του Κώστα Γεωργόπουλου
Ο τίτλος προφανώς και είναι καυστικός της κατάστασης στο μέτωπο της ενέργειας έτσι όπως διαμορφώνεται τελευταία. Αφορμή για το παρόν κείμενο δόθηκε από την επικεφαλίδα ενός άρθρου το οποίο ενημέρωνε ότι Γαλλικές αρμόδιες αρχές αποφάσισαν ότι τα μουσεία των Βερσαλλιών και του Λούβρου θα κλείνουν εφεξής τα φώτα τους νωρίτερα για λόγους εξοικονόμησης ενέργειας.
Ζούμε σε μία υπερκαταναλωτική κοινωνία, από την υπερκατανάλωση αντικειμένων μέχρι την υπερκατανάλωση εμπειριών, το πρώτο λόγω οικονομικού συστήματος (αχ! Αυτός ο Κάρολος, όλο ξεπετάγεται εκεί που δεν τον περιμένεις…) και το δεύτερο κατόπιν διαμόρφωσης καταναλωτικής συνείδησης στα υποκείμενα του δυτικού κόσμου μέσω των καταναλωτικών τους συνηθειών. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε πλέον αλλοτριωθεί σε τέτοιο βαθμό έτσι ώστε να αισθανόμαστε “κενοί” εάν δεν καταφέρουμε να διατηρήσουμε αυτόν τον ρυθμό υπερκατανάλωσης στον οποίο είχαμε συνηθίσει τις τελευταίες δεκαετίες ως δυτικός κόσμος.
Έλα όμως που τα οικονομικά συμφέροντα στα οποία “ανήκομεν” είχαν ως αποτέλεσμα έναν πόλεμο στην Ουκρανία ο οποίος εκτόξευσε τις τιμές της ενέργειας, διατάραξε εφοδιαστικές αλυσίδες, έχει αρχίσει να περιστέλλει την αφθονία στη λιανική και αύξησε το κόστος παραγωγής. Θα πρέπει τώρα αναγκαστικά να καταναλώνουμε λιγότερο ως κοινωνία αλλά και ως νοικοκυριά. Σε ότι αφορά τα εύπορα στρώματα, καλό θα τους κάνει και λίγο “λιτός βίος” όπως επίσης καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι βιώσιμο το δυτικό οικονομικό μοντέλο του χρηματιστικού καπιταλισμού που θα πάρει όλον τον πλανήτη στο λαιμό του στο τέλος. Υπάρχει όμως και η σκληρή πραγματικότητα την οποία θα βιώσει η μερίδα του πληθυσμού η οποία αντικειμενικά έχει ελάχιστα περιθώρια για την κάλυψη περιφερειακών αναγκών και ίσα ίσα τα φέρνει βόλτα για τις βασικές. Αυτός ο κόσμος θα πεινάσει και θα κρυώσει φέτος τον χειμώνα.
Επομένως είναι επιτακτική η ανάγκη να σταματήσει αυτός ο πόλεμος ο οποίος οδηγεί σε αυξανόμενη κλιμάκωση, στριμώχνοντας τη Ρωσική ελίτ στον τοίχο (πέραν των ουσιαστικών υπαρξιακών ανησυχιών όλων των Ρωσόφωνων περιοχών του Ντομπάς) και μη αφήνοντας της άλλα περιθώρια πέραν της παράδοσης άνευ όρων ή της μετάβασης σε ολοκληρωτικό πόλεμο. Ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει προτού η αναμέτρηση ΝΑΤΟ-Ρωσίας ξεπεράσει το σημείο της μη επιστροφής και οδηγήσει την ανθρωπότητα στην άβυσσο. Σε ότι αφορά το σπίτι μας, απαιτείται αλλαγή στην εξωτερική πολιτική για να δώσει χαρακτήρα “ανένταχτης” χώρας η οποία δρα με γνώμονα το συλλογικό και όχι το ατομικό. Απαιτείται η ανάδειξη μιας πολιτικής εκπροσώπησης η οποία θα εκφράζει και θα είναι υπόλογη στο σύνολο και όχι στους Έλληνες ολιγάρχες, τραπεζίτες και όλους αυτούς τους οποίους κάποτε στην Ελλάδα τους ονομάζαμε κοτζαμπάσηδες, προεστούς, Φαναριώτες και καραβοκυραίους.
