του Βασίλη Λιόση
Αν διαβάσει κάποιος την ομιλία Συρίγου θα διαπιστώσει ότι δεν ήταν εν θερμώ αλλά μία καλοδουλεμένη παρέμβαση με συγκεκριμένη στόχευση. Ορισμένες παρατηρήσεις:
1. Δεν θα συμφωνήσουμε με τη διαπίστωση ότι η στόχευση είναι η συσπείρωση του ακροδεξιού ακροατηρίου στους κόλπους της ΝΔ. Όχι γιατί κάτι τέτοιο δεν υπάρχει ως στόχευση αλλά γιατί πρώτο, μία τέτοια εκτίμηση υπερβάλλει όσον αφορά το μέγεθος αυτού του ακροατηρίου και δεύτερο, γιατί οι παρεμβάσεις τύπου Συρίγου αποτελούν στρατηγική επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης που την υπαγορεύει στον πιο γνήσιο πολιτικό της εκπρόσωπο, δηλαδή τη ΝΔ.
2. Μάλιστα, πρέπει να πούμε πως η αναθεώρηση της ιστορίας, η υιοθέτηση ακραία συντηρητικών πολιτικών, ο αντικομμουνισμός και η ανάδειξη ακροδεξιών και νεοναζιστικών μορφωμάτων είναι μία παγκόσμια τάση της πολιτικής του κεφαλαίου και ως εκ τούτου η ελληνική περίπτωση δεν αποτελεί μία ιδιαιτερότητα.
3. Όσον αφορά το περιεχόμενο της παρέμβασης του Συρίγου σημειώνουμε πως μπορεί η χούντα να μην έπεσε αμέσως μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου αλλά ήταν η εξέγερση που προετοίμασε την κατάρρευσή της χούντας. Άλλωστε το κυπριακό που αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της χούντας μικρή χρονική απόσταση είχε από την εξέγερση του Νοέμβρη.
4. Επιπλέον, ο ακαδημαϊκός Συρίγος όφειλε να γνωρίζει πως ο Νοέμβρης του 1973 δεν ήταν η μόνη πράξη αντίστασης του ελληνικού λαού αφού είτε υπήρχαν μεμονωμένες πράξεις αντίστασης όπως αυτές του Παναγούλη ή και συλλογικές όπως το κίνημα του Ναυτικού το Μάη του 1973, οι απεργίες οδηγών ταξί, τυπογράφων, εργατών της ΒΙΑΜΑΞ, οδηγών τρόλεϊ, εργατών του εργοστασίου Tide, του προσωπικού της Ολυμπιακής, των εργαζομένων στη ΔΕΗ κ.λπ.. Αν ο Συρίγος αυτά δεν τα γνωρίζει ή αν τα αποκρύπτει επιμελώς, η ουσία δεν αλλάζει.
5. Γιατί σε μία τέτοια στιγμή μία τέτοια επίθεση; Η απάντηση είναι μάλλον απλή. Υπάρχει στόχευση σε δύο επίπεδα απολύτως αλληλένδετα μεταξύ τους. Το πρώτο είναι ότι υπάρχει διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια από την αφόρητη ακρίβεια και αυτή η δυσαρέσκεια δεν πρέπει να διοχετευτεί σε ριζοσπαστικούς δρόμους. Η αναθεώρηση της ιστορίας θέλει να παίξει τον ρόλο του ανασχετικού παράγοντα προς ρηξικέλευθες λύσεις από την πλευρά του λαϊκού παράγοντα. Άλλωστε είναι πολύ βολικό να αποκρύπτεται η ζώσα πραγματικότητα με τρικ τύπου Συρίγου (τα μπουκωμένα από εκατομμύρια ευρώ κανάλια που ολημερίς και ολονυχτίς συζητάνε για την Πισπιρίγκου κάτι ξέρουνε). Το δεύτερο είναι πως πρέπει να εξαφανιστούν από τη μνήμη των ανθρώπων οι παραδόσεις του λαϊκού κινήματος και να στρεβλωθούν τα ιστορικά γεγονότα. Ο Βορίδης, άλλωστε, σε μία έκρηξη ειλικρίνειας το έχει δηλώσει με τον τρόπο του: στόχος είναι η εξαφάνιση της αριστεράς.
Η δήλωση Συρίγου δεν ήταν ατυχές περιστατικό. Δεν εκφράζει μία ιδιοτροπία ή διαφοροποίηση κάποιου στελέχους του κυβερνώντος κόμματος. Το πιθανότερο, για να μην πούμε βέβαιο, είναι πως αποθεώνεται (η δήλωση) από τον Άδωνη Γεωργιάδη, τον Πλεύρη, τον Βορίδη, τον Τζήμερο, τον Μπογδάνο, τον Κρανιδιώτη, τον Πορτοσάλτε, τη Λατινοπούλου, τον Κασιδιάρη, τον Μιχαλολιάκο, τον Λαγό και λοιπούς «συγγενείς»…
