. Φασουλά στην εκδήλωση της ΠΕΝΕΝ για τον πόλεμο
Η Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ) σε συνεργασία με τον ΠΣΣ ΝΑΤ οργάνωσε στις 10-3-2022 εκδήλωση – συζήτηση για τον συνεχιζόμενο πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανίας και τους κινδύνους που διαμορφώνονται για τον λαό μας από την άμεση εμπλοκή που έχει δρομολογήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στα σχέδια ΗΠΑ – ΝΑΤΟ -Ε.Ε. Την εναρκτήρια ομιλία εκφώνησε ο πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ Αντ. Νταλακογεώργος και ακολούθησαν τοποθετήσεις-ομιλίες από εκπροσώπους αριστερών και κομμουνιστικών οργανώσεων.
Η Κίνηση Κομμουνιστών – Εργατικός Αγώνας εκπροσωπήθηκε από τον σ. Γιάννη Φασουλά, ο οποίος τοποθετήθηκε στη βάση των επεξεργασιών της Οργάνωσής μας πάνω στο ζήτημα. Ολόκληρη η τοποθέτηση του συντρόφου:
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Συντρόφισσες και σύντοφοι,
Φίλες και φίλοι,
Ο πόλεμος που μαίνεται στο ουκρανικό έδαφος, είναι φανερό ότι εκφράζει στην ουσία τη σύγκρουση ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Η σύγκρουση αυτή πυροδοτήθηκε από την προσπάθεια ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την περικύκλωση της Ρωσίας. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό γεγονός που έχει αλλάξει ήδη και θα αλλάξει βαθύτερα τις ισορροπίες και τα γεωστρατηγικά δεδομένα στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Η κομμουνιστική αριστερά έχει καθήκον και υποχρέωση αν θέλει να εκφράσει τα πραγματικά συμφέροντα της ε.τ και των λαϊκών στρωμάτων να προσδιορίσει τα δεδομένα, τις αντιθέσεις και τους στόχους που κάθε μία από τις εμπλεκόμενες δυνάμεις προωθεί και να διαμορφώσει μία ορθή από ταξική άποψη πολιτική που θα μπορούσε να είναι βάση και για την κοινή δράση.
Το πρόβλημα βρίσκεται στην ανάγκη να κάνουμε “συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης”, να προσδιορίσουμε τους στόχους των αντιπαρατιθέμενων και τις επιδιώξεις τους, ώστε να καθοριστεί η στάση των κομμουνιστών απέναντι στα γεγονότα.
Η επίθεση του αμερικανονατοϊκού μπλοκ επιδιώκει να επιδράσει στη σκέψη και τη συνείδηση της εργατικής τάξης και του λαού διαμορφώνοντας ένα εξαιρετικά δυσχερές κλίμα για την εργατική τάξη και τον αγώνα της. Όλος ο αστικός πολιτικός κόσμος και οι δυτικές κυβερνήσεις λειτουργούν ως ενιαίο μαύρο μπλοκ. Η κυβέρνηση της Ν.Δ τοποθετεί τον εαυτό της στις δεδομένες δυνάμεις στήριξης του ευρωατλαντικού άξονα, σύμφωνα και με την τοποθέτηση του πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον. Πρυτανεύουν στην χάραξη της πολιτικής της τα συμφέροντα και η θέληση του δυτικού κόσμου κι όχι τα συμφέροντα του ελληνικού λαού -παρότι όσα κάνει τα κάνει υποτίθεται στο όνομά του. Από κοντά και τα υπόλοιπα κόμματα του μνημονιακού και ευρωατλαντικού τόξου, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, είναι φανατικοί κύρηκες των νατοϊκών κατευθύνσεων.
Ο πασιφισμός του αστικού στρατοπέδου αποδεικνύεται με όλους τους τρόπους ότι αποτελεί στην ουσία το ακριβώς αντίθετο. Στα κροκοδείλια δάκρυα των αστών πολιτικών πνίγονται οι αποφάσεις για αποστολή πολεμικού οπλισμού στην Ουκρανία. Οι πρεσβείες της Ουκρανίας μετατρέπονται σε χώρους στρατολόγησης “εθελοντών”. Ενισχύουν με όλους τους τρόπους, με “εθελοντές” και πολεμικό υλικό, τα φασιστικά τάγματα εφόδου που έχουν γίνει ένα με τον ουκρανικό στρατό. Το αντιρωσικό δηλητήριο της μιντιακής προπαγάνδας μυρίζει αίμα. Φωνάζουν για ειρήνη, ενισχύοντας τον πόλεμο. Φωνάζουν για την ειρήνη, εξοπλίζοντας δολοφόνους και ναζί. Ο πασιφισμός τους σταματάει εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα στρατηγικά συμφέροντα του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.
Αναμφίβολα, ο πόλεμος προκαλεί καταστροφές. Οι κομμουνιστές δεν επιχαίρουν μπροστά στα χιλιάδες θύματα και και τις συμφορές που ο πόλεμος προκαλεί στους λαούς. Μόνο που ο συγκεκριμένος πόλεμος δεν ξεκίνησε το τελευταίο δεκαήμερο του Φλεβάρη και η επόμενη μέρα του, οι συνέπειες του σε γεωστρατηγικό επίπεδο, οι νέες εύθραυστες ισορροπίες που θα δημιουργηθούν δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους. Η προσέγγιση του πολέμου από τη σκοπιά μας δεν μπορεί να περιορίζεται στις συναισθηματικές αναφορές στα αποτελέσματα. Οφείλουμε να σκύψουμε στις αιτίες, να τις αναδείξουμε και να τις αντιπαλέψουμε.
Αν θέλουμε να δούμε την αρχή του πολέμου πρέπει να πάμε πίσω στο 2014 και το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα στην Ουκρανία. Από τότε, 14.000 περίπου άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, δεκάδες χιλιάδες εκτοπίστηκαν ή ξεσπιτώθηκαν, εκατοντάδες γυναίκες βιάστηκαν, αντιφασίστες δολοφονήθηκαν, συνδικαλιστές κάηκαν ζωντανοί. Τρεις μέρες πριν τη ρωσική στρατιωτική επιχείρηση, από ουκρανικό έδαφος εξαπολύονταν άλλος ένας βομβαρδισμός στις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς. Τα θύματα της προηγούμενης περιόδου προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από τους ρωσόφωνους πληθυσμούς της ανατολικής Ουκρανίας, με θύτες το καθεστώς του Κιέβου, αλλά και τις ακροδεξιές παραστρατιωτικές ομάδες που έχουν σήμα τη σβάστικα και ανεμίζουν τη νατοϊκή σημαία.
Αν κανείς μπορεί να ισχυριστεί ότι το υπαρκτό πρόβλημα της εξελισσόμενης εθνοκάθαρσης αποτελεί για την ισχυρή καπιταλιστική Ρωσία και τον μεγαλορώσο Πούτιν ένα πρόσχημα, δεν μπορεί να πει το ίδιο για τη ΝΑΤΟϊκή περικύκλωση της Ρωσίας τα τελευταία 25 περίπου χρόνια. Οι αμερικανονατοϊκοί προωθούν την ένταξη στο ΝΑΤΟ όλων των χωρών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, τις εξοπλίζουν με επιθετικά όπλα και τις προετοιμάζουν για την περικύκλωση της Ρωσίας. Παρά τις συμφωνίες μεταξύ Αμερικανών, Ευρωπαίων και Γκορμπατσόφ, όταν το 1990 παρέδωσε την Ανατολική Γερμανία και διάλυσε τη Σοβιετική Ένωση, ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί πέραν του ποταμού Έλβα σήμερα εντάσσοντας και την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ οι νατοϊκοί πύραυλοι εγκαθίστανται στα σύνορα της Ρωσίας. Αυτή η ασφυκτική πολιτικοστρατιωτική δαγκάνα απέναντι στη Ρωσία, αργά ή γρήγορα θα προκαλούσε εξελίξεις σε διπλωματικό, πολιτικό αλλά και στρατιωτικό επίπεδο -όπως κι έγινε.
Όποια κι αν είναι η έκβαση αυτού του πολέμου, το βέβαιο είναι ότι ο ρόλος του ΝΑΤΟ ενισχύεται ακόμη περισσότερο στην Ευρώπη:
- Μεγάλη ανησυχία προκαλεί το γεγονός ότι ηκυβέρνηση της Γερμανίας κάνοντας ριζική στροφή στη μέχρι σήμερα πολιτική της αποφάσισε να διαθέσει επιπλέον 100 δις ευρώ για τις Ένοπλες Δυνάμεις της και να ανεβάσει το στρατιωτικό προϋπολογισμό στο 2% του ΑΕΠ, καθώς και την παραγωγή αεροσκαφών πέμπτης γενιάς,υπερσύγχρονων πολεμικών σκαφών και άλλων όπλων.
- Μεγάλη ανησυχία προκαλεί το γεγονός ότι γίνεται λόγος πλέον για “ΝΑΤΟϊκή επικράτεια”. Ένας όρος που μέχρι χθες -τυπικά τουλάχιστον- χρησιμοποιούνταν για τα κράτη. Αν υπάρχει ΝΑΤΟϊκή επικράτεια, τότε το σύνολο του Αιγαίου εντάσσεται σε αυτό το καθεστώς. Ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει σε κάθε κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ μπορεί δυνητικά να χρησιμοποιηθεί για τους δολοφονικούς σχεδιασμούς των αμερικανονατοϊκών.
- Μεγάλη ανησυχία προκαλεί το γεγονός ότι οι παλιές και νέες ΝΑΤΟϊκές βάσεις στη χώρα μας -που εγκαινιάστηκαν επι ΣΥΡΙΖΑ- μας εμπλέκουν ενεργά στον πόλεμο με ανυπολόγιστους κινδύνους για τον λαό μας. Ενδεικτικά να πούμε ότι ζήσαμε να δούμε το εξής ανησυχητικό παράδοξο: να δεσμεύεται με ΝΟΤΑΜ εναέριος χώρος ακριτικής περιοχής της χώρας μας (Έβρος) και να μη γίνεται στα πλαίσια κάποιας άσκησης. Αν σκεφτούμε μάλιστα ότι έγινε στα πλαίσια ενός πολέμου μεταξύ δύο τυπικά μη νατοϊκών κρατών, στον οποίον το ΝΑΤΟ -τυπικά επίσης- δεν εμπλέκεται, σκεφτείτε τι θα μπορούσε να γίνει σε περίπτωση γενικότερης ανάφλεξης…
Ο πόλεμος αυτός ανατρέπει ισορροπίες, αλλάζει δεδομένα, διαμορφώνει νέες καταστάσεις. Όποια κι αν είναι η έκβασή του, το αποτέλεσμα θα είναι είτε ένας διαρκής ακήρυχτος πόλεμος (δεν είναι τυχαία τα αμερικανικά σχέδια για πριμοδότηση ουκρανικού αντάρτικου με εξοπλισμό ναζιστικών ομάδων), είτε μια ειρήνη με το “πιστόλι στον κρόταφο”.
Όμως εδώ θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι: Δεν ταυτιζόμαστε με τη ρωσική ηγεσία και την πολιτική της, ούτε μπορεί να υπάρχει μαζί τους κάποια στρατηγική συμπόρευση. Δεν επιλέγουμε, όμως, τη λογική των ίσων αποστάσεων, η οποία είναι εντελώς άσφαιρη. Λέμε ξεκάθαρα: σε αυτόν τον πόλεμοη ήττα των Αμερικανονατοϊκών πρέπει να είναι ο στόχος του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Η περικύκλωση της Ρωσίας δεν πρέπει να περάσει. Σε αντίθετη περίπτωση, το έδαφος γίνεται εξαιρετικά εύφλεκτο για να ανάψει η σπίθα του γενικευμένου πολέμου μεταξύ -μάλιστα- πυρηνικών δυνάμεων. Ο λαός της Ανατολικής Ουκρανίας πρέπει να ανασάνει, να ζήσει ειρηνικά χωρίς τους ναζί και τους ΝΑΤΟϊκούς πάνω απ’ το κεφάλι του. Η αποναζιστικοποίηση και αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας είναι αναγκαίος όρος σε αυτή τη διαδικασία.
Η επόμενη μέρα με τα σχέδια της Δύσης εκπληρωμένα σημαίνει το εξής: εφόσον ολόκληρη Ρωσία δεν μπόρεσε να μας σταματήσει, τότε μπορούμε να οργανώνουμε πραξικοπήματα, να προβαίνουμε σε εθνοκαθάρσεις, να ξαμολάμε φασίστες που θα τους εντάσσουμε κι επίσημα στους κρατικούς μηχανισμούς. Η επόμενη μέρα θα είναι γροθιά στο στομάχι λαών όπως της Κούβας και της Βενεζουέλας, κάτι που εξηγεί τη στάση των κρατών αυτών στην παρούσα κατάσταση. Η επόμενη μέρα θα είναι επιβεβαίωση της ΝΑΤΟϊκής παντοδυναμίας. Κάτι τέτοιο, μόνο αρνητική εξέλιξη μπορεί να είναι για τους λαούς.
Στην κατεύθυνση αυτή μπαίνουν ορισμένοι άμεσοι -κατά τη γνώμη μας- στόχοι πάλης. Εργαζόμενοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, να διεκδικήσουμε άμεσα:
- Να κλείσουν τώρα οι βάσεις των ΗΠΑ στη χώρα μας και για όσο διαρκεί η ένταση μεταξύ ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Να μην μετατραπεί η Ελλάδα σε ορμητήριο εναντίον της Ρωσίας και κανενός λαού.
- Να σταματήσει το κυνήγι των εξοπλισμών, που μόνο τις πολυεθνικές των όπλων εξυπηρετεί, ενώ η χώρα συσσωρεύει χρέη.
- Να αποχωρήσει η χώρα από τους άξονες με το Ισραήλ και την Αίγυπτο και τις διάφορες συμμαχίες με αντιδραστικές αραβικές χώρες στο όνομα της αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής. Εξάλλου με τις ίδιες χώρες συνεργάζεται ή ετοιμάζεται να διαμορφώσει σχέσεις και η Τουρκία.
- Να απόσχει η Ελλάδα από τυχόν κυρώσεις και άλλα μέτρα σε βάρος της Ρωσίας, διότι έτσι η χώρα απομονώνεται και η οικονομία της πλήττεται.
Το αίτημα να απομακρυνθούν οριστικά οι βάσεις και να αποχωρήσει η χώρα από το ΝΑΤΟ αποκτά επιτακτικό χαρακτήρα, όπως και η ανάγκη για ένα ισχυρό, ενωτικό και μαζικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Τα συνδικάτα, οι μαζικοί φορείς, οι αντιιμπεριαλιστικές πολιτικές δυνάμεις χρειάζεται να πάρουν αυτή την πρωτοβουλία.
Επιτακτικό χαρακτήρα αποκτά και το αίτημα για αποπυρηνικοποίηση της Ευρώπης και του κόσμου. Η επικινδυνότητα πυρηνικού ολέθρου -συνειδητή είτε από λάθος- φαίνεται τις τελευταίες μέρες έκδηλα, οπότε το αίτημα αυτό χρειάζεται και πρέπει να μπει στην προμετωπίδα του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
Η παραπάνω στάση, εκπορεύεται -κατά τη γνώμη μας- από την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Μιας κατάστασης, ωστόσο, από την οποία απουσιάζει δυστυχώς ο βασικός παράγοντας. Απουσιάζει ο υποκειμενικός παράγοντας, το αντιιμπεριαλιστικό-αντιπολεμικό κίνημα. Απουσιάζει η αυτοτελής φωνή και δύναμη του λαϊκού στρατοπέδου. Εκείνη η δύναμη που θα παλεύει για την αποτροπή του πολέμου. Η δύναμη εκείνη που με όχημα την ταξική πάλη θα μπορέσει να επιβάλει όρους, να αποσπάσει νίκες απέναντι στον ιμπεριαλισμό, να ανατρέψει την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Είναι εκείνη η δύναμη που θα μπορέσει να βάλει την αυτοτελή σφραγίδα της εργατικής τάξης και του λαού στις επικείμενες εξελίξεις, στον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς ιμπεριαλιστική εξάρτηση, πολέμους και εκμετάλλευση. Στην πορεία αυτή θα διαλύονται συγχύσεις, θα γκρεμίζονται τα κάστρα της Βαβέλ, γιατί θα μιλάμε τη γλώσσα των θεωρητικών και πρακτικών καθηκόντων για τη νίκη των λαών στην πραγματική ζωή. Έχουμε δρόμο πολύ να βαδίσουμε, αλλά αυτός ο μακρύς δρόμος είναι μονόδρομος.