Chau compañero Diegito!

    του Κώστα Ήσυχου*

Πολλοί τον  ονόμασαν θεό, τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, άλλοι σαν τον μεγάλο μάγο, που οι Ντρίμπλες του θύμιζαν τα περίπλοκα χορευτικά κόλπα του τάγκο. Οι οπαδοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού τον χαρακτήρισαν αλήτη, ναρκομανή, άτομο χωρίς ηθικές αρχές.
Όλοι συμφωνούν όμως ό,τι η μαγεία του ταλέντου του, όταν βρισκόταν με την «στρογγυλή θέα» ήταν σχεδόν αξεπέραστη.
Όσοι υπηρετούμε την αριστερά, και έχουμε μια διαφορετική προσέγγιση, πέρα από τον αθλητικό θαυμασμό, για την επαναστατική αλήθεια και  δηλώνουμε την αμέριστη αφοσίωση  μας  στους ταπεινούς της γης, έχουμε το δικαίωμα να αποχαιρετίσουμε τον Ντιέγκο ως σύντροφο.
Ίσως κάποιοι να το θεωρήσουν ιδεολογική ιεροσυλία. Ας μου επιτραπεί, όμως, να αποδώσω την έννοια του συντρόφου σε αυτόν που δεν ξέχασε ποτέ τις ταξικές του ρίζες, σε αυτόν που ονόμασε τον Φιδέλ δεύτερο πατέρα του.
Ο Φιδέλ στην Κούβα έκατσε ατέλειωτες ώρες συζητώντας μαζί με τον Ντιέγκο. Έγινε ο δεύτερος πατέρας του, όπως δήλωσε ο ίδιος ο Ντιέγκο στα ΜΜΕ της Αργεντινής. Και η Κούβα τον αγάπησε  σαν δικό της παιδί .

Το τατουάζ του Che στο μπράτσο του το έδειχνε επιδεικτικά στα γήπεδα των ΗΠΑ στο Μουντιάλ του ‘94. Στις κάμερες και τα κοντινά πλάνα γιόρταζε τα γκολ με τον Che μαζί. Η διεφθαρμένη  ΦΙΦΑ του Τζ, Μπλάντερ δεν του συγχώρεσε ποτέ την αγάπη του για την επανάσταση. Της χάλαγε το προφίλ. Οι μεγάλες πολυεθνικές δεν την ήθελαν να διαφημίζει τα προϊόντα τους. Οι ιδέες του, η γλώσσα του, δεν ταίριαζε  στο παγκοσμιοποιημένο μάρκετιγκ του ποδοσφαίρου.
Η βαθειά του φιλία με τον Ούγο Τσαβεζ , επίσης σφυρηλάτησε την πολύ απλή κατανόηση του οτι οι λαοί της Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής έχουν κοινή μοίρα, ώστε να σπάσουν  το ζυγό της εκμετάλλευσης από τις ολιγαρχίες της Ηπείρου, αλλά και από τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

H Doña Tata, η μητέρα του, στην Villa Fiorito , μια απο τις φτωχότερες τενεκεδουπόλεις του Μπουενος Άιρες, τις Κυριακές, όταν έτρωγε η πολυπληθής οικογένεια μαζί, με τα λιγοστά χρήματα που εξασφάλιζαν όλοι, προσποιούνταν οτι είχε πονοκοιλο, δήλωνε οτι δεν μπορούσε  να φάει, ώστε το λιγοστό φαγητό να φτάσει για τα παιδια της. Ο Ντιέγκο, ο γιός της, δεν ήταν ενας επαναστάτης «μοδάτος» , ήταν «γνήσιο τέκνο της ανάγκης και ώριμο  τέκνο της οργής».
Η παιδική και εφηβική του μνήμη ήταν αυτή των εκατομμυρίων παιδιών στις villas miserias (τενεκεδουπόλεις στην Αργεντινή) , των barrios (φτωχογειτονιές του Καράκας και της Μπογκοτά), στις φαβέλες του Ρίο, στα potreros – τα αυτοσχέδια μίνι γήπεδα λάσπης- του Μοντεβιδέο.
Το ποδόσφαιρο, η διέξοδος που έδινε την στιγμιαία χαρά στην ατελείωτη θάλασσα των πιτσιρίκων, των pibes της Patria Grande, της Μεγάλης Πατρίδας, όπως ονόμαζε ο Τσε την Λατινική Αμερική, μπορεί να έδωσε πλούτη σε λίγα απο αυτά τα παιδιά. Και πολύ λίγα από αυτά θυμήθηκαν ποτέ την ταξική τους καταγωγή.

Ο Ντιέγκο δεν ξέχασε ποτέ την καταγωγή του και τον λαό του, τους λαούς της Λατινικής Αμερικής. Έφυγε την ίδια  μέρα που έφυγε και ο Φιδέλ στις 25/11, και τέσσερα χρόνια αργότερα. Ένα άλλο παιδί της εργατικής τάξης, μεγάλος ποδοσφαιριστής,  ο Τζωρτζ Μπεστ, απείθαρχο και αυτό, έφυγε με δυο μέρες διαφορά .
Η μοίρα επιφύλαξε στο Ντιέγκο μια σημαδιακή μέρα.
Όσοι νιώθουμε την ίδια ταξική υποχρέωση , μοιραζόμαστε τα ίδια απελευθερωτικά  οράματα , το ίδιο πείσμα να αλλάξουμε τον κόσμο, παραβλέποντας τον πολιτικό και κομματικό ορθολογισμό μπορούμε να του πούμε όλοι μαζί:

Adiós Compañero Diego!

Καλό ταξίδι Σύντροφε Ντιέγκο!

 * Ο Κώστας Ήσυχος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη του Κιλμες, στο Μπουένος Άιρες

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του Αριστερού Ρεύματος.